śnieżna zdrada

Patrzył lekko zszokowany na kobietę, która ściskała mocnoprzy piersi małe zawiniątko.

- Chodź – powiedział szybko, wpuszczając ją do środka ibiorąc walizkę z ziemi. Zamknął drzwi i spojrzał na zapłakaną twarz blondynki –Co ty tu robisz o tej porze? I gdzie jest do cholery Nick?

- W Stanach – powiedziała cicho – Nie mogłam tam już zostaćani chwili dłużej. Od was miałam najbliżej z peronu… przepraszam, że tak późno,ale nie miałyśmy gdzie przyjść o tej porze.

Podszedł do niej i zerknął na śpiące w jej ramionachdziecko. Dziewczynka miała mocno zaciśnięte piąstki.

- Wezmę ja, rozbierz się – stwierdził cicho biorąc odkobiety dziecko, które poruszyło się, ale nadal spało. Ściągnęła płaszcz iprzewiesiła go przez poręcz.

- Dlaczego? – Spytał po chwili, patrząc na zmienionąprzyjaciółkę. Wyglądała na zmartwioną i słabszą niż kiedyś, na jej twarzy niebyło już tej radości.

- Nie miałam, po co tam zostać – powiedziała cicho – Nickznalazł sobie kogoś lepszego…

Potter skrzywił się lekko, lecz zanim zdążył coś powiedzieć,na schodach pojawiła się Lily.

- James, co się… Ann!?

Kobieta uśmiechnęła się do przyjaciółki i wzruszyłaramionami. Lily zbiegła po schodach, poprawiając w locie szlafrok i rzuciła sięna nią.

- Co ty tu…

- To naprawdę długie do opowiadania… możemy się tu zatrzymaćna jedną noc?

Lily kiwnęła żywo głową i szybko zaprowadziła przyjaciółkęsalonu. James wszedł za nimi i położył Amel na jednym z foteli. Ann uśmiechnęłasię do niego z wdzięcznością i podeszła do dziecka i bardzo powoli jąrozebrała.

- Mów, co się stało! – Zarżała kobieta, gdy tylko Jameszniknął za drzwiami mrucząc coś o herbacie.

- Nie mogłam zostać tam ani chwili. Nie radziłam sobie sama.Jak tylko urodziła się Amel, Nick wyprowadził się z domu. Praktycznie w ogólenie chciał się z nią widywać, a ja nie miałam jak połączyć końca z końcem.Tylko on mnie tam trzymał…

Lily pokręciła głową z niedowierzaniem.

- Nie… Ale Nick?

Blondynka prychnęła.

- Co w tym dziwnego? On zawsze miał słabość do kobiet… -mruknęła – Nie wiem, dlaczego dałam mu się nabrać…

- Przestań tak mówić – powiedziała cicho Lily, i uśmiechnęłasię smutno do męża, który podał jej herbatę i usiadł obok – To nie twoja wina.

- Wiem… szkoda mi tylko Amel… - powiedziała wychylając siędo dziecka. Poprawiła jej koszulkę, i uśmiechnęła się czule.

- Dlaczego nic nie pisałaś?

- Kiedy? – Ann uśmiechnęła się lekko – ja nawet nie miałamczasu żeby przeczytać wasze listy, a ty mi mówisz o pisaniu?

- I co teraz zrobisz?

- Najpierw pojadę do rodziców i wniosę wniosek rozwodowy –powiedziała cicho – A potem… będę próbowała wrócić do wszystkiego na nowo… a cou was? – Spytała, nagle chcąc szybko zmienić temat. Lily spojrzała znacząco namęża.

- Dobrze – powiedziała spokojnie.

- Ale mi powiedziałaś! Jak Harry? Jak tam Liz… Patsy? Co uCristin! Poopowiadaj trochę! – powiedziała niecierpliwie. Lily zaśmiała sięcicho a James wstał.

- Nie będę wam przeszkadzał – powiedział spokojnie – Skończęte papiery.

Lily uśmiechnęła się do niego i spojrzała na przyjaciółkę,która ziewnęła przeciągle.

- Poopowiadam ci jutro. Zanim pójdziesz do rodziców, czekacię komisyjne spotkanie z klubem kobiet ciężarnych i wychowujących koty –powiedziała uśmiechając się lekko

Ann parsknęła w kubek z herbatą i roześmiała się głośno.Lily wzruszyła ramionami i sama zachichotała.

