Retrospekcja - wilkołak.

Tym optymistyczno - pesymistycznym akcentem, rozpoczynam serię retrospekcji. Jest kilka wątków, które pomieniałam - przez własne roztrzepaństwo - lub brak takiej możliwości i teraz, chciałabym to nadrobić. Równocześnie zaznaczam, że mam zamiar, wznowić serię powrotów do przeszłości. Będą się one pojawiać w różnych odstępach czasu, niezależnie od notek.
Dodaję ją teraz, gdyż niedawno znalazam ją na dysku. Pisalam ją na któregoś z blogów, sama nie pamiętam którego, ale w rezultacie jej nie opublikowłam. Teraz ją poprawiłam i dodaję.
Po za tym, jestem teraz na etapie wilkołactwa i tekstów, związanych z nim. Szczerze powiedziawszy, mam już po dziurki w nosie futerkowego promlemu i chcę po prostu jak najszybciej go ominąć i nie wracać do niego przez długii czas.
Notka - krótka, wiem. Tylko 2 strony. Ale po prostu, było tu mało informacji które chciałam zawrzeć. Żeby się nie pogubić, wkrótce założe grupę linków, w której pojawią się Retrospekcje i Powroty do przeszłości. To tyle.

***

Wilkołak

***

Wbiegł po schodach, przeskakując schodek po schodku. Pchnął drzwi i wpadł do dormitorium, po czym jednym uchem rzucił się na łóżko.
Rozejrzał się po współlokatorach.
- A gdzie się Remus włóczy wieczorową porą? – zapytał, zerkając na zegarek – zaraz będzie cisza nocna.
- Nie ma go – powiedział krótko James wzruszając ramionami – Pojechał do domu, z jego mamą znów coś nie tak.
Syriusz zamyślił się przez chwilę.
- Chorowita kobieta – powiedział po chwili – Ale Remusek też nie wyglądał ostatnio zbyt dobrze.
James wzruszył ramionami i spojrzał na przyjaciela.
- No fakt – zgodził się – musze się zgodzić.
Syriusz wstał z łóżka i przeszedł do okna. Pociągnął za klamkę i do dormitorium wpadło świeże powietrze. Wychylił się trochę i uśmiechnął, gdy księżyc oświetlił jego twarz.
Odwrócił się do przyjaciół i oparł o parapet.
Podejrzenia, co do kolegi, chodziły za nim już od kilku miesięcy, jednak w żaden sposób nie umiał poruszyć tego przy pozostałych. Spojrzał na Jamesa. Siedział na łóżku, wpatrując się w okno z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Peter skulił się w łóżku, obserwując kolegów.
- Nie wydaje ci się dziwne … - zaczął ostrożnie Potter, odrywając wzrok od okrągłej tarczy księżyca – że Remus wyjeżdża, prawie zawsze wtedy, gdy jest pełnia?
Syriusz zamrugał poczym przeniósł na niego wzrok.
- Wiesz, to nie chodzi o to, że… ja tak tylko…
- Czyli nie wydawało mi się…– mruknął Black, zamykając okno i wracając na łóżko.
- No tak - powiedział bardziej do siebie niż do niego.
Zapanowała głucha cisza. Patrzyli na siebie w ciszy, czekając aż ktoś się odezwie.
Cisze przerwał James.
- Myślisz, że on wyjeżdża bo….
Syriusz wzruszył ramionami.
- Myślę, że nie wyjeżdża.
- Uważasz, że…
- Uważam, że nie wyjeżdża. To wszystko.
- A Dumbledore? - spytał Syriusz, marszcząc brwi – Przecież nikt normalny…
- Nie wiem – powiedział James –lepiej będzie, jeśli zakończmy tą rozmowę. Nic dobrego z niej nie wyniknie.
- Masz racje. Nie ma czego roztrząsać.
Znów zapanowała cisza, którą znów przerwał James.
- Chyba jednak trzeba będzie z nim pogadać – powiedział spokojnie – jak wróci.
***

