Czy TY jesteś zazdrosny!?

 

 

- Dobra…  - zaczęła Lily, stawiając filiżankę z herbatą na stoliku i siadając naprzeciwko – Mam rozumieć, że spotykamy się tu bo…?
- Bo Liz i Patsy tak zarządziły – wyjaśniła kobieta – Swoją drogą, kiedy ostatnio widziałaś się z Ann?
- Kilka tygodni temu. Jest u rodziców – odpowiedziała wgryzając się w ciastko z kremem.
- Idą… - pokazała Lupin, gdy drzwi od kawiarenki się otworzyły i do środka wkroczyła Liz, a z nią Patsy, która wyraźnie się z czegoś śmiała.
- Co wam? – Spytała Lily, ocierając twarz z lukru – Ciasteczko?
- Nie, dziękuję. Do tej pory nie odzyskałam figury sprzed ciąży – powiedziała kwaśno Liz i usiadła naprzeciwko Potter.
- Z czego ona się śmieje? – Spytała, Cristin, która przez cały czas obserwowała chichoczącą Patsy.
- Nie wiem – odpowiedziała szczerze Liz – spotkałyśmy się i już się śmiała. Nie wiem, co jej jest.
- Patsy! Ziemia do Patsy! – Lily zamachała kobiecie przed oczami, a ta wybuchła jeszcze większym śmiechem – Nie mogę z nią! To może powiesz nam, dlaczego tak długo się nie widziałyśmy?
Kobieta zaśmiała się jeszcze głośniej.
- Trzeba poczekać, chyba musi się wyśmiać… - postanowiła Liz, poczym zwróciła się do Lupin – Jak było na tym zlocie?
- Kiepsko… - powiedziała kwaśno kobieta – Ale nie spodziewałam się niczego innego. Dużo ludzi, dużo wspomnień. Nic wartego uwagi.
- No nie mów, na pewno musiało się coś wydarzyć – zachęciła Liz, zatrzymując wzrok na ciastku, leżącym na talerzyku Lily.
- Może jednak? – Spytała Potter, podstawiając jej pod nos łakocia.
- Nie. Zabierz to ode mnie, to bomba kalorii.
- Jaki zlot? – Spytała Patsy, opanowując śmiech.
- Żyje!- Zawołała Lily z uśmiechem – Co to było?
- Nie wiem. Mam tak od rana… - powiedziała kobieta, marszcząc brwi – To, jaki zlot?
- Wakacyjnej szkółki muzycznej – mruknęła Cristin – Naprawdę, nie działo się nic godnego uwagi. Tak naprawdę mało, kto się bardzo zmienił…
- Właśnie… Powiedz jak to jest. Nigdy nie mówiłaś nic o okresie zanim się poznałyście. Nie wspomniałaś o znajomych z okresu dojrzewania. A przecież na pewno ktoś był!
- No byli. Ale nie były to wielkie przyjaźnie – powiedziała obojętnie Lupin wzruszając ramionami – Jedna, jedyna przyjaciółka, jaką miałam z piaskownicy, zachowała się podle i od tamtej pory ograniczamy się do dzień dobry, gdy zobaczymy się na ulicy.
- Chłopak? – Spytała Patsy, piorunując ją spojrzeniem – W wieku szkolnym tylko donosicielstwo i chłopak jest w stanie zniszczyć więzi przyjaźni.
- Tak… No, ale koniec tematu. To już teraz nie ma dużego znaczenia. A powiesz mi, dlaczego ostatnio tak rzadko się widzimy?
Patsy zarumieniła się lekko.
- Mamy trochę na głowie – powiedziała wymijająco – Nie było za bardzo, kiedy.
- To znaczy? Co macie na głowie?
- Wolę nie zapeszać – wzruszyła ramionami – Jeszcze się nie uda…
Wymieniły pytające spojrzenia, poczym spojrzały na blondynkę.
