Po świętach

Wyciągnęła rękę po ciastko.
- Ann, jak byÅ‚o? – spytaÅ‚a zwracajÄ…c siÄ™ do blondynki. Winter wzruszyÅ‚a ramionami. Lily podniosÅ‚a na niÄ… wzrok.
- Nijak – powiedziaÅ‚a wymijajÄ…co kobieta. ZapanowaÅ‚a cisza. Cztery pary oczu zwróciÅ‚o siÄ™ z w jej stronÄ™. Westchnęła zauważajÄ…c swój bÅ‚Ä…d – Dobra. ByÅ‚o kiepsko. Rodzice dali dość mocno do zrozumienia, że im siÄ™ ta sytuacja nie podoba.
- Tylko tyle? – spytaÅ‚a Patsy, unoszÄ…c brwi.
- Tak  - przyznaÅ‚a szybko. Za szybko. Westchnęła i spuÅ›ciÅ‚a wzrok. – Nie… PoszliÅ›my na spacer z Amel. I… postanowiliÅ›my zostać przyjaciółmi.
Zrobiła pauzę, czekając na reakcję przyjaciółek. Była więcej niż pewna, że będzie ona bardzo gwałtowna. One jednak milczały wpatrując się w milczeniu w kobietę. Ann podniosła wzrok i spojrzała po kolei po każdej z nich. Zatrzymała się nad Lily. Rudowłosa wyraźnie się nad czymś zastanawiała.
- To chyba dobrze. – powiedziaÅ‚a w koÅ„cu, bardzo ostrożnie dobierajÄ…c sÅ‚owa. Ann uniosÅ‚a brwi – MyÅ›lÄ™ że to dobra decyzja. Jeżeli Nick faktycznie chce traktować poważnie Amel, a z tego co mówisz wynika, że tak jest, to nie możecie siÄ™ caÅ‚kiem ignorować.
Cichy pomruk aprobaty rozległ się w pokoju.
- Lily ma racje – wtrÄ…ciÅ‚a Cristin wychylajÄ…c siÄ™ po herbatÄ™ – Tylko Ann… Nie rób gÅ‚upstw. A jeÅ›li musisz je robić, to przemyÅ›l je dobrze…Niech to bÄ™dÄ… przemyÅ›lane gÅ‚upstwa, dobrze?
Uśmiechnęła się.
- ObiecujÄ™ – powiedziaÅ‚a rozluźniajÄ…c siÄ™ trochÄ™. Lily spojrzaÅ‚a na niÄ… uważnie marszczÄ…c brwi.
- Zastanawia mnie jedno – zaczęła przygryzajÄ…c wargÄ™ – Jak zareagowali na to rodzice?
Ann skrzywiła się lekko.
- Jak to oni. Powiedzieli że jestem naiwna, że znów dam mu się omotać. Ale ja drugi raz, tak głupia nie będę.
Cała piątka, z wyjątkiem Lily uśmiechnęła się. Rudowłosa zmarszczyła jeszcze bardziej brwi, rozważając coś w ciszy, poczym wzruszyła ramionami i włączyła się do rozmowy o Hogwarcie, którą rozpoczęła Liz.
Po chwili, wszystkie wątpliwości opuściły ją całkiem.
***
Pchnęła drzwi od sypialni i uśmiechnęła się do leżącego już w łóżku Jamesa.
- Alan Å›pi? – spytaÅ‚a, przewieszajÄ…c ubranie przez oparcie krzesÅ‚a, na którym po chwili usiadÅ‚a.
W lustrze zobaczyła jak odbicie Pottera kiwa jej głową. Uśmiechnęła się wyjmując wsuwki z włosów.
- A Harry?
- Jeszcze czyta, ale zaraz miaÅ‚ iść spać – powiedziaÅ‚ drapiÄ…c siÄ™ po brodzie.
Lily kiwnęła głową i odłożyła ostatnią wsuwkę na szafkę.
- CoÅ› siÄ™ staÅ‚o? – spytaÅ‚, gdy żona wstaÅ‚a z krzesÅ‚a i obeszÅ‚a je dookoÅ‚a. Kobieta wzruszyÅ‚a ramionami i usiadÅ‚a na łóżku, zdejmujÄ…c ciapy.