W kilka dni później, gdy wrócił Remus, zarówno James, jak i Syriusz próbowali zachowywać się normalnie.
I chodź na pozór im się to udawało, Lupin od razu wyczuł, że coś jest nie tak.
Siedzieli w ciszy w dormitorium.
Takiej niepewnej atmosfery, nie było tu od początku roku.
Każdy zajęty własnymi sprawami, takie przynajmniej mogło być pierwsze wrażenie, zdawał się nie zwracać uwagi na pozostałych.
W rzeczywistości, cała czwórka rzucała sobie ukradkowe spojrzenia.
Gdy cisza, stała się zbyt krępująca, Lupin westchnął poczym zatrzasnął książkę.
- Co jest? – Spytał, siadając na łóżku. James i Syriusz wymienili spojrzenia poczym sami usiedli.
Nie chcieli pytać. Nie wiedzieli jak, i nie czuli większej potrzeby uzyskiwania odpowiedzi. Byli pewni.
Mimo, że początkowo, wydawało się być to głupstwem, i zamknęli temat, gdy tylko go poruszyli, sprawa ta nie dawała im spokoju. Tym sposobem, już następnego ranka, udali się do biblioteki, żeby upewnić się, co do swoich przypuszczeń.
Wyszli z niej, z szeroką wiedzą na temat wilkołaków i nieprzyjemną pewnością, że ich przyjaciel, jest jednym z nich.
Teraz, pozostało im już tylko podzieleniem się tą wiedzą z nieświadomym niczego Remusem.
- My… - zaczął James, spoglądając niespokojnie na Syriusza. Po twarzy Lupina przebiegł lekki cień – My…
- Wiemy – powiedział Syriusz.
Uniósł brwi, dając po sobie poznać, że nie ma pojęcia, o co chodzi przyjaciołom.
- Wiemy, że jesteś wilkołakiem – powtórzył James patrząc z uporem na przyjaciela.
Lupin momentalnie zbladł, jednak z jego zaciśniętych ust nie wydostał się żaden dźwięk.
Przełknął ślinę, czując jak robi mu się gorąco.
Miał wrażenie, jakby stracił grunt pod nogami. Wiedzieli…oni wiedzieli.
Wstał. Podszedł do okna i spojrzał na nocny krajobraz skąpany w srebrzystym blasku księżyca, schowanym do połowy za ciemnymi chmurami. Nawet teraz, mimo, iż pełnię miał za sobą, wydawał się mu czymś przerażającym.
Owalna tarcza, przypominał mu o chwilach, w których nie posiadał żadnej kontroli nad własnym ciałem, a wszystko, wydawało się być jego wrogiem.
- Długo wiecie? – Zapytał lekko ochrypniętym głosem, nie odwracając wzroku. Nie miał odwagi na nich spojrzeć.
- Nie – powiedział James –Od kilku dni, ale już wcześniej…a zresztą, jakie to ma teraz znaczenie.
- Remus, posłuchaj my… - zaczął Syriusz, ale chłopak szybko mu przerwał.
- Darujcie sobie – powiedział odwracając się do nich – Wiem, co chcecie powiedzieć. Nie szkodzi.
- Posłuchaj my naprawdę…
- Rozumiem – powiedział – Naprawdę.
- Na gacie Merlina, daj mi dokończyć!
- Co chcesz mi powiedzieć? Nie powiesz mi nic nowego. Jestem odrażającym potworem, który…
- Trzymaj mnie! Mam to gdzieś – powiedział ostro Syriusz– Nie obchodzi mnie to.    
Zapanował cisza. Remus patrzył zszokowany na chłopaka. Poczuł wstyd, że tak wybuchł.
Nie rozumiał, co się dzieje. Nie rozumiał, o co  im chodzi, w co pogrywają. Nie po raz pierwszy znalazł się w takiej sytuacji, jednak pierwszy raz w życiu, spotkał się z taką reakcją.
- Nie obchodzi mnie to – powtórzył Black – Rozumiesz?
James kiwnął głową w milczeniu.
- Wy… - zaczął przenosząc wzrok z Syriusza na Jamesa.
- To nie ma znaczenia – powiedział Black – Żadnego. Gdyby miało znaczenie to, kim się jest, to prawdopodobnie, nigdy bym się tu nie znalazł.
- Posłuchaj – zaczął James, przerywając Syriuszowi  – My mówimy poważnie. To nie ma znaczenia. Ale… - wymienili spojrzenia. Black zawahał się chwilę, poczym powiedział poważnie.
- Chcemy ci pomóc.
- Nic nie rozumiecie – powiedział cicho odwracając wzrok – Nic.
- Zrozumiemy, jeśli nam powiesz – odpowiedział Syriusz. Lupin pokręcił głową. Spojrzał najpierw na Blacka, który patrzył na niego z zawziętą miną, potem na Pottera, który również go obserw
ował i na Petera, który siedział na swoim łóżku nie mówiąc nic od początku rozmowy.
- Wy mówcie poważnie? – Spytał po chwili, nadal przenosząc wzrok z jednego na drugiego.
- Jak nigdy.
Zapanowała głucha cisza, podczas której do każdego z nich dochodziło to, co powiedzieli.
Lupin stał oparty o ścianę wpatrując się z niedowierzaniem w przyjaciół. To wszystko, wydawało mu się być zwykłym snem, z którego lada moment się obudzi.
Rzeczywistość, która go otaczała w tej chwili była dla niego czymś nowym. Po raz pierwszy, odkąd został ugryziony, został potraktowany jak człowiek. Do tej pory, przywykł do odtrąceń i upokarzań, jakich doznawał, gdy ktokolwiek dowiadywał się o jego przypadłości.
Hogwart, był szansą, by chodź przez moment, poczuć, jak to jest, być normalnym człowiekiem.
Teraz, trud, jaki wkładał w utrzymywanie tajemnicy, stracił sens. Wiedzieli.
Na długą chwilę, zniknęły wszystkie złe wspomnienia – liczyło się tylko to, że był wśród ludzi, którzy go akceptowali.
- Dzięki – powiedział w końcu, spuszczając wzrok.
- Nie ma, za co – powiedział Syriusz a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech – Przyjaciele po to są.