Druga kreska

Odpowiedzialność za tą notkę miały na początku wsiąść na siebie dziewczyny ( Eileen i Ania ) jednak, bądź co bądź ja się dałam namówić więc ja też trochę winy biorę na siebie. Nie całą, ale część... Nie bić, proszę - nie byłam poczytalna w chwili gdy to pisałam...

***

Dwie kreski

***

Przedstawiam wam mojącóreczkę – Amel Joan Clarson*. Urodziła się wczoraj o 12 w południe. Jakwrócimy do domu, napiszę więcej. Ann.

14 sierpień 1987 rok.

Liz uśmiechnęła się szeroko, odkładając kanapkę na talerz izaglądając do koperty. Na stół wypadła niewielka fotografia.

- Ann urodziła! – Powiedziała – Dziewczynkę. Zobacz, jakaśliczna!

Black zajrzał przez ramię kobiety i uśmiechnął się szeroko.

- Zobaczysz, że nasza będzie ładniejsza.

- Skąd wiesz, że to będzie ona?

- Nie wiem, po prostu czuję.

***

Wrzesień, potem październik… czas płynął z taką niewyobrażalną szybkością, że nawet nie dało się go policzyć i zauważyć.

W życiu każdego z naszych bohaterów wszystko układało sięwręcz idealnie. Wydawało się że problemy odeszły hen daleko i więcej nie wrócą.Nikt, nie zdawał sobie jednak sprawy, że jest to tylko cisza, przed prawdziwąburzą. Burzą, której chmury już zaczynały się kłębić gdzieś daleko. I że razemz listopadem, wszystko przestanie układać się tak dobrze

***

-Proszę, chodź! – Liz spojrzała błagalnie na przyjaciółkę –Mam taką ochotę!

- Nie mogę… Karmelkowe biszkopciki – skrzywiła się lekko –Ja nie jestem w ciąży, nie muszę się objadać!

- Nie musisz sobie odmawiać! Proszę… nie chce jeść sama!

- Nie!

- Kobiecie w szóstym miesiącu ciąży się nie odmawia!! –Powiedziała spokojnie – Chodź, bo zaraz potraktuję cię prawym sierpowym! Nojuż…

Lupin westchnęła cicho i weszła za przyjaciółką do kawiarni.

Usiadły przy jednym ze stolików.

- To mów, jaką miałaś sprawę – Liz uśmiechnęła się doprzyjaciółki, która pokazała jej język.

- Nie zasłużyłaś…

- Mów!

- Pogadać właściwie chciałam. Bo widzisz, skojarzyłam, że nastrychu jest kilka pudeł z ubrankami dziewczynek… skoro uważasz, że to będziedziewczynka – uśmiechnęła się lekko – Może ci się przydadzą?

- Jesteś wielka! Ale…

- Litości! Jeżeli chcesz spytać czy nam się nie przydadzą tosobie daruj – powiedziała uśmiechając się lekko – Nie zamierzam podnosić liczbyczłonków naszej rodziny.

- Nie? Żałuj – kobiety zachichotały cicho.

- Naprawdę! Jest czego – dodała po chwili – nie wiesz cotracisz.

- Wiem – powiedziała spokojnie – Tracę możliwośćdoprowadzenia do rozpaczy mojego męża… wiesz, wole żeby był normalny.

Kobiety roześmiały się. Cristin wstała i podeszła do kobietystojącej przy dużej gablocie by zaraz wrócić z dwoma wielkimi ciastkami i kawą,która uniosła się za nią.

Usiadła naprzeciwko przyjaciółki i obie zajęły siękonsumpcją ciastek.

- Dobre – powiedziała po chwili – nie daruje ci tego…

- Wyobraź sobie, że to ciastko dietetyczne – powiedziała spokojnie,odgryzając kawałek.

Po chwili zerwała się i wybiegła do łazienki, zatykającsobie usta dłonią.

- Chyba wyobraziła sobie za mocno… - Cristin zachichotała ipowąchała swoje ciastko, poczym zajęła się kończeniem jedzenia.

***

Położyła się na łóżku z cichym westchnięciem i spojrzała nasufit. Zamknęła oczy i nawet nie zauważyła jak drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem.

Spojrzał na nią z uśmiechem i podszedł bliżej. Usiadł nabrzegu łóżka i spojrzał na żonę.

- Niedobrze mi – powiedziała cicho.

Skrzywił się lekko.

- Zabije Liz – dodała po chwili – To przez te jej ciastka!

Usiadła na łóżku. Spojrzała na męża, który przyglądał jejsię z troską.

- Nie wyglądasz dobrze – powiedział po chwili dotykając jejczoła.