- Nie patrzcie tak na mnie! Nic wam nie powiem… nie teraz.
- No dobra. Powiedzmy, że to wystarczy. Wiecie, co? Zjadłabym lodów…
- O nie! – Powiedziała szybko Liz – Żadnych lodów! Roztyję się i mnie mąż zostawi. Mowy nie ma!
Kobiety zaśmiały się.
- Nie musisz jeść – zauważyła Patsy – Ja bym się skusiła.
- Popieram – dodała szybko Cristin – Jesteś w mniejszości, idziemy.
***
- Poczekaj – powiedziała Liz, zatrzymując się gwałtownie – Tradycjonalista?
- Tak – zgodziła się Lily – Tradycjonalista. Nie wiem, nie widzę tego.
- Ja też… wiesz, są ludzie dziwni i w ogóle, ale… No nie wiem. Wydaje mi się, że chociaż trochę powinniście…
- Stwarzać pozory normalnych – wtrąciła Patsy – Ona ma rację.
- Wiem! Tylko, że mój mąż, wcale tego nie rozumie – jęknęła kobieta – Po za tym, jak pomyślę o tym, że musiałby się do tego przyzwyczaić i pojąć, na czym to wszystko polega, to… On uważa, że telewizja jest niehumanitarna!
- Niehumanitarna? – Powtórzyła Liz – Telewizja?
- Liluś, to jest niehumanitarne! Jak można trzymać tych małych ludzików w takich pudłach! – Powiedziała, idealnie naśladując ton męża. Zaśmiały się wszystkie, zatrzymując przy budce z lodami.
- Ja go trochę rozumiem – powiedziała po chwili Cristin – Jest z domu czarodziejów. Zupełnie inaczej patrzy na to, jak wy…
- Wiem. To bywa nawet zabawne. Uwierzysz, że do tej pory potrafi pokazać na coś na wystawie i zapytać tak, że wszyscy go słyszą: Lily,do czego to służy?. Truskawką i czekoladową – dodała do sprzedawcy wskazując na gablotę – Dziękuję.
- Przejdzie mu. Zobaczysz…
***
Przejrzała dokładnie wszystkie dokumenty, zamknęła teczkę i włożyła ją do torebki.
- Mamo, ja idę – powiedziała wchodząc do kuchni. Cmoknęła w policzek Amel, która siedziała w dziecinnym foteliku. Dziewczynka podniosła wzrok.
- Mama!!
- Niedługo wrócę – zapewniła czochrając włoski dziewczynki i spojrzała na własną matkę.
- Dacie sobie radę?
- Tak. Idź już, bo się spóźnisz. Powiedzenia!
- Nie dziękuję.
***
-  Dziękuję – powiedziała kobieta z uśmiechem biorąc od matki książkę – O to mi chodziło.
- Nie ma, za co. Wiesz… Był tu ktoś. I pytał o ciebie – powiedziała ostrożnie, obserwując córkę. Twarz Cristin stężała natychmiast, a Remus, który siedział obok podniósł nieznacznie głowę z nad filiżanki.
- Kto? – Spytała głucho kobieta, zaglądając do książki podanej przez matkę. Zagryzła nerwowo, starając się uniknąć wzroku pani Robertson.
- Arthur – powiedziała krótko, obserwując reakcje córki. Remus uniósł głowę.
- Słyszałam, że wrócił – stwierdziła sucho kobieta – Co mu powiedziałaś?
- Że cię nie ma, i nie wiem kiedy będziesz. Powiedział, że jeszcze przyjdzie.
- Nie mam ochoty się z nim widzieć – powiedziała kobieta, tonem, którego używała, gdy chciała uciąć rozmowę – Może zrobię herbaty??
- Co, jak przyjdzie znów? – Drążyła nadal kobieta – Co mam powiedzieć.
- Ze nie chcę go widzieć. Chcesz herbaty?? – Zapytała rozdrażniona, dość nie grzecznym tonem. Kobieta kiwnęła głowę i wstała.
