Powrót do przeszłości cz.1

TÄ… notkÄ…, rozpoczynam pewnÄ… kilku odcinkowÄ… seriÄ™. BÄ™dÄ™ jÄ… dodawać co jakiÅ› czas, miÄ™dzy różnymi notkami, w zależnoÅ›ci od tego, kiedy którÄ… napisze. To jest przede wszystkim po to, by przybliżyć jacy byli nasi  bohaterowie jeszcze przed Hogwartem. BÄ™dziemy siÄ™ cofać w przeszÅ‚ość, do czasu gdy bohaterowie mieli po pięć, sześć lat.

Jako pierwszy miał być James, jednak tą cześć ukończyłam wcześniej więc dodam ją wcześniej.

***

Powrót do przeszłości cz. 1

„Gdy dorosnÄ™, wyniosÄ™ siÄ™ stÄ…d raz na zawsze…”

 

***

Poranne słońce wpadło do pokoju, oświetlają twarzsześcioletniej brunetki. Wpatrywała się w okno, przykryta kołdrą pod sam nos.Drzwi otworzyły się i z cichym trzaskiem uderzyły o drewniane drzwi szafy.Szybko zamknęła oczy, udając, że śpi.

- Cristin, wstaÅ„ – powiedziaÅ‚a szorstko kobieta, odsÅ‚aniajÄ…cokno i szybko otwierajÄ…c szafkÄ™ z ubraniami. SpoÅ›ród poukÅ‚adanych ubranekwyjęła szybko pierwszy z brzegu komplet i rzuciÅ‚a go na łóżko dziewczynki,która zaczęła udawać, że siÄ™ budzi.

- DzieÅ„ dobry – powiedziaÅ‚a cicho, przeciÄ…gajÄ…c siÄ™ ispojrzaÅ‚a na matkÄ™, która spojrzaÅ‚a na niÄ… surowo.

- Ubieraj siÄ™ – powtórzyÅ‚a chÅ‚odno – i zejdź zaraz naÅ›niadanie – dodaÅ‚a wychodzÄ…c z pokoju córki.

Dziewczynka opuściła smętnie główkę i wygramoliła się spodkołdry. Spojrzała na ubrania i bez zbędnych ceregieli zaczęła się przebierać.

***

Zeszła cicho po schodach ubrana w świeżo wypraną sukienkę iotworzyła drzwi od kuchni.

Pan Robertson siedział przy stole, czytając poranną gazetę,podczas gdy jego żona krzątała się po kuchni.

- Siadaj – powiedziaÅ‚a wskazujÄ…c córce miejsce – I poÅ›pieszsiÄ™. Ojciec odwiezie ciÄ™ do babci – mruknęła zalewajÄ…c kubek z herbatÄ… istawiajÄ…c jÄ… obok córki. Mąż podniósÅ‚ wzrok na żonÄ™.

- Nie mogÄ™ jej odwieźć – powiedziaÅ‚ – Musze być zaraz wpracy.

- Masz po drodze.

Cristin spuściła główkę, żując kawałek kanapki i nie mającodwagi spojrzeć na rodziców. Przyzwyczaiła się do tego, że ją ignorują i chodźmiała tylko sześć lat nauczyła się, że wymagać od nich okazywania uczuć.

JedynÄ… osobÄ… – najbliższÄ… jej osobÄ… – byÅ‚a babcia. KobietawychowaÅ‚a dziewczynkÄ™ – odkÄ…d maÅ‚a skoÅ„czyÅ‚a pół roczku caÅ‚e dnie – a czasemnawet noce – spÄ™dzaÅ‚a pod ochronnym skrzydÅ‚em babki.

Przełknęła przeżuty dokładnie kawałek i spojrzała narodziców, którzy kłócili się coraz bardziej.

Łyknęła herbaty i wstaÅ‚a, mówiÄ…c cicho „dziÄ™kujÄ™”. WyszÅ‚a zkuchni, zamiatajÄ…c nóżkami po ziemi. Gdy tylko zauważyÅ‚a co robi, szybko siÄ™poprawiÅ‚a, przypominajÄ…c sobie co zawsze mówiÅ‚a babcia.