- Wariatka… - powiedziała po chwili blondynka, zerkając naśpiące dziecko – A ty podlegasz, pod którą grupę?

- Ja jestem założycielką i nie podlegam pod żadną grupę –powiedziała spokojnie – ja tylko wychowuje męża… i syna – dodała po chwili namysłu.

- No wiesz, żeby wychowanie męża przekładać ponad dziecko –Ann pokręciła głową – a za parę lat, będziesz się dziwić, że Harry nie wiegdzie jest łazienka…

Lily zachichotała.

- Chodź, pokaże ci gdzie, co jest – powiedziała – zaprowadzęcię do pokoju, zostawisz małą i spać. A jutro rano wszystko ci dokładnieopowiemy.

Pokiwała głową uśmiechając się lekko i wzięła dziecko naręce, dziewczynka poruszyła się i spojrzała na matkę z lekkim zdziwieniem,poczym znów zapadła w głęboki sen. Ann ziewnęła przeciągle i wyszła z pokojuwspinając się powolnym krokiem za przyjaciółką.

***

Lily wróciła do sypialni przed samą północą. Przygotowaniełóżka dla niespodziewanego gościa i zapewnienie jej dobrego samopoczucia niezajęło zbyt dużo czasu, ale kobiety nie mogły odmówić sobie, krótkich plotekprzed snem.

Ziewnęła przeciągle i weszła do sypialni. James leżał już włóżku, przykryty kołdrą po sam nos. Zbliżyła się do łóżka i westchnęła. Wieczórsam na sam nie wypalił. Obeszła łóżko i wpakowała się pod cieplutką kołdrę.Przybliżyła się do śpiącego mężczyzny i wtuliła w jego ramię, przymykając oczy.

- Śpią? – spytał, nie otwierając oczu.

- Mhm – powiedziała cicho – Chyba tak. Przepraszam…

- Za co? – spytał, uchylając powieki.

- Za to, że dziś nie wypaliło…

- Daj spokój – powiedział cicho, głaszcząc ja po włosach – tobył doskonały dzień… no, może z wyjątkiem tego Snape.

Lily zachichotała i przytuliła się mocniej do męża.

- Kocham cię – szepnęła – Obiecaj mi, że nie dopuścimy żebyto się kiedykolwiek zmieniło…

- Obiecuję.

***

Wszedł do kuchni i spojrzał zdziwiony na żonę. Kobieta siedziałana krześle i szybko pisała coś na małej kartce. Wydawała się go nie wiedzieć,pochłonięta skrawkiem papieru. Przestała na chwilę i zerknęła na kartkę, poczymskreśliła coś i znów zaczęła pisać.

- Marzysz o karierze pisarki? – Zapytał, opierając się ofutrynę.

- Nie, piszę ci notkę informacyjną – mruknęła – że śniadaniemusicie zrobić sobie sami.

Podniosła głową i spojrzała na niego wściekła.

- Dlaczego ja piszę, skoro już wstałeś? – Spytała, mnąckartkę i redukując ją różdżką – Musze na razie iść. Lily prosiła żebyśmy szybkodo niej przyszły, podobno ważne. Śniadanie zróbcie sobie sami, dopilnuj żebyAmy zjadła wszystko, ostatnio oszukuje. A ja będę przed obiadem – dodała,podchodząc do niego i cmokając go w policzek, poczym szybko wyszła z kuchni.

***

Lily uśmiechnęła się. Obie
przyjaciółki stały w drzwiachpatrząc na nią z lekkim uśmiechem.

- Cóż za punktualność – powiedziała przepuszczając je dośrodka.

- No pewnie, że tak. Pisałaś że pilne – Liz z zadziwiającąjak na kobietę w szóstym miesiącu ciąży zręcznością zdjęła płaszcz – Co siędzieje?

- Powoli. Chodźcie do pokoju... – Powiedziała spokojnie,wskazując im drzwi. Spojrzały na siebie i przeszły za kobietą.

***

- Żartujesz?

Blondynka pokręciła powoli głową.

- Nie! To są jakieś wolne żarty! Nick!? Daj spokój, nieuwierzę w to – powiedziała Liz – Nie ma mowy.

- Wiesz, jak by na to nie patrzeć, on raczej miał problemyze stałością uczuć – zauważyła posępnie Cristin – Prawda?

- No tak, ale przecież… jest Amel i…

Ann prychnęła.