- MyÅ›lÄ™ o Ann i Nicku – powiedziaÅ‚a kÅ‚adÄ…c siÄ™ obok męża. Potter zmarszczyÅ‚ brwi.
- Co z nimi?
- WÅ‚aÅ›ciwie nic – zawahaÅ‚a siÄ™. James poprawiÅ‚ koÅ‚drÄ™, obejmujÄ…c żonÄ™ ramieniem. WtuliÅ‚a gÅ‚owÄ™ w jego pierÅ› – Postanowili zostać przyjaciółmi.
Zacmokał z niezadowoleniem.
- Przyjaciółmi? – spytaÅ‚ unoszÄ…c brwi - Dobre i to.
- Nie o to mi chodzi. Gdyby to o mnie chodziÅ‚o, kazaÅ‚abym mu siÄ™ wynosić gdzie pieprz roÅ›nie ale… Mam zÅ‚e przeczucie. BojÄ™ siÄ™, że Ann znów zrobi coÅ› gÅ‚upiego – powiedziaÅ‚a cicho.
- Nie zrobi – mruknÄ…Å‚ James.
- Wierzysz w to, co mówisz? – spytaÅ‚a patrzÄ…c na niego.
- WierzÄ™, że Ann jest inteligentnÄ… osobÄ… i nie da mu siÄ™ znów nabrać – powiedziaÅ‚ poważnie – Nie martw siÄ™.
- ObyÅ› miaÅ‚ racjÄ™ – szepnęła, gdy zgasiÅ‚ lampkÄ™ i szczelniej okryÅ‚a siÄ™ koÅ‚drÄ… – Dobranoc.
***
Uśmiechnęła się do Remusa, poprawiając mu szalik.
- Uważaj – szepnęła i uÅ›miechnęła siÄ™ do Emily która przeszÅ‚a obok. Dziewczynka uniosÅ‚a lekceważąco gÅ‚owÄ…, dajÄ…c znać, że nie podoba jej siÄ™ wyjazd ojca. Lupin skrzywiÅ‚ siÄ™ nieznacznie.
- Chyba sÄ… zÅ‚e – powiedziaÅ‚ obserwujÄ…c jak córka wbiega po schodach na górÄ™, caÅ‚kowicie ignorujÄ…c rodziców.
- Dziwisz siÄ™? Za pięć dni wyjeżdżajÄ… – zauważyÅ‚a gÅ‚adzÄ…c policzek – SÄ… zawiedzione że ciÄ™ nie bÄ™dzie.
- Nie tylko one – mruknÄ…Å‚ mężczyzna. SpojrzaÅ‚ na zegarek i westchnÄ…Å‚ cicho – Musze już iść. Zaraz zacznie siÄ™ Å›ciemniać.
Kiwnęła głową i niechętnie się odsunęła. Uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Cześć – krzyknÄ…Å‚ w stronÄ™ pokoju córek. OdpowiedziaÅ‚y mu pomruk niezadowolenia. WzruszyÅ‚ ramionami. Cristin uÅ›miechnęła siÄ™  delikatnie – Do zobaczenia.
- Idź już – powiedziaÅ‚a cicho – Kocham ciÄ™.
Drzwi zamknęły się z cichym stuknięciem. Kobieta popatrzyła przez chwilę na miejsce, w którym przed chwilą był jej mąż. Westchnęła i podeszła do drzwi. Jednym ruchem zaciągnęła zasuwkę i spojrzała w stronę okna. Niebo stawało się coraz ciemniejsze i była pewna, że za kilka minut księżyc wzejdzie, ściągając nieokreślone męczarnie na Remusa, który już zniknął z pola jej widzenia. Kolejne westchnięcie wydobyło się z piersi kobiety. Zasłoniła okno i wyszła z holu.
***
Usnęła na fotelu. Zazwyczaj tak robiła Chodź było niewygodnie, miała dokładny wgląd na to, co się dzieje i w każdej chwili mogła reagować, gdyby Remus wydostał się z ukrycia.