- Ja zrobię.
- Co to za Arthur? – Spytał, Remus, siląc się na obojętny ton.
- Kolega ze szkoły – powiedziała Cristin – Nie mówmy o tym.
***
Biegła szybko korytarzem, wyciągając w pośpiechu teczkę. Zatrzymała się gwałtownie i poczuła jak na kogoś wpada. Upadła na ziemię a teczka rozpięła się i cała jej zawartość wyleciała na podłogę.
- Przepraszam – usłyszała męski głos. Podniosła się, nie zaszczycając go spojrzeniem i zabrała się za zbieranie dokumentów. Mężczyzna również zaczął je zabierać, cały czas patrząc na kobietę. Odgarnęła włosy z twarzy i sięgnęła po ostatnią kartkę dokładnie w tym samym momencie co on. Ich dłonie się dotknęły i kobieta szybko cofnęła swoją, zakłopotana podnosząc głowę - Przepraszam – powiedziała cicho.
- Nie szkodzi – odpowiedział podając jej dokument – Stara się pani o pracę?
- Tak – powiedziała cicho, zabierając kartkę i wkładając ja do teczki. Nieznajomy podniósł się i podał jej dłoń. Zawahała się poczym bardzo powoli podała mu swoją.
- Dziękuję – powiedziała, czując jak na jej twarz wstępuje rumieniec.
- Nie ma, za co – odpowiedział uśmiechając się szeroko – I życzę powodzenia.
- Dziękuję – powiedziała, ale mężczyzna już się oddalił. Spojrzała za zegarek – będzie mi potrzebne.
***
- Może powinnam im powiedzieć? – Spytała, unosząc wzrok na męża.
- Po co? Jeszcze nie ma, czego – stwierdził z lekkim uśmiechem, głaszcząc siedzącą na jego kolanach kotkę.
- No nie ma…Jeszcze nie ma… A jak nie będzie?
- Z takim nastawieniem, to rzeczywiście szanse są minimalne – fuknął Peter – Trochę wiary.
- Wiem… wiem… - powiedziała cicho, przymykając oczy – Widać jestem zbyt niecierpliwa.
- Jesteś. Bardzo.
Wstała, odrzucali włosy do tyłu i spojrzała na niego zalotnie.
- No, może i jestem. Ale wiem, czego chcę. Teraz.
***
- I jak ci poszło? – Pani Winter spojrzała na nią pytająco, podczas gdy Amel podbiegła do matki krzycząc radośnie.
- Strasznie. Ledwo zdążyłam a potem… katastrofa.
- Przyjęli cię? – Spytała, prowadząc córkę do kuchni.
- Tak – powiedziała uśmiechając się smutno- na okres próbny.
-, Więc, w czym problem?
- Ludzie tam są tacy… dziwni… - powiedziała cicho, opadając na krzesło – Nie otwarci. Wszyscy są tylko w wirze pracy….
- Na pewno nie. To się zawsze tak wydaje. Od kiedy zaczynasz? – Spytała, stawiając na stole talerz z obiadem.
- Od przyszłego tygodnia. Jak tylko dostanę pierwszą wypłatę, obiecuję zejść wam z karku.
- Nie ma, o czym mówić. Jesteś moją córką, będziesz tu dopóki będzie musiały. I nie ma, ale.
***
- … No, ale ja im obiecałam. Nie dadzą nam żyć. To tylko jeden dzień! – Powiedziała błagalnym tonem, zerkając na niego zalotnie.
- Jeden dzień? Wy i jeden dzień? O tu – wskazał na swoją rękę – Mi kaktus wyrośnie jak wyrobicie się w jeden dzień.
- Pokaż – złapała za dłoń i spojrzała na dłoń mężczyzny – Patrz, o tu coś widzę… - dodała z uśmiechem dotykając paznokciem śródręcza poczym uśmiechnęła się cwanie.