- Sądzisz, że ona go coś obchodzi?

Liz rzuciła okiem na siedząca na kolanach Ann dziewczynkę.

- Idiota – powiedziała cicho – nie jeden facet oddałby całekrólestwa, żeby mieć tak śliczną córeczkę a ten tak po prostu to zostawił.

- Oj, nie jeden – stwierdziła Cristin, zerkając ukradkiem naswój brzuch.

- A właśnie – powiedziała szybko Ann – Macie kota? –Zapytała, patrząc na Lupin. Kobieta się zaśmiała.

- Nie! Jeszcze mi kota w domu brakuje… a czemu pytasz?

- Bo Lily powiedziała wczoraj, że jest to… stowarzyszeniekobiet ciężarnych i wychowujących koty… Liz jest ciężarna, więc ty…

- Patsy ma kota – powiedziała szybko Cristin – Ja, jestemwśród kobiet ciężarnych.

- Tak?!

- Tak – powiedziała dumnie kobieta.

- No to gratuluje! Czego od razu się nie chwalisz!? A jakdziewczynki?

- No, właściwie to jeszcze nie wiedzą…

- To będzie bardzo interesująca rozmowa – stwierdziła Lily –zwłaszcza, że dziewczynki są takie ciekawe…

- Nie mów nic. To będzie…- urwała patrząc na przyjaciółki,poczym wszystkie roześmiały się głośno.

***

- Który idiota wymyślił spacer z dziećmi o 10 rano w sobotę?– James ziewnął przeciągle, nie patrząc na przyjaciół.

- Ja – powiedział spokojnie Lupin – Nie dałyby mi spokoju wdomu.

- Dostaniesz za to śniegiem, wiesz?

Wzruszył ramionami, uśmiechając się pod nosem.

- James, hamuj się, bo znów mnie żona obstuka za to, żewracam do domu mokry… i jeszcze ten mały zdrajca wygadał się, że robiłemkarzełki…

- Nie no! Nie udało ci się przekonać jednego siedmiolatkażeby przyjął twoją wersje, że… zaraz, jak to było? Zostałeś zaatakowany przezdziecięcy gang śnieżkowy i zmuszony, aby zrobić aniołka, bo inaczej zostanieszzasypany śniegiem? – Remus pokręcił głową z politowaniem.

- A ty przekonałeś trojaczki?

- Nawet nie próbowałem – powiedział, wzruszając ramionami –karzełki rzecz ludzka… nawet jak się dochodzi trzydziestki.

Zapanowała chwila czasu, podczas której cała trójka pokiwaław zamyśleniu głową.

- Dobra… - powiedział Syriusz – zjedziemy sobie na sankach?

- No – powiedział Lupin wstając - trzeba się zastanowić nadjeszcze jedną sztuką…

- Stanowczo tak. Trzy sztuki sanek na osiem osób to za mało…- stwierdził Syriusz wspinając się na górkę – Rogacz, idziesz?

- Co mi tam, idę.

- A podobno sanki są tylko dla dzieci…

- No…to jest godne sporu… ale panowie, z umiarem, z umiarem.Z umiarem – powiedział spokojnie James, poczym roześmiał się, gdy Remus spadł zgórki popchnięty przez Blacka.

***

- Miało być z umiarem…

- Jak widać mamy braki w studiowaniu słownika… - powiedziałSyriusz, strzepując śnieg z głowy. Remus pokiwał żarliwie głową.

- Duże braki. A mnie zabije żona…- powiedział patrząc narozdarte spodnie.

- Ja tam jestem chroniony przez ciąże – stwierdził Syriusz,lepiąc śnieżną kulkę – szczerze wątpię, by chciało jej się mnie zabić…przynamniej nie teraz – dodał po chwili.

- Uważaj – powiedział James, podnosząc się z ziemi – jakurodzi, będziesz miał prze chlapane.

- Biorę pod uwagę taką możliwość – mruknął wymijającomężczyzna – Co robisz? – spytał patrząc na Lupina.

Mężczyzna siedział na śniegu i oglądał dokładnie dziurę wspodniach, a drugą ręką gładził bezwiednie śnieg. Po chwili okręcił się,odrzucając leżące obok sanki.

Nad nim stała cała piątka dzieci, obserwując uważniepoczynania.

- Sprawdzam wiarygodność.

- Że?