ZdążyÅ‚a przyzwyczaić siÄ™ już do niewygodnego fotela. Ocknęła siÄ™ po północy. ObudziÅ‚ jÄ… silny ból karku. Przeklęła na  twarde oparcie i usiadÅ‚a rozmasowujÄ…c obolaÅ‚e miejsce.
W pomieszczeniu nie było całkiem ciemno. Mimo zgaszonego światła i szczelnie zasłoniętych zasłon, blask księżyca przebijał się przez materiał, tworząc srebrzystą poświatę na dywanie.
Podniosła się i nadal masując kark podeszła do okna. Uchyliła rąbek firany i spojrzała na podwórko. Syknęła i odwróciła się szybko w poszukiwaniu różdżki. Podbiegła do stolika i złapała ją szybko, poczym wybiegła z salonu.
Zatrzymała się w holu. Odsunęła zasłony okna i jęknęła. Jej palce instynktownie zacisnęły się na różdżce. Znów się wydostał.
Patrzyła z rosnącym przerażeniem na miotającego się po podwórku wilkołaka, gotowa w każdej chwili użyć magii by go obezwładnić. Nie znosiła tego robić, jednak w grę wchodziło bezpieczeństwo śpiących na górze dzieci i wiedziała, że jeśli zostanie ono zagrożone, nie będzie miała wyboru. Nauczyła się już, że nie może się wahać.
Wilkołak zwrócił się w stronę drzwi. Podniosła różdżkę zaciskając na niej mocno palce. Przygryzła mocno wargę obserwując jak stwór jest coraz bliżej. Uniósł łapę i zamachnął się nią. Nabrała głośno powietrza.
W ostatniej chwili, zatrzymał się. Przez chwilę stał w bezruchu, jednak coś najwyraźniej przykuło jego uwagę bo zwrócił się i pobiegł w drugą stronę.
Ze świstem wypuściła powietrze. Już dawno, przestała martwić się, co stanie się rano. Z niewyjaśnionych przyczyn, przed przemianą zawsze wracał.
***
Weszła po cichu do sypialni dziewczynek, sprawdzając czy nie obudziły je hałasy dochodzące z dołu. Cała trójka spała, oddychając spokojnie, zupełnie nieświadoma tego, co się wydrzyło.
PoprawiÅ‚a koÅ‚dry córek i odwróciÅ‚a siÄ™ do wyjÅ›cia. W ostatniej chwili zatrzymaÅ‚a siÄ™ przed wyjÅ›ciem. Jej wzrok padÅ‚ na odsÅ‚oniÄ™te okno. ZmarszczyÅ‚a brwi. ByÅ‚a pewna, że gdy wychodziÅ‚a wieczorem, zasÅ‚oniÅ‚a je szczelnie. WzruszyÅ‚a ramionami i powoli podeszÅ‚a do okna. WyjrzaÅ‚a na podwórko. Widok z sypialni dziewczynek, wychodziÅ‚ prosto na stojÄ…cÄ… przy granicy dziaÅ‚ki komórkÄ™. ZawahaÅ‚a siÄ™, spojrzaÅ‚a niepewnie na Å›piÄ…ce córki i pokrÄ™ciÅ‚a szybko gÅ‚owÄ…. ZasÅ‚oniÅ‚a szczelnie zasÅ
‚onÄ™ i szybko wyszÅ‚a z pokoju.
***
- Hohoho! Jak święta?
Podskoczyła i odwróciła się szybko. Roześmiała się głośno widząc stojącego przed nią Roberta.
- Dobrze, dziękuję. Co to?
Roześmiał się, ściągając czapkę świętego Mikołaja. Położył ją na biurku i usiadł na swoim miejscu.
- Prezent od Alex – powiedziaÅ‚ z uÅ›miechem – Sama zrobiÅ‚a.
Uśmiechnęła się biorąc czapkę do ręki i oglądając ją dokładnie.
- Ładnie – oznajmiÅ‚a oddajÄ…c nakrycie mężczyźnie – Szkoda że sama o tym nie pomyÅ›laÅ‚am.
