Jej własny raj cz.2

Weszła za mężczyzną do domu, przymykając niepewnie oczy.
- Nie podglądaj – fuknął, obracając się gwałtownie – Zamknij oczy!
- Ale ja go już przecież widziałam… - powiedziała Lily tonem urażonego dziecka – Czemu mam zamykać oczy?!
- Zobaczysz… - zapewnił, prowadząc żonę za rękę. Drzwi zamknęły się z cichym skrzypnięciem.
Przeszli przez korytarz. Z prawej strony minęli drzwi do salonu i kuchni a z lewej, malutkie drzwi do łazienki i pokoju gościnnego. Doszli do końca korytarza i James skręcił w lewo. Przeszedł kawałeczek i zatrzymał się przed drzwiami do sypialni.
Odwrócił się do żony.
- Nie otwieraj jeszcze oczu – poprosił i pchnął drzwi.
Sypialnia była mała i – o czym miała się przekonać Lily – prawie całkiem urządzona.
Ściany, oblepione w beżowej tapecie ( Hm…czyżby Lunio zaprzestał produkcji czapeczek??), Przy ścianie duża, stara szafa z rzeźbionymi kształtami. Duże okno, które wychodziło na ogród i biała firanka.
James przeszedł po pokoju, odsłonił żółtą zasłonkę i otworzył okno. Do pokoju wpadły promienie słońca, oświetlając całe pomieszczenie.
Lily zmrużyła oczy.
- Już – powiedział dumnie Potter.
- O jej!! Skąd… jak!? Przecież…
- Dom od tygodnia jest nasz – przypomniał Potter – Poprosiłem o pomoc mugolską organizacje…
- Firmę – wtrąciła odruchowo.
- Zgadza się. Twoja mama, pomogła wybrać kolory – kontynuował – Dobrze jest?
- Są śliczne… - powiedziała cicho Lily – A szafa?
- To już Huncwocka tajemnica – odrzekł Potter szczerząc się szeroko – Podoba się?
- Bardzo! Tu jest cudownie!! – Jęknęła z zachwytem – Cudownie!!
- Wiesz… - zaczął Potter, drapiąc się niezręcznie po głowie – że będziemy teraz mieszkać w mugolskiej dzielnicy?
- No wiem… - powiedziała Lily poczym wzruszyła ramionami – Po prostu trzeba będzie trochę bardziej uważać. Nie jesteśmy jedyną rodziną czarodziei, która mieszka w nie magicznej dzielnicy.
- Tak wiem. Ale… trzeba będzie przygotować jedną wersję. Nie wydje mi się by nikt nie zauważył że…
- Jesteś tradycjonalistą – powiedziała szybko Lily – Twoje chore upodobania. Chyba, że wolisz się unormalnić.
- O nie! – Krzyknął gwałtownie – Bardzo lubię nasze nienormalne życie!! Żadnych mugolskich wynalazków!!
Lily zachichotała. Doskonale rozumiała, niechęć męża. Tak naprawdę, Potter bardzo mało, kiedy miał do czynienia z tym, co mugole uważali za niezbędne.
Nie oznaczało to, że Lily całkiem pozwoliła, by to zniknęło z ich życia. Jednak ich „Unomarlnienie” ograniczało się najczęściej do wykonywania pewnych czynności ręcznie.
James, tymczasem widział mugolskie urządzenia, jedynie u Pani Evans, lub ewentualnie na wystawie sklepów.
Kobieta jak dziś pamiętała, gdy pewnego dnia, odwiedzili jej matkę w domu i przeszli do salonu, gdzie był włączony telewizor. James uchylił lekko usta, spytał niedyskretnie Lily co to jest, a następnie oznajmił że nie rozumie dlaczego mugole więżą tych małych ludzików w tych dziwnych pudłach.
Kobieta nie zapomniała również, jak długo James próbował złapać zasadę działania telefonu i jak bardzo bronił się przed tym by i u nich go zainstalowano. W końcu się poddał, jednak takowy nigdy nie został założony.