- Że się wywaliłem, popchnąłem sanki które uderzyły w drzewoi zwaliły na nogę ostrą gałązkę która rozwaliła spodnie… - powiedział, siadając– śnieg mi szkodzi.

- Nie zaprzeczę.

Trojaczki podrapały się po głowie, poczym obróciły i zaczęływspinać na górkę. Za nimi podreptali Harry i Steven.

- Chodźcie – James podniósł się ze śniegu – jest małaszansa, że wrócimy do domu przed nimi. Może i ty masz fory z ciężarną żoną,która nie ma zamiaru cię zabić, ale moja żona jest drażliwa sama z siebie… woleżeby nie widziała tej plamy.

Remus kiwnął spokojnie głową, podnosząc się z ziemi.

- Czuje się jak małe dziecko – stwierdził Lupin, chichocząc.

- Oj, biedna ta twoja żona. Trójka dzieci i mąż, który jestjak czwarte…

- Już nie długo – powiedział Lupin, wzdychając cicho, aleszybko przywołał na twarzy uśmiech.

- Nie! Ty nie możesz wydorośleć! Ja się nie zgadzam! Jeśliwydoroślejesz, strącę wiernego kompana do robienia orzełków! – Krzyknął Syriusz– Nie zostawiaj mnie! Tylko ty mi zostałeś! Ten jest drętwy jak deska odpodłogi na strychu! Ja się nie zgadzam!! Nie zostawiaj mnie samego! Z kim będęlepił bałwana!? Kto wrzuci mi śnieg za koszulę!?

- Uraziłeś moje uczucia – powiedział James, kręcąc głową –Ja drętwy jak deska…zawiodłem się kompanie…

- Zamknij się i uważaj żeby cię korniki nie dopadły –mruknął Syriusz – Ja zostałem porzucony!

- A ja myślałem, że to na mnie źle działa śnieg…

- Działa! Jesteś otumaniony przez tę lodowatą misterię!Chcesz porzucić radość zabawy w śniegu! Jak możesz!? Jak!?

- Wszystko w porządku? – Spytał nagle Lupin, patrząc naturlającego się po ziemi Pottera.

- Nie, zaatakowały mnie korniki – powiedział, przekręcającsię na bok – Zaraz mnie zjedzą! Ratujcie! Ratujcie Jamesa konara, któreg
ozaatakowały te małe stworzenia zniszczenia!!

- Widzisz, co narobiłeś… nie mogłeś go nazwać blaszaną rurkąalbo czymś innym, co jest drętwe?

- Nawet nie chce myśleć, co by go wtedy atakowało…

Potter zaczął podskakiwać na śniegu.

- Dotarły do najgłębszych sęków! Zabierzcie je! Zabierzcie!

- Jak możesz!? Że nie masz wyrzutów sumienia, aby mniezostawić!? Niby, z kim ja będę się turlać po śniegu! Kto będzie ze mną zjeżdżałna sankach!?

- Umieram! Dostają się do mojego mózgu! Wyżerają miwnętrzności!

- Kogo będę atakować śniegiem!? Na kogo mam zrzucać puch zdrzew i patrzeć jak się otrzepuje spadając z górki!?

Syriusz padł na kolana i błagalnym gestem rozkładającdłonie, i z dramatycznym tonem dalej głosił swój monolog.

- Komu będę rzucać muchy na kanapki z dżemem…

- To ty!?

- Przywiązujesz zbyt dużą wagę do szczegółów! Ja tu próbujęwymusić na tobie poczucie winy a ty mi o kanapkach gadasz! Na czym skończyłem?

- Na kanapkach – powiedział James, leżąc z zamkniętymioczami.

- Myślałem, że atakują cię korniki? – Powiedział Syriusz,patrząc na niego z lekkim rozczarowaniem.

- Nie, już mnie zabiły. Teraz leżę i czekam aż zacznę sięrozkładać.

- Powodzenia. No i wypadłem z rytmu! – Mruknął, patrząc naLupina – Szlag by cię trafił Potter! Ciebie, twoje korniki i muchy, które cięskonsumują.

- Czy naprawdę musicie omawiać, co kogo zje? – Spytał Lupin,marszcząc brwi – uważaj na sanki – dodał, do Syriusza, który szybko sięprzekręcił.

- Nie rozmawiam z tobą. Chcesz mnie zostawić – powiedziałwstając – Z tobą też nie gadam!

EJ!