- Twoja strata – powiedziaÅ‚ wzruszajÄ…c ramionami – Co to? – spytaÅ‚ podejrzliwie gdy jego wzrok padÅ‚ na ustawionÄ… na biurku kolorowÄ… figurkÄ™ wysokiego czarodzieja. Kobieta rzuciÅ‚a jej przelotne spojrzenie.
- Figurka.
- Wiem, ale nie byÅ‚o jej tu przed Å›wiÄ™tami – wziÄ…Å‚ jÄ… do rÄ™ki oglÄ…dajÄ…c dokÅ‚adnie. Ann podniosÅ‚a wzrok.
- DostaÅ‚am jÄ… – powiedziaÅ‚a  spokojnie – Na Å›wiÄ™ta. Od Nicka.
Kiwnął powoli głową, ale nic nie powiedział. Oddał jej figurkę.
- Rozumiem, że twoje milczenie jest oznakÄ… dezaprobaty – spytaÅ‚a odstawiajÄ…c jÄ… na miejsce. Medison kiwnÄ…Å‚ gÅ‚owÄ… – JesteÅ› zÅ‚y?
- Nie – powiedziaÅ‚ – Ale czy ty jesteÅ› pewna, co robisz?
- To zmowa? – spytaÅ‚a bawiÄ…c siÄ™ pomponem czapki – Wszyscy  traktujÄ… mnie jak maÅ‚Ä… dziewczynkÄ™, która znów da siÄ™ omotać zÅ‚emu Nickowi.
- Troszczymy siÄ™ o ciebie – zauważyÅ‚ szybko mężczyzna – Nikt niczego ci nie broni. Ostrzegamy ciÄ™ tylko żebyÅ› nie zrobiÅ‚a czegoÅ› gÅ‚upiego.
- Nie zrobiÄ™ – powiedziaÅ‚a cicho – NaprawdÄ™. RozmawialiÅ›my – dodaÅ‚a ciszej. UniósÅ‚ pytajÄ…co brwi – PostanowiliÅ›my, że najlepiej bÄ™dzie, jeÅ›li zostaniemy przyjaciółmi.
Mężczyzna zamyślił się, poczym kiwnął powoli głową.
- To caÅ‚kiem dobre rozwiÄ…zanie…
- Mówisz jak Lily – fuknęła rzucajÄ…c w niego czapkÄ…. WzruszyÅ‚ ramionami. – Lepiej bierzmy siÄ™ do roboty.
- Masz racjÄ™ – zgodziÅ‚ siÄ™ poprawiajÄ…c okulary.
***
- Pobudka! – weszÅ‚a dziarskim krokiem do sypialni córek. Trzy przedÅ‚użone jÄ™ki rozniosÅ‚y siÄ™ po pokoju. RozeÅ›miaÅ‚a siÄ™ i Å›ciÄ…gnęła koÅ‚drÄ™ z każdej z córek.
- Mamo – jÄ™knęła Emily przykrywajÄ…c gÅ‚owÄ™ poduszkÄ™ – Ja chcÄ™ spać!
- Spać? – spytaÅ‚a kobieta odsÅ‚aniajÄ…c okno, CiepÅ‚e promienie grudniowego sÅ‚oÅ„ca wpadÅ‚y do sypialni córek – Od spania, macie noc. Wstawać. Matt już je Å›niadanie.
- Matt to maÅ‚y potwór on nie potrzebuje snu – mruknęła Amy siadajÄ…c zaspana na łóżku. Ziewnęła przeciÄ…gle i spojrzaÅ‚a po pokoju.
- ByÅ‚yÅ›cie takie same – powiedziaÅ‚a Cristin uÅ›miechajÄ…c siÄ™ do córek – Wstawać.
- Kiedy to byÅ‚o – mruknęła Margaret otwierajÄ…c oczy – Już wstajÄ™…
Lupin roześmiała się głośno, kręcąc głową z politowaniem i wyszła z sypialni córek.
***
Spojrzała pytająco na córki. Cała trójka siedziała na podłodze wpatrując się w zamyślaniu w okno.
