Dlaczego życiem żądzą przypadki?

Dla was dziewczynki ;p dla was

***

Dlaczego życiem żądzą przypadki?

***

- Cristin, uspokój się i powiedz, co się stało – Lilyusiadła obok roztrzęsionej przyjaciółki. Kobieta wydawała się całkiem wytrąconaz równowagi.

- Boże, to nie możliwe – szepnęła odwracając się doprzyjaciółki. W jej ciemnych oczach Lily dostrzegła panikę.

- Co się stało!?

- Spokojnie – wstała, całkowicie ignorując przyjaciółkę – towcale nie musi być wiarygodne. Tak, to na pewno pomyłka…

- Cristin! – Lily spojrzała na przyjaciółkę lekkorozbawiona,. W takim stanie, nie wiedziała jej jeszcze nigdy.

Lupin nabrała głośno powietrza, poczym wypuściła je z cichymświstem.

- Lily… - jej głos wydawał się trochę spokojniejszy – To niemoże być prawda, nie?

- Co nie może być prawdą?

Przygryzła wargi, zastanawiając się, co odpowiedzieć.Wszystko wydawało jej się nieodpowiednie.

- No…? – Spokojny głos Lily zdawał się trochę bardziejzachęcić przyjaciółkę.

- Wiesz… bo ja… my… - wstała. To słowo nie umiało przejśćjej przez gardło. Odgarnęła nerwowo włosy z czoła i spojrzała w zamyśleniu wokno.

- Nie musisz mówić – powiedziała spokojnie Lily, patrząc naprzyjaciółkę, która stała nieruchomo wpatrując się w okno.

- Pamiętasz to uczucie, gdy dowiadujesz się o dziecku? –Spytała nagle – najpierw ten strach, potem zagubienie a na końcu radość?

- Wiesz u nas było inaczej. My byliśmy…, ale czego pytasz? –Zmarszczyła brwi – Cristin, ty chyba nie…?

- Nie wiem – odwróciła się i oparła o jasną ścianę –Niewykluczone…może…

Lily zabrakło słów. Nie wiedziała, co powiedzieć. W tymmomencie ją zamurowało.

- Nie byłam jeszcze u lekarza – powiedziała spokojnie – Niechcę iść – dodała po chwili.

- Cristin, musisz.

Kiwnęła smętnie głową.

- Wiem… ale nie chce. Boję się, że potwierdzi…

- I tak się prędzej czy później dowiesz. Lepiej byćprzygotowanym…

- Pójdziesz ze mną? – splotła palce, czując jak serce bijejej z podwójną prędkością. Lily kiwnęła powoli głową.

- Pójdę… ale nie wydaje ci się że Remus…

- Nie… nie, wolę to zrobić sama.

***

- Powie mi ktoś, dlaczego zawsze my? – Syriusz spojrzał naprzyjaciół, którzy wzruszyli ramionami.

- Prawdopodobnie, dlatego, że jesteśmy facetami…

- Tak, zjeżdżanie z dziećmi na sankach jest bardzo męskie –mruknął Black.

James zaśmiał się cicho pod nosem.

- Nie narzekaj, nie masz aż tak źle – zauważył po chwili –Ty sobie wyobraź, co musi  przeżywać takiLunatyk z trzema córkami… zjeżdżanie na sankach to pikuś w porównaniu z tym, coon biedny przeżywa mając pod dachem cztery małe kobiety i żonę.

- Zapomniałeś o zmutowanych pchłach – powiedział spokojnieRemus, próbując ukryć rozbawienie.

Potter i Black spojrzeli na niego jak na idiotę.

- Nie pytać – powiedział spokojnie uśmiechając się – niechcecie wiedzieć. Jesteśmy – dodał patrząc na niewysoką górkę.

- No to się zacznie…

***

- No, idź – powiedziała pchając ją lekko – Nie martw się,będzie dobrze – dodała uśmiechając się lekko. Ta kiwnęła niepewnie głową,podała przyjaciółce płaszcz i zapukała do drzwi gabinetu. Pchnęła je lekko iweszła do środka, znikając za dębowymi drzwiami.

Lily uśmiechnęła się niepewnie do siedzącej obok blondynki irozejrzała się dookoła.

Większość kobiet, siedziała na krzesełkach w towarzystwiemężczyzn lub matek i Lily dość dziwnie czuła się towarzysząc przyjaciółce.

W poczekalni zrobił się mały szum, gdy każdy zaczął szeptaćmiędzy sobą, spoglądając na Lily. Kobieta zarumieniła się lekko odwracającgłowę od oczu ludzi i wbijając wzrok w sufit.