Odwrócił się patrząc zdezorientowany na przyjaciół.

- Który z was to zrobił?

- Mnie zjadły korniki – powiedział James, siadając naśniegu.

- Ja jestem zdrajcą śniegowych aniołków – dodał Lupin,otrzepując ręce.

Black pokręcił głową.

- Wszyscy mnie zostawiają – powiedział dramatycznym głosem –Jeden dla korników drugi dla… właściwie, czemu mnie zostawiasz? – Spytałodwracając się.

- Czy ja powiedziałem, że cię zostawiam? – Lupin wyszczerzyłsię i rzucił kulką w Syriusza – powiedziałem tylko, że już nie długo. Ale niechodziło mi o to.

James wyszczerzył się, poczym również rzucił śnieżką wprzyjaciela.

- Gdzie są dzieciaki? – Spytał Black, otrzepując się ześniegu – I o czym ty gadasz?

Obaj mężczyźni się obejrzeli dookoła. Zarówno trojaczki jaki chłopcy siedzieli na śniegu niedaleko od nich, i wszystko wskazywało na to,że na śniegu znaleźli się po nieudanej próbie zjazdu grupowego.

- SA tam. Mówiłem o tym, że… Black, zaraz cię zabije –Syriusz wyszczerzył się i szybko wstał, i zaczął uciekać, ślizgając się naśniegu.

***

- Z czego oni się śmieją?! – Syriusz spojrzał z politowaniemna dzieci, które szły, a raczej próbowały iść z przodu. Stawianie krokówuniemożliwiał im śmiech, którym wybuchały co chwilę, gdy tylko przed ich oczamiukazywał się obraz ojców.

- Nie wiem – powiedział James wzruszając ramionami – Możeuważają za śmieszne to, że jesteśmy cali mokrzy?

- Nie byłbym mokry, gdyby mnie nie przewrócił prosto dokałuży.

- Nie wiedziałem, że w tym miejscu śnieg topnieje – mruknąłSyriusz- pospieszmy się i tak już czuję, że bez choroby się nie ominie.

- Choroby? Ten mały złośliwiec będzie się ze mnie śmiał dokońca życia – mruknął James patrząc na Harryego – O ile oczywiście przeżyjęstracie ze swoją żoną…

- Miejmy nadzieję, że nie będzie tak źle – powiedziałspokojnie Syriusz, poprawiając czapkę.

- Tak się składa, że wybrałem zły dzień na zabawy w śniegu. Tasprawa z Ann trochę zepsuła Lily humor, a dodaj do tego jeszcze, że dziśumówiła się z Petunią to…

- Zaraz. Jaka sprawa z Ann?

- Kiepska – mruknął Potter.

- Cóż za rozwiązłość języka – powiedział Syriusz,uśmiechając się, poczym zatrząsł się z zimna.

- Przyjechała wczoraj wieczorem z Amel.

- A Nick? – Remus spojrzał na przyjaciela pytająco,obwiązując się mocniej szalikiem.

- No to jest właśnie ta nieprzyjemność sytuacji. Nick nieprzyjechał, od paru miesięcy nie mieszkał z nimi.

Syriusz zatrzymał się gwałtownie.

- Słucham?

- Dobrze słyszysz – mruknął Potter – Cholera, i znówwszystko się zaczyna komplikować.

- Nie, po prostu nadchodzą zmiany – powiedział Syriusz.

- A propos zmian – zaczął powoli Remus, zwalniając kroku –tomuszę wam coś powiedzieć.

- Nie podoba mi się twój ton… - powiedział Syriusz, uważniepatrząc na twarz przyjaciela. Ten uśmiechnął się tylko i wzruszył ramionami.

***

Patrzyła na niego jak na idiotę. Starał się nie okazywaćżadnej reakcji – nie wiedział czy przyjaciel żartuje czy mówi poważnie. Zerknąłniepewnie na Jamesa. Ten uśmiechnął się tylko i uścisnął przyjacielowi dłoń,gratulując mu.

Oboje spojrzeli na Blacka i w tym samym monecie  obaj wybuchli śmiechem.

- Czy to koniec szokujących wiadomości na dzień dzisiejszy?– spytał, obserwując obu mężczyzn. Spojrzeli na siebie z uśmiechem i kiwnęligłowami – Gratuluję.

***

Koniec! Nie jest to najlepsze co napisałam, nie jestem zniej zadowolona, ale skończyłam!