- Nie wolno zamiatać nogami po chodniku. Zobaczysz, żekiedyÅ› ci odpadnÄ… – dodawaÅ‚a ze Å›miechem, spoglÄ…dajÄ…c na wnuczkÄ™ spod okularów.

Weszła na dwa pierwsze stopnie i usadowiła się na nichwygodnie, tak, aby spod poręczy widać było dokładnie, co też dzieje się nadole, lecz na tyle wysoko, aby nie słyszała zdenerwowanych głosów rodziców.

- Cristin! Ubieraj siÄ™! – Ostry gÅ‚os Pana Robertsona rozlegÅ‚siÄ™ z kuchni, dziewczynka wstaÅ‚a i wbiegÅ‚a po schodach na górÄ™, otwierajÄ…cdrzwi od pokoju. ZÅ‚apaÅ‚a za leżący pod łóżkiem plecaczek i wybiegÅ‚a z pokoju,nie domykajÄ…c drzwi.

Zbiegła po schodach i stanęła skulona przed ojcem, oczekującnagany, jednak nic takiego się nie stało.

Mężczyzna podał jej sandały i złapał za kluczyki odsamochodu. Dziewczyna bez słowa zapięła buty i wyszła za ojcem z domu,ściskając plecak w drobnych rączkach.

***

Droga minęła w kompletnej ciszy. Dziewczynka siedziała natylnym siedzeniu, nie wypuszczając plecaka z dłoni i wyglądając przez okno.

Zatrzymali się przed niedużym domkiem i Cristin pośpiesznierozpięła pasy.

- Papa – powiedziaÅ‚a cicho i wysiadÅ‚a z samochodu. OdwróciÅ‚asiÄ™, patrzÄ…c czy Pan Robertson odjechaÅ‚, jednak mężczyzna nadal staÅ‚ stukajÄ…cniecierpliwie w kierownice ale obserwujÄ…c córkÄ™.

Szybko podbiegła do drzwi i zadzwoniła. Zaledwie drzwi sięotworzyły, rozległ się dźwięk silnika i po samochodzie została już tylko smugadymu.

Rzuciła się na babkę. Kobieta kucnęła i mocną ją przytuliła.

- ZrobiÅ‚am placki ziemniaczane – powiedziaÅ‚a spokojnie,wchodzÄ…c z wnuczkÄ… do domu.

Cristin przysiadła na schodku, rozpinając buciki.

- To dobrze – powiedziaÅ‚a po chwili namysÅ‚u – mama nigdy nierobi placków ziemniaczanych.

***

Kobieta postawiła talerz na stole i uśmiechnęła się dodziewczynki, która bez słowa rzuciła się na kolejnego już placka.

- Spokojnie – powiedziaÅ‚a biorÄ…c do dÅ‚oni dzbanek z sokiem –Nikt ci tego nie zabierze.

- ChcÄ™ siÄ™ najeść – odpowiedziaÅ‚a Cristin, biorÄ…c Å‚apczywyÅ‚yk – w domu jedzenie nie jest tak dobre jak tu. W domu nie ma nic dobrego – dodaÅ‚apo chwili z nutÄ… goryczy.

Barbra spojrzała ze smutkiem na wnuczkę, nie mogąc pojąć jaktak malutka osóbka, może mieć w sobie tyle nieszczęścia.

Chodź jej córka dawaÅ‚a jej wszystko, o czym marzyÅ‚obyniejedno dziecko – zabawki, książeczki, ubrania to nie daÅ‚a jej tego, co byÅ‚onajważniejsze – odrobiny miÅ‚oÅ›ci.

Była zbyt młoda, gdy na świat przyszła Cristin. Ani ona, anijej mąż nie dojrzeli do tego, a cenę za to płaciło dziecko.

Wielokrotnie obwiniała się o to. Wiedziała, że to jestrównież jej wina, że ta mała istota jest tak zamknięta w sobie i samotna.

