Siostry

- Mamo… - Lily spojrzała spokojnie na matkę, która szybkoodwróciła się do niej – Mogę mieć do ciebie prośbę? Ty masz kontakt z Petunią,prawda?

Kobieta upuściła filiżankę, która upadła na ziemię iroztrzaskała się na drobne kawałeczki. Spojrzała na córkę, która spojrzała nanią pytająco. Kiwnęła powoli głową.

- Mam. Oczywiście że mam, przecież wiesz…

- A, mogłabyś pomóc mi się z nią skontaktować? – Spytałacicho, czując jak się rumieni. Pani Evans usiadła na krześle i spojrzała nacórkę jak na idiotkę.

- Po co chcesz się z nią kontaktować?

- Mam sprawę… pomożesz mi?

Kobieta nadal mierząc ją podejrzliwym spojrzeniem podeszłado stojącego na lodówce notesu. Wyrwała z niego kartkę i napisała szybko rządekcyferek.

- Proszę – powiedziała cicho, łypiąc na córkę. Lilyuśmiechnęła się lekko przyglądając się pochyłemu pismu matki.

- Dziękuję.

***

Uśmiechnęła się triumfalnie. Jak się okazało, namówieniePetunii na spotkanie nie zajęło jej zbyt dużo czasu.

Gdy tylko usłyszała głos siostry, bez ceregieli powiedziałaże muszą się spotkać. Petunia rzecz jasna się nie zgodziła i tu, Lily posunęłasię do szantażu.

- Skoro nie chcesz się spotkać na mieście – powiedziałaspokojnie – To w takim razie ja cię odwiedzę.

Cisza, jaka zapanowała po drugiej strony słuchawki, powiedziałajej, że wygrała.

- Dobrze – warknęła Petunia – Niech ci będzie. Jutro w„Jakie i Jaky” o jedenastej. Tylko nie waż się przychodzić do mnie do domu!

Rozległ się głos rzucania słuchawką. Lily zachichotała iodłożyła ją grzecznie na miejsce.

- Do zobaczenia – pozwiedzała do siebie poczym wyszła zbudki.

***

- Umówiłam się z Petunią – powiedziała, rozczesując włosy (zauważyliście, że duża część akcji dzieje się w sypialni lub kuchni?) – najutro.

- Jednak można?

Prychnęła cicho, odkładając szczotkę i podchodząc do szafy.

- Boję się tego spotkania – powiedziała cicho, przykładającdo siebie czarny bezrękawnik.

- Nie masz się czego obawiać.

- Nie wiem – skrzywiła się lekko, odkładając przykładaneubranie i zaglądając w poszukiwaniu sukienki – Widziałyśmy się wczoraj zdziewczynami – powiedziała wymijająco, zagłębiając się w szafę – coś mi sięwydaje, że niedługo naprawdę zaleje nas inwazja dzieci – dodała i zachichotała.

Potter uniósł brwi.

- Jest coś, o czym powinienem wiedzieć??

Wzruszyła ramionami wieszając granatową bluzkę obokbezrękawnika. Odwróciła się i podeszła do męża wpakowując mu się niezbytdelikatnie na kolana.

- Nie, myślę że nie – szepnęła – ale wiesz… Ann się ostatnionie odzywała. Trochę się martwię.

- Lily, ona ma w domu kilku miesięczne dziecko. Myślisz żema czas na pisanie? Nie pamiętasz już, jak to jest, gdy toniesz w pieluchach,śpioszkach, ubrankach…

Lily zaśmiała się głośno.

- Co powiesz na to, żebyśmy tego sylwestra spędzili sami?Umówilibyśmy się u kogoś, dzieci wywiozło by się do rodziców…

- Uważasz że to wypali? Z Liz w szóstym miesiącu ciąży?

- A dlaczego by nie? Nie będzie samotna – powiedziała iszybko tego pożałowała. James zerwał się na równe nogi, zrzucając ją napodłogę.

- Zwariowałeś? To bolało – mruknęła rozcierając sobieobolałą pupę.

- Nie będzie samotna? – powtórzył, wpatrując się w żonę.

- Nie będzie, i co z tego… zaraz… ty myślisz? – roześmiałasię głośno, wstając. Podeszła do niego, nadal chichocząc.

