Zdolności rodzicielskie

Nie jestem z niejzadowolona – uważam, że jest dość słaba, zwłaszcza pod względem stylistycznym.Nie wiem, ostatnio trochę spadłam z tego marniutkiego i tak już poziomu… no,postaram się poprawić.

***

Zdolnościrodzicielskie

***

- Syriusz!  Syriusz! –drzwi od domu otworzyły się z hukiem. Kobieta wpadła do domu, szybko jezamknęła i nawet nie zdejmując butów wbiegła do dużego pokoju.

- Udało się!!!

Mężczyzna spojrzał na żonę z nieukrywanym szokiem.

- Udało się! Syriusz udało!

- Co się udało? Liz, spokojnie, usiądź – podszedł do żony iposadził ją na fotelu. Kucnął obok niej i spojrzał prosto w oczy.

- Spokojnie…

- Syriusz, ty nie rozumiesz!? Udało się! Jestem w ciąży!

Black zamrugał i spojrzał na żonę. Wziął ją na ręce iokręcili się wokół własnej osi.

- Jesteś pewna? – Spytał po chwili patrząc na nią zuśmiechem. Pokiwała głową.

- Tak! Jestem! Byłam u lekarza! Nawet nie wiesz, jak sięcieszę – powiedziała uśmiechając się szeroko. Pocałował męża w usta i zarzuciłamu ręce na szyję.

– Nie tak bardzo jak ja – Black uśmiechnął się szeroko –Będę tatusiem.

- No…, kiedy powiemy Stevenowi.

Black zamrugał. O tym nie pomyślał. Podszedł z powrotem dofotela posadził ją i spojrzał poważnie.

- Nie wiem… niedługo będzie trzeba.

Uśmiechnęła się i pogłaskała go po policzku.

- Dziękuję – szepnęła kładąc głowę na jego kolanach.

- Za co?

- Za to że jesteś.

***

- Margaret nie ruszaj! – Cristin odwróciła się do córki izabrała jej z ręki szczotkę do włosów- usiądź grzecznie i czekaj.

- Ale ja chce…

- Teraz robie warkoczyki Amy! Siedź cicho, zaraz zajmę siętobą. Emily nie!

- Mama! Ciągniesz!!

W pokoju panował kompletny ambaras. Margaret siedziała nałóżku bawiąc się szczotką i nie reagując na upomnienia matki co chwile próbowała sama się uczesać.

Amy siedziała na podłodze i co chwile ruszała głową.

Emily tymczasem wspięła się na krzesło i próbowała dosięgnąćksiążeczki.

Kobieta nie wytrzymała.

Wstała, podeszła do Emily i szybko zdjęła ją z krzesła.Niezbyt delikatnie przeniosła ją do Amy i odwróciła się do Emily. Po chwiliwszystkie trzy siedziały na podłodze.

- Zaraz wracam! Macie tu siedzieć bo inaczej nie będzie dziślodów!

Wyszła z pokoju trzaskając drzwiami i poczuła jak popoliczkach płynął jej łzy bezsilności.

Wpadła do sypialni i usiadła na łóżku.

- Co się stało? – Remus podszedł do żony.

- Miałeś robić śniadanie – warknęła ukrywając twarz wrękach.

- Co się stało?

- Nie mam już sił – powiedziała kobieta opierając twarz nadłoni – dziewczynki ostatnio są niesforne. Nie daje sobie z nimi rady.

- Dlaczego nic nie mówiłaś?

- Bo masz wystarczająco dużo problemów w pracy żeby …

- To jest mój Największy i najważniejszy problem –powiedział poważnie mężczyzna i pocałował żonę w czubek nosa – I masz mi mówićo takich rzeczach, tak?

Pokiwała smętnie głową i otarła oczy.

- Kocham cię – szepnęła i zaczęła się podnosić.

- Zostań, ja do nich pójdę.

Wyszedł z sypialni i szybko przeszedł do pokoju dziewczynek.Otworzył drzwi i spojrzał krytycznie na córki, które siedziały z opuszczonymigłówkami.

- No i co? – spytał po chwili milczenia – doigrałyście się?

- Nie chciałyśmy żeby mama się denerwowała – powiedziałacicho Margaret i pociągnęła noskiem.

- Ale się zdenerwowała – powiedział Remus i podszedł docórek. Usiadł obok nich i spojrzał na każda po kolei.

- To był wypadek przy pracy – powiedziała Amy i otarłaoczka.

- Nie róbcie więcej takich wypadków, bo mama się bardzozdenerwowała. A teraz, ubierzecie się i pójdziecie przeprosić mamę, tak?

Dziewczynki pokiwały główkami, ale nie wstały.

- No, na co czekacie?

- Mama powiedziała, że jak wstaniemy to nie dostaniemy lodów– powiedziała Emily.

Mężczyzna westchnął cicho.

- Przemyślimy ten aspekt,. Ubierać się.

Wstały posłusznie i zaczęły kszatąć się po pokoju szukającubranek. Żadna nie zauważyła jak drzwi się otworzyły i weszła do środkaCristin. Patrzyła z szokiem na twarzy na poczynania dziewczynek, które zdążyływybrać już to co im się podobało, skonsultować to między sobą, na końcu zapytaćtatę czy może być i aktualnie zajmowały się ściąganiem koszulek od piżamki.

Remus uniósł brwi i uśmiechnął się do żony. Pokiwała głową zuznaniem.

- Dziewczynki – cała trójka spojrzała na ojca. Ten wskazałtylko głową w stronę drzwi.