W młodości wpadła w konflikt ze swoimi siostrami. Od tejpory, nie widziała się z żadną z nich. Może gdyby była mniej dumna, to dzieckobyłoby chodź odrobinę szczęśliwsze, mając nie tylko ją?

Bo tak naprawdę, Cristin miała tylko babkę.

- Jakie skarby dziÅ› przyniosÅ‚aÅ›? – SpytaÅ‚a, wskazujÄ…c naplecak, który maÅ‚a poÅ‚ożyÅ‚a obok krzeseÅ‚ka. Dziewczynka szybko przeÅ‚knęłaplacek i zeskoczyÅ‚a z siedzenia.

Otworzyła go i przywołała babcie. Ta nachyliła się nad nią ipatrzyła jak rozpina drżącymi od emocji rączkami plecaczek.

Wyjęła z niego blok, pudełeczko kredek, staregowytarmoszonego misia i znów wpakowała się na krzesełko.

- Sama narysowaÅ‚aÅ›? – SpytaÅ‚a kobieta, oglÄ…dajÄ…c obrazek.MaÅ‚a pokiwaÅ‚a żywo gÅ‚owÄ… czekajÄ…c na opinie babci. Ta uÅ›miechnęła siÄ™ widzÄ…cduÅ
¼y biaÅ‚y domek, na tle jeziora, w którym Å›wieciÅ‚o siÄ™ Å›wiatÅ‚o. Obok domustaÅ‚a rodzina, trzymajÄ…c siÄ™ za rÄ™ce.

Chodź w rysunku brakowało cieniowania, perspektywy, chodźnarysowany był rączką sześciolatki, można było stwierdzić bez wahania, że jestpiękny.

W tym jednym dziecinnym obrazu znajdowały się wszystkiemarzenia dziewczynki.

- Åšliczny – powiedziaÅ‚a po chwili milczenia.

- Jak dorosnÄ™, wyniosÄ™ siÄ™ stÄ…d – powiedziaÅ‚a dziewczynka,chowajÄ…c blok gÅ‚Ä™boko do plecaka – i zamieszkam w takim domu. I wezmÄ™ ciÄ™ zesobÄ… – dodaÅ‚a po chwili, zaciskajÄ…c piÄ…stki, po czym otarÅ‚a policzki.

Pogłaskała ją czule po główce. Spojrzała na wnuczkę zczułością.

- Chodź, pójdziemy do salonu – powiedziaÅ‚a spokojnie, biorÄ…cjÄ… za rÄ…czkÄ™. PokiwaÅ‚a żarliwie gÅ‚owa i wyszÅ‚a z kuchni mocno Å›ciskajÄ…c dÅ‚oÅ„kobiety. W tej chwili, marzyÅ‚a żeby nigdy wiÄ™cej jej nie wypuÅ›cić.

***

Ten zapach, pamiętała przez całe życie. Zapach lawendy,kminku i pergaminu, który czuć było w tym pokoju, został w jej pamięci jakonajwspanialsze wspomnienie z dzieciństwa.

SiedziaÅ‚y na puchowym dywanie w pokoju, grajÄ…c w„ChiÅ„czyka”, zaÅ›miewajÄ…c siÄ™ do Å‚ez z historii o Hogwarcie, które kobietaopowiadaÅ‚a wnuczce.

Dziewczyna słuchała ich, łapiąc każde zdanie i próbując jezapamiętać do czasu, gdy sama odwiedzi to zaczarowane miejsce.

- ChciaÅ‚abym tam kiedyÅ› pojechać… - powiedziaÅ‚a cicho,opuszczajÄ…c główkÄ™.

- Pojedziesz – zapewniÅ‚a jÄ… kobieta – Zobaczysz.

Pokręciła główką smętnie.

- Nie. Ja nie jestem czarownicÄ… jak ty – powiedziaÅ‚a,ocierajÄ…c Å‚zy. Nie raz sÅ‚yszaÅ‚a o tym, że dzieci czarodziejów zanim pójdÄ… doszkoÅ‚y czarujÄ… nie bÄ™dÄ…c tego Å›wiadomym.