- O czym tak myÅ›licie? – spytaÅ‚a unoszÄ…c brwi. WzruszyÅ‚y ramionami – Co siÄ™ dzieje? Od samego kilku dni jesteÅ›cie jakieÅ› nie w sosie.
- Wydaje ci siÄ™ – powiedziaÅ‚a Emily nie patrzÄ…c na kobietÄ™.
- JesteÅ›cie na mnie zÅ‚e? – spytaÅ‚a siadajÄ…c przy córkach. SpojrzaÅ‚y na niÄ… chÅ‚odno.
- Nie.
- No dobra, teraz nie dam wam spokoju – powiedziaÅ‚a stanowczo obserwujÄ…c córki – Co siÄ™ staÅ‚o?
- Nic – mruknęła Margaret wstajÄ…c. Emily rzuciÅ‚a jej zszokowane spojrzenie, jednak nic nie powiedziaÅ‚a.
- UsiÄ…dź – poprosiÅ‚a Cristin. Dziewczyna pokrÄ™ciÅ‚a krótko gÅ‚owÄ…- I powiedz, co siÄ™ staÅ‚o.
- Nic – powtórzyÅ‚a – Jestem zmÄ™czona, idÄ™ siÄ™ poÅ‚ożyć.
Siostry wstały.
- My też pójdziemy – powiedziaÅ‚a cicho Amy patrzÄ…c przepraszajÄ…co na matkÄ™ – Nic siÄ™ nie staÅ‚o. NaprawdÄ™.
Otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, jednak one już zniknęły za drzwiami.
***
- DziÄ™kujÄ™ – powiedziaÅ‚a cicho Emily wstajÄ…c od stoÅ‚u. Cristin spojrzaÅ‚a na córkÄ™. Margaret i Amy zrobiÅ‚y to samo.
- Co im siÄ™ staÅ‚o? – spytaÅ‚ Remus, gdy trojaczki wyszÅ‚y z kuchni. Kobieta wzruszyÅ‚a ramionami.
- Nie wiem. Od trzech dni prawie wcale siÄ™ nie odzywajÄ…, siedzÄ… u siebie w pokoju… PróbowaÅ‚am z nimi porozmawiać, ale fuknęły tylko że nic im nie jest i zupeÅ‚nie mnie zignorowaÅ‚y – powiedziaÅ‚a cicho. Lupin zasÄ™piÅ‚ siÄ™.
- Mam wrażenie, że coÅ› je niepokoi i martwi. ChcÄ™ im pomóc, ale nie wiem w czym…i jak.
Remus zmarszczyÅ‚ brwi  i zapatrzyÅ‚ siÄ™ w okno.
- Może – zaczÄ…Å‚ powoli – po prostu dojrzewajÄ…. PamiÄ™tasz jak to jest w tym wieku, gdy byle problem staje siÄ™ wielkÄ… tragediÄ….
- Nie wiem… CzujÄ™ że to coÅ› innego – powiedziaÅ‚a cicho – Chociaż… może masz racjÄ™? Chyba jestem przewrażliwiona…
- JesteÅ› – zgodziÅ‚ siÄ™ z uÅ›miechem – JeÅ›li faktycznie ciÄ™ to niepokoi, może ja z nimi porozmawiam?
Pokręciła przecząco głową.
- Nie. Ja jeszcze raz spróbuje. Chcę mieć pewność, że to nic poważnego.
Kiwnął głową na znak że się zgadza i spojrzał na Matta który odstawił już swój talerzyk.
- Ty nie bÄ™dziesz robiÅ‚ takich cyrków, prawda? – spytaÅ‚ i westchnÄ…Å‚ gÅ‚Ä™boko. Matt pokrÄ™ciÅ‚ główka. – ZapamiÄ™taj sobie moje sÅ‚owa. Nie daj siÄ™ tak jak ja opanować przez kobiety, bo zwariujesz.
Cristin roześmiała się głośno a Lupin opuścił zrezygnowany dłonie.
