Domek z czerwonym dachem

Ania i Eileen - za pomoc przy notce, za to że mnie namówiłyście i za to że dzięki wam jest ta notka ;D

***

Usłyszała szczęk zamka i uśmiechnęła się lekko, jednak niepodniosła się z miejsca, nadal wpatrując się w tekst książki.

Głosy dochodzące z holu zrobiły się donośniejsze i po chwilido pokoju wpadły dziewczynki, przekrzykując się między sobą.

- Lepiłyśmy bałwana!

- Wujek zjechał na sankach i walnął w drzewo!

- A tata robił orzełki!

Cristin spojrzała na męża, mrugając i uśmiechając się zniedowierzaniem. Ten wzruszył ramionami.

-  A tobie, jak minąłdzień? – Spytał podchodząc do kobiety. Uśmiechnęła się lekko pozwalającpocałować się w policzek.

- Dobrze – powiedziała spokojnie, wkładając zakładkę międzystrony książki i odkładając ją na stolik – nawet bardzo.

Uniósł pytająco brwi i spojrzał na dziewczynki, którerównocześnie wydały z siebie przeciągłe ziewnięcie.

- Zmęczone?

Emily pokręciła główką, równocześnie trąc oczka piąstkami.Amy usiadła na podłodze opierając się o ścianę. Jej główka przechyliła sięlekko w przód.

- Głodne?

Margaret kiwnęła głową siadając obok sióstr.

- Pójdę zrobić kolację.

***

Dziewczynki usnęły zanim kobieta wybrała bajkę. Zmęczeniebyło tak duże, że tego wieczora obyło się bez dyskusji przed  pójściem spać i cała trójka bez żadnychprotestów poszła spać zaraz po kolacji.

Kobiecie było to na rękę. Mogła w spokoju porozmawiać z mężemna temat dziecka.

Wyszła z sypialni dziewczynek, zostawiając uchylone drzwi ibardzo cicho przeszła do sypialni. Uchyliła drzwi i uśmiechnęła się widzącRemusa, który w ubraniu leżał na łóżku z zamkniętymi oczami.

Bezlitośnie nacisnęła włącznik światła, który brutalniewyrwał mężczyznę z drzemki.

- Pobudka – powiedziała, podchodząc do męża. Usiadła nabrzegu łóżku i uśmiechnęła się lekko.

- Jesteś bezlitosna – mruknął zwiewając i powoli otworzyłoczy.

- Wiem. Ale musimy porozmawiać?

- Teraz?

- A kiedy? Jest ósma wieczorem, dziewczynki śpią –powiedziała wstając i podchodząc do okien. Jednym ruchem różdżki zasunęłazasłony i odwróciła się do Remusa, który usiadł na łóżku patrząc zaspanymwzrokiem po pokoju.

- Nikt ci nie kazał bawić się w śniegu.

- Zostałem zmuszony – mruknął – Syriusz wpadł na mnie zzaskoczenia jak zjeżdżał z górki.

- Tak… - pokiwała głową ze zrozumieniem – Orzełki też kazałci robić.

- Nie dosłownie. Dał mi do zrozumienia w swoich słowach, żemam to zrobić.

- Co powiedział.

- Zrób to…

Wybuchła śmiechem, patrząc na męża, który wzruszyłramionami, ziewając kolejny raz.

- Chciałaś rozmawiać..

- Idź się umyj – powiedziała spokojnie – Rozmowa poczeka.

***

Weszła do sypialni i westchnęła cicho. Spał ułożony na bokuoddychając spokojnie.

Pokręciła głową z politowaniem i bez słowa wpakowała się dołóżka. Zgasiła światło i ułożyła się spokojnie.

- Śpisz? – spytała cicho, czując jak lekko się porusza.

- Mhm.

- To śpij… - powiedziała cicho, układając się wygodnie.

- Chciałaś rozmawiać… - mruknął, przekręcając się w jejstronę.

- Nie dziś … Dobranoc.

***

- Śpią jak zabite – powiedział spokojnie, wchodząc dokuchni. Krzątała się przygotowując śniadanie. Widząc męża uśmiechnęła sięszeroko i szybko podeszła do niego. Kontrolując patelnię zarzuciła mu ręce naszyję.

- Co przeskrobałaś? – Uniósł brwi uśmiechając się figlarnie.Zaśmiała się cicho i zdzieliła go ściereczka, która wzięła się w jej dłoni niewiadomo skąd.