Ale ona, chodź miała sześć lat, nigdy nie doświadczyłamagii.

Wiele razy zamykaÅ‚a siÄ™ w pokoju i próbowaÅ‚a siÄ™ skupić najednym przedmiocie, jednak nic nigdy siÄ™ nie staÅ‚o. Wszystko pozostawaÅ‚o w tymsamym miejscu – niezmienione.

Kobieta pokręciła głową przysuwając się do wnuczki, którawtuliła się w pierś babki.

- Nie wszystkie dzieci – powiedziaÅ‚a spokojnie – muszÄ…okazywać magiÄ™. Po za tym, masz dopiero sześć lat… zobaczysz, że dostanieszlist. No, już, nie pÅ‚acz.

Pociągnęła noskiem, podnosząc powiększone od płaczu oczy nababcię, która zaczęła ją spokojnie gładzić po włosach.

Przymknęła oczy a jej oddech spowolniał. Dziewczynka usnęła,wtulona w kobietę, która obserwowała ją, kołysząc uspokajająco w ramionach.

***

Poprawiła koc, przykrywając nim wnuczkę i usiadła na fotelutuż obok dziewczynki.

Mała oddychała spokojnie z rączkami zamkniętymi w piąstki,obejmując koc, jak niewidzialną dłoń.

Ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Wstała i wyszła z pokoju,przymykając drzwi. Bez słowa otworzyła frontowe drzwi i wpuściła zięcia dodomu, który rozejrzał się po przedpokoju.

- Nowa tapeta? – zapytaÅ‚ drapiÄ…c siÄ™ po gÅ‚owie.

- Od roku – powiedziaÅ‚a spokojnie kobieta – Cristin Å›pi –dodaÅ‚a, gdy już otworzyÅ‚ usta.

Kiwnął spokojnie głową.

- Może jej nie budź? Niech zostanie tu na noc, jutro ranonie bÄ™dzie musiaÅ‚a wstawać razem z wami…

Pokręcił głową.

- Jutro Alicja z niÄ… zostanie – powiedziaÅ‚ chÅ‚odno –PrzeniosÄ™ jÄ… – dodaÅ‚.

Wzruszyła ramionami i wskazała miejsce gdzie leży wnuczka.Mężczyzna wziął ją delikatnie z łóżka. Dziewczynka przytuliła się mocno domężczyzny, który zdawał się być zakłopotany, jednak nadal spała.

Kobieta podeszła do niej, pocałowała ją lekko w czoło iuśmiechnęła się chłodno do mężczyzny, który kiwnął głową i wyszedł z domu,uważając żeby nie obudzić córki.

Ułożył ją na siedzeniu, przymknął drzwi, podziękowałteściowej i odjechał, zerkając, co chwilę na córkę.

***

Obudziła się, gdy wyjmował ją z samochodu. Nie otwierającoczu, przylgnęła bliżej do ciała ojca, obejmując rączką jego ramie.

Chwile, gdy przywoził ją śpiącą do domu, były jednymi z,niewielu kiedy czuła jego ciało tuż przy swoim, gdy otrzymywała odrobinęczułości.

Ułożył ją w łóżku. Pani Robertson przykryła córkę kołdrą,odgarniając ciemną grzywkę z czoła dziewczynki.

Uśmiechnęła się do męża i oboje wyszli z sypialni dziecka,zostawiając uchylone drzwi, które przepuściły cienką strużkę światła.

OtworzyÅ‚a oczy i spojrzaÅ‚a na okrÄ…gÅ‚y księżyc… Kiedy bÄ™dzieduża, wyniesie siÄ™ stÄ…d tam, gdzie bÄ™dzie kochana i potrzebna. Na pewno.

***

Jeszcze coś na koniec. ostaniu zauważyłam że na blogu pojawiło się parę nowych osób ( nie liczę spamów) a ja okazałam się niekulturalna i ich nie przywitałam... Tak więc, teraz postanowiłam nadrobić - witam tych którzy dołączyli tu nie dawno i mam wielką nadzieja, że zostaniecie tu na jakiś czas...