Wydawało jej się że minęły godziny nim drzwi otworzyły się ido poczekalni weszła blada Cristin. Usiadła na krześle i spojrzała naprzyjaciółkę lekko zdenerwowanym wzrokiem.

- No i klops – powiedziała cicho wzruszając ramionami –Będzie mały Lupinek… albo Lupinka.

Lily wytrzeszczyła oczy, mrugając zawzięcie. Cristinuśmiechnęła się, chodź w oczach Potter przypominało to bardziej grymas iwstała.

Lily szybko podała jej płaszcz i zajęła zapinaniem sięswojego, nadal bacznie obserwując poczynania kobiety, która teraz wydawała siębyć całkiem spokojna. Odwróciła się do siedzących kobieta, powiedziałagrzecznie dowiedzenia i ciągnąc lekko sparaliżowaną przyjaciółkę wyszła zbudynku.

- Dobrze się czujesz? – Lily spojrzała zatroskana naprzyjaciółkę. Ta kiwnęła głową, przygryzając wargi.

- Tak… przecież to nic wielkiego… - powiedziała drżącymgłosem – Niby, czemu mam się źle czuć, skoro jestem w szóstym tygodniu ciąży?Wszystko jest w porządku – ruszyła szybko przez siebie, ocierając ukradkiemtwarz. Zatrzymała się po chwili i odwróciła do przyjaciółki.

- Dlaczego w naszym życiu wszystko dzieje się przezprzypadek?

Lily wzruszyła ramionami i podeszła do kobiety. Objęła jąmocno ramieniem, a ta wtuliła się w jej ramię. Ciepłe łzy spłynęły na płaszczPani Potter.

- Życiem z reguły rządzą przypadki – powiedziała cicho – alezauważ, że te przypadki w waszym przypadku działają bardzo dobrze… nie martwsię. Zobaczysz, że wszystko dobrze się ułoży.

Pokręciła głową, odrywając się od Lily.

- Nic nie będzie dobrze – powiedziała ocierając twarz – Nic!

- Chodź, idziemy do Liz – Potter pociągnęła przyjaciółkę –Chodź! Taka wspólna rozmowa dobrze nam zrobi! Idziemy!!

***

- Syriusz, jesteś pewny że czujesz się zupełnie dobrze? –James podrapał się po głowie, patrząc na przyjaciela. Black usiadł na sankachStevena, rozłożył wygodnie nogi po obu stronach, złapał za sznurek i odwróciłsię do Pottera.

- Jak najbardziej – odrzekł, rzucając mu szalik – mam zamiarzjechać na sankach.

- Może uprzedź Lunatyka… Wiesz, on tam czeka żeby złapać wrazie, czego Stevena… może być zdziwiony.

- Nie… - Syriusz zawahał się przez chwilę – Nie, nie będzie.No to&#8
230; w drogę – powiedział poczym odepchnął się nogami i zaczął zjeżdżać w dółstromym zjazdem.

James obserwował jak przyjaciel jedzie, kierując niepewniesankami a po chwili traci nad nimi panowanie i przewraca się na bok. Sanki niezwolniły i jechały dalej, a nieświadomy niczego Syriusz nie zauważył żepuszczony przez niego sznurek zaplątał się w jego nogę, ciągnąc go w dół.

Wydał z siebie ciche „oj” nadal obserwując jak na twarzystojącego na dole Remusa pojawia się zdziwienie, że sanki dojeżdżają same anie, jak powinny z Stevenem na grzbiecie.

Lupin wychylił się trochę i wydał z siebie głuchy okrzyk tuzprzed tym jak sanki minęły go dosłownie o cal a na jego nogi wpadł turlającysię za sankami Syriusz.

Mężczyzna wywrócił się, zwalony przez przyjaciela, i pochwili obaj turlali się po śniegu, nadal ciągnięci przez sanki.

Zatrzymali się w momencie, gdy a drodze pojawiło się drzewo.Syriusz podniósł niepewnie głowę, czując jak cała pulsuje z bólu.

- Czyś ty kompletnie zdurniał? – Lupin podniósł się ispojrzał na Blacka, który dotykał zaczerwienia na głowie – Sanek ci sięzachciało?!

- Jakbym słyszał Liz – mruknął Black wstając i otrzepującspodnie – Chciałem zobaczyć co dzieci w tym widzą.

- Uwsteczniasz się…

- Może… ale nie tylko ja… - powiedział wskazując Jamesa,który zachęcony zjazdem przyjaciela, mknął po śniegu… na brzuchu.