- Bardzo śmieszne…
Urwał, gdy zatrzymała się jak wryta, patrząc jak zahipnotyzowana w punkt kilka stóp od nich.
Przeniósł wzrok w miejsce gdzie patrzyła i zmarszczył brwi.
Tuż przy jednym z domów stał mężczyzna. W nonszalanckiej pozie, oparty o płot rozmawiał zalotnie z kobietę, którą Remus po chwili rozpoznał jako Helen. Przydługa blond grzywka, opadała mu na lewy bok, i mężczyzna, co chwilę dmuchał w nią zniecierpliwiony.
Ubrany w białe spodnie i czarny, dopasowany podkoszulek, powiedział coś do Helen, która zachichotała a jej wzrok padł na Cristin.
- Chodźmy stąd – powiedziała kobieta, jakby wchodząc z transu i obróciła się na pięcie – szybko!
- Cristin? – Mężczyzna w ułamku sekundy znalazł się zaledwie dziesięć stóp od nich. Przymknęła oczy i powoli się obróciła. Na jej twarz wpłynął szkarłatny rumieniec.
- Cześć… - Powiedziała chłodno, unikając wzroku mężczyzny. Ten zdawał się tego nie zauważyć, tak samo jak tego, że Remus patrzy na niego spode łba.
- Szukałem cię. Podobno byłaś na zjeździe??    
- Tak, musiałam wcześniej wyjść. Poznajcie się, to Arthur Welling, mój kolega z czasów szkolnych, a to Remus, mój mąż.
- O! Masz męża, coś takiego… czyli ułożyło ci się w życiu?
- Tak – powiedziała z satysfakcją i poczuła jak mąż obejmuje ją w pasie.
W tym samym momencie zza drzewa wyskoczyły trojaczki krzycząc coś niezrozumiale, ale umilkły widząc obcego w towarzystwie rodziców.
- Dzieci? – Spytał z lekkim szokiem.
- Tak. Margaret, Emily i Amy. No, i Matt – dodała, gdy chłopiec dogonił siostry.
- Duża, rodzina, tak jak chciałaś. Tylko pogratulować.
- Dziękuję – powiedziała oschle – Musimy już iść.
- Rozumiem. Koniecznie musimy się jeszcze spotkać – rzekł z uśmiechem – Minęło ty…
- Nie sądzę, żeby słowo „musimy”, było odpowiednim słowem z ust kogoś, z kim nie widzi się przez ponad dziesięć lat – wtrącił oschle Remus, mocniej obejmując żonę – Zwłaszcza, jeśli ktoś daje dość wyraźnie znać, że nie ma na to ochoty, prawda?
- Całkowita – zgodził się Arthur, całkiem zbity z tropu – Do zobaczenia. Mam nadzieję, że szybkiego.
- Wątpię.
Odwrócił się i szybko oddalił.
- Co TO było!? – Spytała zszokowana, patrząc na Remusa, który nadal obejmował ją w pasie.
- Powinienem zapytać o to samo.
- Nieodpowiednie słowo? Zbyłeś go! Zaraz… ty jesteś zazdrosny! – Powiedziała z podejrzeniem. Zarumienił się.
- Nieprawda – odrzekł krótko – Wcale nie.
- Jesteś zazdrosny!!
- Nie. Niby, czemu miałbym być zazdrosny? Tylko rozmawialiście. – Powiedział obojętnym tonem.
- Mów, co chcesz, ja swoje wiem. Jesteś zazdrosny. – Powiedziała z satysfakcją – Chodźcie.
- Wydawało ci się. Po prostu zobaczyłem, że nie masz ochoty na rozmowę…
- Oczywiście. Chodźmy…
***
Nie pytajcie mnie, co mi się stało. Sama nie wiem. Ostatni akapit notki miałam już gotowy, a sam początek przyszedł mi dość łatwo, więc jest.