- Informuję cię, Jamesie Potterze, że nie jestem w ciąży –powiedziała, akceptując słowo „nie”, a gdy otworzył usta szybko dodała –Cristin jest.

Zamrugał

- Co?

- No tak- powiedziała spokojnie – tylko cicho, nic nie wiesz– dodała – Nic tutaj nie słyszałeś…

***

Nie wiedziała, dlaczego tam idzie. Nie wiedziała, dlaczego wpołowie grudnia, szła na spotkanie z kobietą, która jej nienawidziła a przyokazji była jej siostrą.

W głowie kobiety pojawiło się milion możliwości, co mogłabyjej powiedzieć. Począwszy od tego że nie ma ochoty się z nią zobaczyć po ckliweprzeprosiny za… no właśnie, tego nie umiała określić.

Poprawiła wełnianą czapkę i stanęła przed niedużą kawiarnią.Rzuciła okiem na duży szyld

 „ Jakie i Jaky”.Zachichotała pod nosem i pchnęła drzwi.

Na wejściu w twarz uderzył ją zapach ciastek i herbaty.Skrzywiła się lekko i szybko zdjęła kurtkę, wieszając ją na wieszaku.Rozejrzała się dookoła. Petunii jeszcze nie było.

Podeszła do stolika najbliżej okna i usadowiła się namiękkim krześle.

- Jednak jesteś – chłodny głos wyrwał ją z zamyślenia.Podniosła twarz do góry, a widząc siostrę strojącą przy krześle szybko wstała.

Petunia uniosła brwi w ironicznym geście jednak podała dłońsiostrze, krzywiąc się lekko.

Nie zmieniła się dużo. Jasne blond włosy opadały na ramiona,zimne szare oczy nieustannie błądziły po wszystkim. Cienkie jasne usta byłymocno zaciśnięte i straciły swój dawny młodzieńczy, kuszący wygląd, chodź Lilybyła pewna że siostra po prostu specjalnie nadaje im tak ostry kształt.

Na długiej smukłej – można by ją nazwać łabędziej – szyiwidniał złoty łańcuszek z zawieszką w kształcie motylka, który idealnie pasowałdo broszki przypiętej do granatowego swetra, w który obrana była kobieta.

Lily uśmiechnęła się zachęcająco i usiadła, nadal wpatrującsię w złotą zawieszkę.

- Chciałaś rozmawiać – powiedziała chłodno Petunia,przeglądając kartkę przyniesioną przez kelnerkę. Lily kiwnęła głową czującirytację.

Szybko ukryła wzrok również zajmując się zapoznaniem z menu.

- Chciałam… - starała się nadać głosowi ostry ton – Chciałamporozmawiać na temat świąt.

Dursley uniosła wzrok, ponosząc brwi.

- O świętach? A co tu do rozmowy? –Spytała cicho, prostującsię i odrzucając włosy do tyłu. Policzki Lily pokrył szkarłatny rumieniec.

- Pomyślałam… Ja i James pomyśleliśmy że może w tym roku,święta urządzilibyśmy u nas. Mama nie czuje się dobrze, to by ją trochęodciążyło… - urwała, gdy kobieta wybuchła niepohamowanym śmiechem. Spojrzała zwzbierając się złością na siostrę.

- Uważasz że chcielibyśmy spędzić święta z kimś takim jak tyi twój pożal się Boże mężulek!? Że pozwolilibyśmy aby nasz Dudziaczek bawiłsię…

- Nigdy – powiedziała wstając i mierząc ją wściekłymspojrzeniem – Nigdy nie waż się mnie obrażać. Ani mnie, ani mojego męża. Niewiem – głos jej lekko zadrżał. Nie obchodziło jej, że stoi i że zwraca nasiebie uwagę połowy kawiarni – Co ja ci takiego zrobiłam…

- Nic – warknęła – Nie mam zamiaru z tobą o tym rozmawiać.

- No tak. Wielka i dumna Petunia nie może odpowiedzieć mi napytanie, bo jeszcze ją zjem…

- Jak śmiesz?

- To ja powinnam się ciebie o to zapytać – warknęła Lily,nachylając się nad siostrą – Nawet nie chcesz powiedzieć…

- Co? Ty się mnie pytasz, co!? Zawsze tylko ty byłaś ważna –warknęła również wstając. Była wzrostu sikory, ale czuła się dużo mniejsza –Nigdy nie liczyło się moje zadanie, moje uczucia! Byłaś tylko ty. Zadowolona!?