Odwróciła się od niego i podeszła do stołu.

- Jestem w ciąży – oznajmiła bez większych ceregieli patrzącjak nóż kroi chleb.

Mężczyzna roześmiał się głośno.

- Skąd taki dobry humor? – Spytał opierając się o krzesło ispoglądając rozbawionym wzrokiem na żonę.

- No mówię, jestem w ciąży – powtórzyła spokojnie podchodzącdo szafki i wyciągając talerze.

- A tak poważnie?

Westchnęła cicho i podeszła do niego. Spojrzała mi zaczepniew twarz i powtórzyła bardzo wolno.

- Jestem w ciąży. Będziemy mieli dziecko… mam przeliterować?– W jej głosie nie słychać było złości, zdenerwowania. Mówiła spokojnie jednakcoś w jej tonie mówiło mu, że nie żartuje.

Zamrugał.

- Nie wierzysz – powiedziała cicho i odeszła od niego,wracając do stołu – Mogłam się spodziewać – dodała po chwili namysłu.

Mężczyzna otworzył usta, chcąc coś powiedzieć jednak w tymmomencie do kuchni wpadły dziewczynki, przekrzykując się między sobą.

- Mamo! Ona mnie ugryzła!

- Chciała urwać ucho króliczkowi!

- Co na śniadanie?

***

Przez cały posiłek siedzieli w zupełnej ciszy. Jedyniedziewczynkom nie zamykały się buzie i opowiadały rodzicom niezbyt składnehistorie.

- I wtedy z okna wyskoczył smok – powiedziała Emily – ichciał zjeść króliczka. Ale Margaret…

- A tamta lalka była taka duża z kolorowymi oczami. Ja niewiem jak można zrobić lalce…

­- i wtedy zjadłyśmy lody czekoladowe. Mówiłyśmy pani, że nielubimy czekoladowych ale lepsze takie niż.

- I on wtedy złapał za pieska i zaczął nim szarpać…

- Ona miała też taką długą sukienkę w kolorowe piłeczki…

- I nawet nie były złe…

Remus podniósł wzrok znad talerza, w którym memłał widelcemi spojrzał na córki, który nadal niestrudzenie opowiadały ignorując to, żebudyń całkiem już wystygł.

- A widziałyśmy wczoraj kotka,  miał łatki…

- I pani powiedziała żebym narysowała krowę… ale ja nieumiem rysować krowy wiec jej to powiedziałam…

- I gdy ten smok już w końcu padł, bo był tak zmęczony...

- I w końcu taki chłopiec narysował mi krowie i…

Cristin słuchała tego, rzucając ukradkowe spojrzenia namęża. Uśmiechała się do córek, nie mogąc pojąć o co im chodzi, jednak zdoświadczenia wiedziała, że lepiej się nie wtrącać.

- I ten kotek był na drzewie i nie chciał…

- Ja
ki kotek? – Lupin spojrzał na Emily i dopiero po chwilizdał sobie sprawę, co zrobił.

Dziewczynki zaczęły mu dokładnie tłumaczyć to, o czymmówiły, każąc mu powtarzać i nie zwracając uwagi na siebie nawzajem.

Cristin uśmiechnęła się pod nosem, patrząc, jak Remuspróbuje powtórzyć to co narzucają mu dziewczynki.

Rzucił jej błagalne spojrzenie a ona wzruszyła ramionami.

- Dziewczynki – powiedziała po chwili, widząc jak zaczynająsię coraz bardziej irytować niewiedzą ojca – Dajcie już spokój. Idźcie na górę,zaraz do was przyjdę.

Westchnęły cicho, powiedziały ostatnie zdania i wyszłykuchni, nadal mówiąc.

Kobieta wstała i zajęła się zbieraniem naczyń.

Zapanowała cisza, podczas której wpatrywał się w nią bezsłowa, obserwując każdy ruch różdżki, każdy krok, każdy gest.

- Musisz się tak na mnie patrzeć? – Spytała, nie odwracającsię do niego.

Nie odpowiedział. Nadal obserwował kobietę, cały czas mającw głowie jej spokojny ton.

Zatrzymała się i odwróciła do niego, marszcząc lekko brwi wwyrazie niezadowolenia.

- Powtórzę po raz czwarty i ostatni – powiedziała spokojnie,patrząc na męża – Jestem w ciąży.

- Ale jak!? – Wstał bez ostrzeżenia patrząc przerażony naspokojną żonę.