***
Gdy weszła do pokoju, rozmawiały szeptem. Widząc matkę szybko umilkły, rzucając sobie niepewne spojrzenia.. Usiadła na łóżku Emily i spojrzała poważnie na córki.
- Powiecie mi w koÅ„cu co siÄ™ dzieje? – spytaÅ‚a zaplatajÄ…c rÄ™ce na piersi. Margaret westchnęła zrezygnowana.
- Mamo, to naprawdÄ™ nic takiego – powiedziaÅ‚a powoli – TrochÄ™ siÄ™ pokłóciÅ‚yÅ›my. Już jest dobrze.
- To byÅ‚a tylko zwykÅ‚a kłótnia? – spytaÅ‚a niepewnie, czujÄ…c że nie mówiÄ… jej caÅ‚ej prawdy – Nic wiÄ™cej?
- Tak… To tylko kłótnia. ZwykÅ‚e nieporozumienie…
- To mogÅ‚o wyglÄ…dać trochÄ™ poważnie – dodaÅ‚a Amy – Ale naprawdÄ™, nic zÅ‚ego siÄ™ nie staÅ‚o.
Kobieta spojrzała uważnie po twarzach córek. Uśmiechnęły się szeroko wymieniając szybko spojrzenia. Zmarszczyła niepewnie brwi.
- A o co siÄ™ pokłóciÅ‚yÅ›cie? – spytaÅ‚a podejrzliwie.
Emily roześmiała się cicho.
- A o co miaÅ‚yÅ›my siÄ™ pokłócić? O chÅ‚opaka, rzecz jasna – odpowiedziaÅ‚a.
Usiadła wygodniej na łóżku córek. To, co mówiły wydawało się mieć sens.
- TrochÄ™ źle odczytaÅ‚yÅ›my pewne znaki – powiedziaÅ‚a Margaret – I wynikÅ‚o z tego gÅ‚upie nieporozumienie.
- Acha… Nie róbcie wiÄ™cej takich numerów – poprosiÅ‚a wstajÄ…c. PoczuÅ‚a ulgÄ™, że mimo wszystko to nic poważnego.
- Obiecujemy – powiedziaÅ‚y zgodnie – To siÄ™ wiÄ™cej nie powtórzy.
***
Po dość hucznie obchodzonym Sylwestrze, nadeszÅ‚a pora, na powrót do szkoÅ‚y. Zaraz pierwszego stycznia na stacji King Cross  pojawili siÄ™ uczniowie wraz z rodzinami, które ich odprowadzaÅ‚y.
- Bawcie siÄ™ dobrze – powiedziaÅ‚a Cristin, uÅ›miechajÄ…c siÄ™ do córek i Å›ciskajÄ…c każdÄ… z nich – Ale bez przesady i…
- Cristin – Remus rozeÅ›miaÅ‚ siÄ™ widzÄ…c że żona szykuje siÄ™ do wykÅ‚adu – MyÅ›laÅ‚am że już to przerobiÅ‚aÅ› we wrzeÅ›niu.
- Nie wtrÄ…caj siÄ™  - warknęła kobieta.
- Jak sobie uważasz, ale robi siÄ™ późno – dodaÅ‚ spokojnie. Trojaczki zachichotaÅ‚y – Może niech wniosÄ… bagaże, bo…
- WidzÄ™ Mandy  - powiedziaÅ‚a Amy machajÄ…c do przyjaciółki – My już pójdziemy, dobrze?
- No dobrze, idźcie – kobieta uÅ›miechnęła siÄ™, po raz kolejny Å›ciskajÄ…c córki. Margaret zwróciÅ‚a siÄ™ do ojca. Cristin spojrzaÅ‚a na córkÄ™ i wydawaÅ‚o jej siÄ™, że dziewczynka przez uÅ‚amek sekundy siÄ™ zawahaÅ‚a. ZmarszczyÅ‚a brwi i spojrzaÅ‚a na męża, który wydawaÅ‚ siÄ™ nic nie zauważyć. Dziewczynki po kolei uÅ›ciskaÅ‚y go mocno, poczochraÅ‚y Matta który fuknÄ…Å‚ niezadowolony pokazujÄ…c siostrom jÄ™zyk i poszÅ‚y w stronÄ™ pociÄ…gu.