Lily usiadła. Wpatrywała się w siostrę z przerażeniem woczach. Kobieta nie była wściekła. Lily wyczuła w niej rozżalenie, gorycz,odrzucenie.

- Tylko ty… - powtórzyła siadając i wpatrując się tępo wokno.

- Nie prawda – powiedziała cicho Lily, czując jak podpowiekami zbierają jej się łzy – Nigdy nie byłam ważniejsza niż ty.

Pokręciła głową, zwracając się ku siostrze. Jej oczyzłagodniały, chodź Lily nadal widziała w nich chłód.

- Zawsze byłaś. Rodzice byli dumni tylko z ciebie… mamanadal jest.

Pokręciła stanowczo głową.

- Nie. Mama jest bardzo z ciebie dumna – powiedziała cicho,nie przejmując się tym, że po jej policzkach płyną łzy – zawsze była. Tata też.

Petunia przygryzła wargę i odważyła się spojrzeć prosto woczy siostry.

- Przepraszam – szepnęła Lily – za to, że pozwalałam żebyśtak myślała. Ja nigdy…- urwała. Petunia pokręciła głową .

- To ja przepraszam – powiedziała Nie wiedziały, czemupłaczą. Siedziały wpatrując się w siebie, czując jak nagle niewidzialnabariera, która stawała się coraz grubsza, zaczyna topnieć. Obie kobiety czuły,że nadszedł przełom w ich relacjach.

- To – powiedziała cicho Lily, wyciągając chusteczkę ztorebki – co ze świętami?

- Myślę… że… da się coś zrobić. Może.. - Obtarła oczywpatrując się w siostrę. Ta obserwowała szyją siostry.

- Masz go nadal… - zauważyła pokazując na wisiorek. Petuniaspojrzała na szyje i spróbowała się uśmiechnąć.

- Tak… to był przecież prezent od taty… ty chyba miałaśpodobny – powiedziała, marszcząc jasne brwi. Lily uśmiechnęła się i wsadziłarękę pod golf. Wyjęła spod niego złoty łańcuszek, na którego końcu wisiał złotymotylek, prawie taki sam jak siostry.

- Tak – kiwnęła głową – Taki sam…

Petunia wstała, pociągnęła nosem, poprawiła spodnie ispojrzała na siostrę, która również wstała.

- To… zobaczymy się pewnie przed świętami? – Spytała cicho,próbując nadać głosowi swobodny ton. Lily kiwnęła głową. Petunia uścisnęłasiostrze rękę i podeszła do wieszaka. Zdjęła płaszcz i wyszła, odwracając siędo siostry i zerkając na nią.

Lily westchnęła cicho i usiadła powrotem na krześle. Zawszemogło być gorzej…

***

Steven biegł z zawzięciem wokoło podwórka, próbując złapaćDrobinkę, która ujadała wściekle uciekając przed chłopcem i merdając wesołoogonem. Syriusz siedział na śniegu zdezorientowany, po tym jak syn i piesprzewrócili go i bezlitośnie przebiegli obok zasupłując mu twarz, która teraznabrała czerwonego odcienia.

Roześmiała się głośno, widząc jak Black otrzepuje się jakpies mrugając zawzięcie.

Wstał, mrużąc oczy i podszedł do żony, siadając obok naniedużej ławeczce.

- Nie jest ci zimno? – spytał z troską, poprawiając szalikkobiety, która łypnęła na niego wściekła.

- Nie – powiedziała – przestań dramatyzować… dzięki Bogu jeszczetylko trzy miesiące – dodała, gładząc się po brzuchu.

- No wiesz? – burknął obrażony – Mówisz jakby ci się to niepodobało!

- Oh, Syriusz – powiedziała spokojnie – ja się już nie mogędoczekać. Po za tym – skrzywiła się lekko – Też chciałabym się pobawić z wamina śniegu…

Black wybuchnął śmiechem i spojrzał na syna, który właśniepadł na ziemię i zaczął rzucać śniegiem w Drobinkę, która szczekała corazgłośniej próbując złapać puch.

- Dom wariatów – mruknął – jak nic…

***

 Nie wypowiadać się na temat tej notki - bardzo proszę, wiem że to katastrofa