Tuż za nim poboczem schodził Harry, zatrzymując się cochwilę i popychając lekko idącego z przodu Stevena, a trojaczki z największąradością zjeżdżały na pupie, przewracając się co chwilę i wybuchając śmiechem.

- Nie mam więcej pytań – powiedział cicho Remus i szybko siępołożył, wiedząc że i tak za chwile znów wyląduje na śniegu.

***

Liz zastanowiła się przez chwilę, analizując dogłębniewszystko to, co przed chwilą usłyszała.

- Czyli… - zaczęła – Chcesz mi powiedzieć, że jesteś wciąży?

Cristin kiwnęła smętnie głową i spojrzała na kubek herbaty,który trzymała w ręku.

Zapanowała cisza. Liz musiała przyznać, że ta wieść lekko jązszokowała. Podniosła wzrok na przyjaciółkę, która podkuliła pod siebie nogi iłyknęła herbaty.

- Jak ja mu to powiem? – Spytała cicho nie podnosząc wzrokuznad kubka.

- Przede wszystkim nie denerwuj się tak. Ostatnim razem teżsię denerwowałaś i na nic ci się to zdało. Po za tym – zawahała się przezchwile – Naprawdę się nie cieszysz?

Cristin zastanowiła się chwilkę. Powoli przed jej oczami,zaczęły ukazywać się najróżniejsze wspomnienia. Lily wydawała się wiedzieć oczym myśli przyjaciółka bo po chwili powiedziała cicho, przerywając ciszę.

- Pamiętasz, jak dziewczynki zaczęły mówić? - Cristinuśmiechnęła się lekko przypominając sobie pierwsze „da” powiedziane przez Amy -A pamiętasz pierwsze kroczki?

- Akcja porodowa podczas ślubu – powiedziała Liz i wszystkietrzy mimo woli zachichotały – Nieprzespane noce…

- Pierwszy uśmiech – powiedziała cicho Lily uśmiechając sięsmutno.

- Tabliczki nad łóżeczkiem – Cristin podniosła wzrok naprzyjaciółki – Myślicie, że…

- Nie powinnaś się denerwować – powiedziała Liz wstając – Tonic nie da… i tak i tak będziesz szczęśliwa.

Kobieta pokiwała głową, przyznając milczeniem racjęprzyjaciółce. Lily i Liz wymieniły między sobą porozumiewawcze spojrzenia,wiedząc, że ich misja została wykonana pomyślnie.

***

- Tato! Zobacz! – Emily podbiegła do ojca i odciągnęła go odprac na bałwankiem, jakie podjęli waz z Syriuszem i Jamesem.

Przeciągnęła go kawałek dalej, nie puszczając jego ręki iwskazała na to, co w ich wykonaniu miało być bałwankiem

Trzy, różnej wielkości kule, ułożone w złej kolejnościnadawały bałwankowi dość dziwny wygląd. Dwa kamyki, które Margaret  próbowała wsadzić w miejsce oczu byłystanowczo za duże i Remus był pewny, że lada moment głowa pęknie, a patkiznalezione przez Harryego, wsadzone przez Amy w miejsce rąk, wydawały się zarazwypaść. Remus skrzywił się lekko przechylając głowę w bok i w tym samymmomencie głowa bałwana pękła. Margaret zrobiła wielkie oczy i spojrzała nasiostrę z przerażeniem.

- Rozwaliłaś mu głowę! – Powiedziała Amy, odkładając patyki,które chwilę wcześniej wypadły.

- Niechcący! – Pisnęła dziewczynka, i kucnęła próbujączłożyć głowę. Siostry uklęknęły i obok zaczęły poprawiać głowę, która za nicnie chciała się złożyć w jedno.

Harry i Steven dołączyli do trojaczków próbując naprawićbałwanka. Remus uśmiechnął się i odwrócił się do przyjaciół.

Syriusz stał tupiąc niecierpliwie nogą, podczas gdy Jamesuparcie próbował uformować… głowę.

- Co wy macie z tymi głowami? – spytał podchodząc do Blacka– Im też się rozpadła.

Syriusz uśmiechnął się.

- Nie wiem, ale pośpiesz się, bo czas nam się kończy. Trzebawracać do ciężarnej żony.

- Kto ma wracać ten ma wracać – Remus uśmiechnął się głupioi podszedł do Pottera – Tylko ty jesteś ograniczony – dodał, nie zdając sobiesprawy, jak bardzo się myli.