- Tato! Ale my nie jesteśmy przygotowane! – Powiedziała znaciskiem Amy.

- Przygotowane…?

- Tak, nie jesteśmy przygotowane. Amy stoi w samychmajteczkach!! Nie wolno przepraszać w samych majteczkach!

Cristin parsknęła lekko. Złość zaczęła z niej ulatywać.

Remus pokręcił oczami i pokiwał głową, a dziewczynki zaczęłydokańczać ubieranie. Trzeba przygnać, że jak na cztery lata szło im to całkiemsprawnie.

W pewnym momencie zrobiło się małe zamieszanie. Amy wsadziłakoszulkę na lewą stronę i nie mogła jej zdjąć aby poprawić.

Remus kucnął i pomógł przy ściąganiu.

- Dziękuję – powiedziała dziewczynka i szybko nałożyłbluzeczkę.

Ubranie się zajęło im trochę czasu i gdy już były „gotowe”przepraszać, z pani Lupin zdążyła ulecieć cała złość.

Podeszły do matki i opuściły głowki.

- Przepraszamy – powiedziały i nie pewnie podniosły główki.Cristin patrzyła na nie surowo. Kucnęła i siląc się na spokój powiedziała.

- Więcej tak nie będziecie robić?

- Nie!

- Obiecujemy.

- To zmykać na dół, zaraz zjedziemy. – Dziewczynki wyszły zpokoju przepychając się która szybciej zejdzie a Cristin spojrzała na męża.

- Jak ty tego dokonałeś?

- Ma się sposoby – powiedział podchodząc do kobiety – Lepiejzejdźmy, z nimi nigdy nic nie wiadomo.

***

- Wiecie co? Podziwiam mojego męża – Cristin uśmiechnęła sięi łyknęła herbaty.

Liz zachichotała.

- Ja też – powiedziała spokojnie – Cóż takiego zrobił panLupin?

- Czy zdajecie sobie sprawę, że wczoraj rano, dziewczynkibez najmniejszych oporów się ubrały. Same.

- No, to faktycznie wyczyn – Patsy zachichotała.

- Oczywiście. Potem posprzątały ubrania. A powiedz mi Liz,za co ty podziwiasz męża?

- Za całokształt – kobieta uśmiechnęła się – za całokształt.

- To znaczy? – Lily uniosła brwi. Przeczucie mówiło jej, żeprzyjaciółka coś ukrywa. Ta wzruszyła ramionami.

- Dowiesz się w swoim czasie. Patsy, a jak tam kotek?

Kobieta zachichotała.

- Oh, cudownie… trochę mało ruchliwy, Peter próbuje gozmusić do ruchu ale on ma go głęboko… Nie ma szans.

- Oh… dlaczego?

- Będziesz mi wiercić dziurę w brzuchu?

- Tak.

- Nie mówiłam wam, nie chciałam zapeszać ale od pewnegoczasu Syriusz i ja… pracujemy nad rodziną – powiedziała powoli. Dziewczynyuśmiechnęły się szeroko.

- I…?

- I nam się udało.

W kuchni rozległy się ciche piski. Wszystkie trzy rzuciłysię na Liz.

- I czego nic nie mówiłaś głupku!? No, czego!?

Wzruszyła ramionami.

- Nie wiem. Lily, jak w domu?

- Bardzo dobrze – Potter uśmiechnęła się – Wręcz idealnie.Chyba w końcu zapanuje spokój.

- Nie, miedzy wami nie może zapanować spokój. Wy jesteściePotter – a Potterowie nigdy nie są spokojni.

***

Liz spojrzała na Syriusz. Zmarszczył lekko brwi a gdykobieta wskazała na chłopca pokręcił głową. Kobieta kiwnęła uparcie głową iznów wskazała na syna.

Black westchnął i wstał. Usiadł obok syna, a Liz podeszłatrochę bliżej.

Syriusz odkrzyknął lekko. Młody Black poniósł wzrok na ojca.

- Musimy ci coś powiedzieć – Liz uśmiechnęła się i położyładłoń na ramieniu mężczyzny.

- Co?

- Niedługo zostaniesz strasznym bratem – powiedział Syriusz,modląc się w duchu aby chłopiec tylko kiwnął główką.

Niestety, mamy do czynienia z dzieckiem wiadome jest żemaluch musi się pytać. Zwłaszcza że maluch ma już prawie 7 lat.

- Dlaczego?

Liz spodziewała się każdego pytania ale nie tego. Właściwiedlaczego?

- Bo…ee… bo…

- A to będzie chłopczyk czy dziewczynka?

- Nie wiemy tego jeszcze. Dowiemy się jak się urodzi –powiedział Syriusz patrząc uważnie na syna.

- A kiedy się urodzi?

- ZA kilka miesięcy – rzekła Liz i przez jej głowę przeszłamyśl, że zjadłaby lodów.

- A jak się urodzi?

Syriusz zamrugał. Właśnie, jak?

- Wiesz to jest dość skomplikowane – powiedziała Liz – Onadoktor je wyjmie.

- A skąd on je weźmie? Kupi?

- Nie synku, nie kupi. Dziecko jest w moim brzuszku istamtąd wyjmie je pan doktor.

Syriusz spojrzał w sufit błagając by syn nie spytał jakimcudem dziecko się tam znalazło. Jego błagani nie zostały wysłuchane.

- A jak ono się tam wzięło?

***

-Nie było tak źle – Liz westchnęła cicho - Po kim on jesttaki dociekliwy?

- Nie mam pojęcia… Ale to był bardzo długi wieczór.

- Za długi… za długi.

***