***
Minął styczeń, luty i marzec. Dni stały się cieplejsze i dłuższe, ludziom wróciła chęć do życia i minęły stany depresyjne.
Sytuacja między Ann i Nickiem nie uległa zmianie. Mężczyzna odwiedzał córkę raz w tygodniu i niejednokrotnie podczas tych spotkań pewną część czasu, poświęcał Ann.
Z czasem, wizyty mężczyzny stały się coraz częstsze. Wielokrotnie Ann zapominała o umówionym spotkaniu i kilka razy, zdarzyło się że mężczyzna przychodził jak nie było jej w domu lub gdy miała gości.
Problem pojawił się, gdy podczas jednej z takich zapomnianych wizyt, trafił na odwiedzającego Ann Roberta.
Kobieta przez te kilka miesięcy, starała się jak mogła, by mężczyźni nie spotkali się. Czuła, że nie przypadną sobie do gustu i nie pomyliła się nawet troszeczkę.
***
Uśmiechnęła się siadając naprzeciwko mężczyzny i spojrzała na niego pytająco.
- Może chcesz coÅ› do picia? – spytaÅ‚a Å‚agodnie. PokrÄ™ciÅ‚ gÅ‚owÄ….
- Czy ty zawsze musisz udawać uprzejmÄ…? Na twarzy masz wymalowane  że nie chce ci siÄ™ nic robić – powiedziaÅ‚ z satysfakcjÄ…. JÄ™knęła przeciÄ…gle.
- Dlaczego ty mnie tak dobrze znasz?
- Dużo obserwujÄ™ – powiedziaÅ‚ poważnie – WracajÄ…c do tematu.
- Nie namówisz mnie – pokrÄ™ciÅ‚a stanowczo gÅ‚owÄ… – Ja jestem leniwa a ty chcesz mnie wyciÄ…gać na wycieczki górskie w Å›rodku zimy!?
- Oh, przesadzasz – fuknÄ…Å‚ – Mamy poÅ‚owÄ™ kwietnia. I nie bÄ™dziesz chodzić, tylko jeździć.
- Nie – powiedziaÅ‚a stanowczo – Nie!
Pokręcił zirytowany głową.
- Ja potrzebujÄ™ odpoczynku a nie jazdy na rowerze!
- Wypoczniesz!!
-  Ja… - urwaÅ‚a, sÅ‚yszÄ…c dzwonek do drzwi. WstaÅ‚a i wyszÅ‚a z pokoju. OtworzyÅ‚a je i zaklęła soczyÅ›cie.
- WydawaÅ‚o mi siÄ™, że mamy za sobÄ… okres „gorÄ…cych” powitaÅ„ – zaÅ›miaÅ‚ siÄ™ Clarson. Ann spojrzaÅ‚a przerażona w stronÄ™ pokoju i niepewnie przepuÅ›ciÅ‚a go w drzwiach.
- ZapomniaÅ‚am…
**8
To by byÅ‚o na tyle. PostanowiÅ‚am wrócić do systemu  krótko-czÄ™sto. Ta notka… cóż, powiem szczerze, że przyszÅ‚a mi caÅ‚kiem Å‚atwo. RadzÄ™ zwrócić na niÄ… uwagÄ™, bo bÄ™dÄ™ siÄ™ do niej jeszcze odwoÅ‚ywać.
Hm… chciaÅ‚abym powitać nowych czytelników, bo chyba siÄ™ kilku pojawiÅ‚o. Witam wiÄ™c i mam nadziejÄ™, że szybko was nie zniechÄ™cÄ™.
W linkach, które zaktualizowałam, pojawiły się odnośniki do tematów na forum, na których zaczęłam dodawać opisy. Są zbyt długie by pojawiły się na blogu.
Ach, jeszcze odpowiedź na komentarz Pisarki - oczywiście że możesz zdmuchnąć świeczkę :) To dla mnie będzie zaszczyt ;)
A notkę dedykuję wyjątkowo Poetce, która pod ostaną notką dodała 2000 komentarz ;)