Jedno było pewne – Potter był kompletnie niedostosowany do życia wśród Mugoli. I – trzeba być tego świadomym – wcale nie był zadowolony z nadchodzących zmian.
- Czyli stawiamy na zatwardziałego tradycjonalistę? A może oszczędność? Chyba, że powiemy, że jesteśmy grupą teatralną i łapiemy wprawę w życiu według średniowiecznych zasad…
Potter zaśmiał się widząc jak Lily siada na drewnianym krześle i patrzy na niego z zainteresowaniem.
- Podoba mi się to z grupą teatralną – powiedział po chwili namysłu, a Lily wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
- A może, powiemy, że do tej pory żyliśmy jako odludki na fermie kur?
- Dlaczego kur? – Spytał, unosząc brew – Jest tyle zwierząt a ty wybrałaś kury!
- Bo krowy są za duże. Koni się boję a świnie śmierdzą – wyjaśniła, wzruszając ramionami – Kury są idealne.
- Obojętne, co powiemy – stwierdził Potter – Byleby było tak jak jest.
- Nie jesteś zbyt otwarty na zmiany – zauważyła Lily wstając – a ja mam złą wiadomość.
- Tak…?
- Praca. Nie będziesz mógł się teleportować. Zbyt dużo ludzi by to zauważyło – powiedziała Lily – Autobus.
- O nie! – Powiedział cofając się gwałtownie – Nie ma mowy! Nie! Nie! Nie!! Nigdy! Zapomnij! Nie!
- Będziesz chodził na piechotę? – Spytała ironicznie – O! A może zrobisz prawo jazdy?
- Lily!? Ty żartujesz, prawda?? Ja i samochód?
Wzruszyła ramionami.
- Nie będzie tak źle. To tylko na pewien czas… Są zabezpieczenia antymugolskie, ale to trochę potrwa, zanim je założymy… No…
- Nie będę jeździł autobusem! Tam śmierdzi… - powiedział kręcąc głową – Pamiętasz, co było jak ostatnio jechaliśmy? To prawie godzina drogi i…
- Biedny… - mruknęła – ale… wiesz…tak naprawdę, to może samochód nie jest takim złym pomysłem. Sam mówiłeś, że wiele osób z nich korzysta.
- Wolę być uznanym za tradycjonalistę – uciął krótko – Pojdę na wszystko, ale do pracy przenoszę się Fiuu.
Zamyśliła się.
- Uparty jesteś. Ale masz rację, chyba przesadzam. Tu jest pięknie… - dodała podchodząc do okna i wyjrzała przez nie na ogród – Przenieśmy się już tu. Nie chcę wracać do domu…
- Już niedługo – powiedział podchodząc do kobiety i objął ją w pasie układając brodę na ramieniu żony.
- Wiem…Kocham cię, wiesz? – Spytała odwracając głowę tak, że ich twarze znalazły się naprzeciwko siebie.
- Wspomniałaś o tym…
- Będziemy tu szczęśliwi, prawda? – Spytała po chwili, odwracając się do męża – Czuję to…
- Pewnie, że tak.
- To będzie nasze ziemskie niebo… prawda?
***
Trzymała w dłoni pogiętą kartkę, marszcząc brwi. Nie była pewna, czy chce ją czytać. Doskonale wiedziała, do kogo należy ten charakter pisma. Chodź minęło już tyle lat, rozpoznała by je wszędzie.
- Co się dzieje?
Nie zauważyła, gdy drzwi uchyliły się cicho i do sypialni wszedł Remus. Zatrzymał się gwałtownie mierząc ją niepewnym spojrzeniem.
-Nic… - powiedziała nadal wpatrując się w kartkę – To… Ja… nieważne.
Uniósł brwi a kobieta jęknęła.
- Nie wiem. Nie wiem, czy otworzyć.
- Od kogo?
- Nie jestem pewna. Wydaje mi się że…- zawahała się – od koleżanki.