- Remus… - podeszła do niego powoli – Nie denerwuj się, boto nic nie da. Spójrz na to z lepszej strony…

- Dlaczego jesteś tak spokojna? – Nuta podejrzeniazabrzmiała w jego głosie.

- Bo wiem – powiedziała spokojnie, poczym zawahała się przezchwilę – że… bez względu na to, co się stanie… będzie dobrze. Przemyśl to a jaidę do dziewczynek, bo pewnie już zdemolowały pokój – dodała uśmiechając się iwyszła z kuchni, zostawiając oszołomionego męża samego.

***

- Lily? – James spojrzał niepewnie na żonę. Ta odwróciła siędo niego, nadal próbując zapiąć sobie kolczyka – Myślałaś może, co będziemyrobić w święta?

- Wiesz, pewnie to co roku.

- Tak… ale – zawahał się przez chwile – Może w tym roku,zorganizowalibyśmy święta tutaj? To jeżdżenie od twojej mamy do moich rodziców…

- To nie jest zły pomysł – powiedziała wyciągając z ucha kolczyk– ale mama rano spotyka się z Petunią i…

- Mówię o tym – stwierdził cicho, machając niezdarnie ręką –że może nadeszła chwila, żebyś się porozumiała z twoją siostrą?

Lily roześmiała się ironicznie.

- Uważasz, że moja siostra i jej mąż zechcą spędzić z namiświęta!? Daj spokój, prędzej zginie… po za tym, oni i tak będą musielijechać...

- Nie – pomachał niecierpliwie ręką – sama mówiłaś, żerodzice tego Vurnuna…

- Vernon – poprawiła go szybko uśmiechając się lekko – Tak, wiem,że do nich przyjeżdżają, ale… to nie wypali. Ona nawet nie będzie chciała sięze mną zobaczyć… mogę spróbować, ale… jaki ty masz w tym interes?

- Chciałbym te święta spędzić razem z moją żoną – powiedziałspokojnie – we własnym domu. Po za tym, to odciążyło by rodziców.

Pokiwała głową.

- Spróbuję. Ale szanse, że Petunia się zgodzi… są marne –powiedziała i uśmiechnęła się, gdy zapięcie kolczyka natrafiło na sztyft.

***

Weszła do sypialni i spojrzała ze smutkiem na męża, którysiedział na łóżku i wpatrywał się w duże pudło pełne ubranek niemowlęcych.

- To… - wskazał głową na pudło nawet nie odwracając się doniej.

- Nie wiedziałam jeszcze – powiedziała cicho, podchodząc doniego. Usiadła obok, biorąc dłoń męża i zaplatając w nią swoje palce – Remus…

- Mhm? – Nie oderwał wzroku od wystających spod przykryciaróżowych rękawków.

- Ja dość długo o tym myślałam… Nie wolno nam się tymdenerwować… wiem, że nie będzie łatwo. Ale z dziewczynkami też nie było ajednak…

- Wiem – powiedział odwracając twarz i patrząc w twarzkobiety – Wiem ale… nadal sobie myślę…

- Wiesz – powiedziała nagle, wstając i podchodząc do okna.Spojrzała na ośnieżone przedmieście i przymknęła oczy – Kiedy byłam mała,zawsze marzyłam, że gdy dorosnę wyjdę za mąż, będziemy mieszkali w białym domkuz czerwonym dachem z dużym ogrodem gdzieś na skraju lasu. Że w domu będzie czućzapach świeżego prania, codziennie rano budzić będzie nas wschodzące słońce,będziemy jeść śniadanie w ogrodzie rozmawiając o bzdetach i zapijając śniadanieherbatą. Potem dzieci będą szły do szkoły, mąż do pracy a ja będę piekła plackiz jagodami, sprzątała w domu a wieczorem razem będziemy oglądać mugoslkiekomedie … teraz wiem, że życie nie jest tak idealnie… nie mamy domu z czerwonymdachem a wszystkie kwiaty więdną zanim je zasądzę… ale mam was – powiedziałaodwracając się – Kocham was bardzo… i nie chcę żeby ten maluszek – powiedziaładotykając z czułością brzucha – który i tak prędzej czy później wypełni całenasze życie…

Wstał i podszedł do niej. Przytuliła się mocno do niego,czując spokojny oddech na szyi.

- Cieszę się – powiedziała po chwili – i chciałabym, żebyścieszył się razem ze mną.

Kiwnął głową, uśmiechając się lekko.

- Ja też się cieszę.

***