- Więc?
Westchnęła. To było bardzo skomplikowane. Nie była pewna, czy chce do tego wracać. Drżącą ręką rozerwała kopertę. Na jej kolana wypadła żółta kartka.
- Zaproszenie – powiedziała cicho – Na zjazd… Wakacyjna szkółka muzyczna. Rodzice zapisali mnie do niej, gdy nie wiedzieli co ze mną robić w wakacje… Było bardzo miło.
- Pojedziesz??
- Nie… nie wiem…
***
- Jesteś pewien, że nie chcesz ze mną iść? – Spytała, upinając włosy – Będzie mi smutno samej.
- To są twoi znajomi, nie ma sensu żebym tam był. Będę się źle czuć – powiedział, siadając na fotelu i przekrzywił głowę patrząc na żonę.
- Nie tylko. Ja znam tylko Alice – powiedziała, szukając wzrokiem kol
czyków – I my też nie widziałyśmy się od lat. Ostatni raz widziałam ją, gdy byłam…w IV klasie! Przez tydzień, w wakacje!!
- Wy kobiety choćbyście się pół wieku nie widziały, znajdziecie temat – zauważył mężczyzna, a Cristin posłała mu wrogie spojrzenie – wiesz, że tak jest!
- No, może… Czyli mam iść sama?
- Baw się dobrze.
- Wrócę szybko. Obiecuję.
**
Miał racje. Wśród obecnych ludzi, od razu dostrzegła znajome twarze. Już po chwili, wszyscy siedzieli w jednym gronie, opowiadając o tym jak żyją i wymieniając się fotografiami bliskich i adresami.
Kobieta nie zauważyła, jak na dobrej zabawie minęły dwie godziny.
- Trojaczki? – Powtórzyła Alice, patrząc na nią znad okularów – żarty sobie stroisz??
- Mówię bardzo poważnie – zapewniła kobieta – Trojaczki.
- Ja się nie dziwię – powiedziała Helen, wzruszając ramionami – Ona zawsze chciała mieć dużo dzieci. Przynamniej trójkę, dobrze pamiętam??
- Tak – Zgodziła się kobieta, biorąc łyk z kieliszka – Najwyżej szóstka.
- Ja nie narzekam. Mam dwoje i nigdy więcej! Wystarczy, to diabły wcielone!
Kobiety zaśmiały się.
- Patrzcie, parzcie. Nasz przystojniak idzie – powiedziała z uśmiechem Helen, odgarniając włosy z czoła – dacie wiarę, że jest sam??
- Wolny strzelec. Cały Arthur ….
- Arthur? – Spytała ostro Cristin – TEN Arthur?
- Ten sam – powiedziała Alice wzruszając ramionami.
- Myślałam, że wyjechał do Berlina i…
- Bo wyjechał – zgodziła się Helen – Ale wrócił. Pani Welling nie czuję się ostatnio dobrze i… Co ty robisz?
- Muszę iść – powiedziała kobieta, odstawiając kieliszek – Zapomniałam, że… muszę iść. Przepraszam, napiszę. Do zobaczenia.
- Ale Cristin przecież… jest dopiero ósma… - dokończyła Helen, ale kobiety już nie było.
- Nie patrz tak na nią – fuknęła Alice – Ma prawo nie chcieć go widzieć. Ja bym nie chciała… nawet jeśli minęło tyle lat.
***
Nie podoba mi się. Wcale. Nic a nic.
Teraz sprawy organizacyjne.
Monia: Nie doszło do mnie nic. Wysłałam ci wiadomość o notce. Nie wiem, dlaczego nie dochodzi. Napisz mi swój numer ( tu lub na emaila, jeśli wolisz), być może mam zły.
Jeśli chodzi o spacje – to niezależne ode mnie. Onet sam coś przestawia, próbowałam to usunąć, ale nic nie daje. Mam nadzieję, że z czasem minie, jeśli nie, zgłoszę błąd.