- Dziękuję za pocieszenia – mruknęła – to bardzo mniepodbudowało, wiesz?

Uśmiechnął się lekko.

- Brałaś coś na żołądek? – spytał nadal ją obserwując.

- Nic nie pomogło – usiadła na łóżku i zamilkła na chwilę –chyba zaraz zwymiotuje – dodała u wybiegła z pokoju zostawiając uchylone drzwi.

***

Spojrzała na zegarek. Dochodziła jedenasta popołudniu.Wymioty przeszły i kobiecie wydawało się, że w końcu czuje się dobrze. Dzieńwolnego to był z całą pewnością najlepszy z pomysłów, jakie mogły jej wpaść dogłowy.

Usiadła na łóżku i przeciągnęła się ziewając głośno.Przetarła oczy z krzywiąc się lekko i wstała.

Zrobiła kilka kroków, chcąc sprawdzić swoje samopoczucie, agdy zdała sobie sprawę, że młodości odeszły daleko wyszła z sypialni, walcząc zpokusą napicia się ciepłego kakao.

***

Weszła po cienkich schodkach prowadzących na strych,oświetlając drogę różdżką i klnąc pod nosem na to, że nie ma tu żadnegooświetlenia.

Pomachała chwilę ręką po ścianie zanim udało jej się znaleźćwłącznik.

Słabe światło oświetliło malutkie pomieszczenie zastawione pudełkami,pudełeczkami i wszystkimi rzeczami, zwanymi potocznie rupiecie.

Uśmiechnęła się pod nosem i podeszła do tych, którewyglądały na najświeższe.

Otworzyła stojące najbliższej i po chwili namysłu sięgnęłapo różdżkę. Lekkie światło, wydobywające się z końce różdżki oświetliło wierzpudełka, ukazując złożone w równą kostkę ubranka.

Popchnęła lekko rękami pudełko, które spadło na ziemię iwzięła się do przeglądania następnych.

***

Drzwi od łazienki zamknęły się z trzaskiem po raz trzeci wciągu godziny. Syriusz westchnął cicho i powoli podszedł do drzwi.

- Liz, kochanie, może masz na coś ochotę? – spytałazatroskanym tonem przyciskając ucho do drzwi.

- Nie dziękuję – mruknęła kobieta- Mam ochotę na chwilęspokoju!

- Na pewno?

- Tak na pewno!

Pokręcił powoli głową. Jak on ubóstwiał te pierwsze miesiąceciąży…

Wszedł do pokoju syna i spojrzał na niego poważnie.

- Z mamą to my się chyba dziś nie porozumiemy – powiedziałspokojnie – co powiesz na to, żeby z
robić coś do jedzenia?

- Dobry pomysł. – Chłopiec pokiwał główką – jestem bardzogłodny.

- Ja też. Chodź do kuchni, spróbujemy coś zaradzić. Mymężczyźni musimy sobie pomagać…

***

***

Zniesienie pudełek zajęło jej dużo czasu. Początkowokorzystała tylko ze swoich rąk, jednak po pewnym czasie postanowiła, że jednaklepiej zdać się na różdżkę.

Łatwo domyślić się, że w o wiele szybszym tempie znalazłasię na dole.

Teraz siedziała w sypialni na podłodze, a obok niej leżałyporozkładane na kupki niemowlęce ubranka, grzechotki, kocyki…

Uśmiechała się wyciągając kolejne ubranka z pudeł. Każe znich napełniało ją miłymi wspomnieniami.

Cichy okrzyk wydał się z jej ust. Bardzo powoli wyciągnęłależącą na samym dnie kopertę. Otworzyła ją delikatnie wyciągnęła z niej trzymalutkie paseczki, które założone były na rączki dziewczynek tuż po ichnarodzinach. Obejrzała dokładnie każdą, uśmiechając się czule, a następnieodłożyła je powrotem do koperty. Zajrzała do środka sprawdzając czy nie ma tamczegoś jeszcze i na jej dłoń wypadły trzy mniejsze koperty, opisane starannympismem imionami dziewczynek. Otworzyła pierwszą i roześmiała się cicho widząckrótki kosmyk włosków Amy.

Zakryła usta dłonią nadal się śmiejąc.

***

- Tato… jesteś pewien że to się nadaje do jedzenia? – Stevenzajrzał na garnka, w którym ojciec mieszał ciasto na naleśniki. Syriusz pokiwałgłową.

- Tak, myślę że tak.

- A może jednak zrobimy kanapki? – spytał chłopiec marszczącbrwi – Bo ja nie jestem pewien, czy to się nadaje… ma dziwną konsystencję.Ciasto mamy wygląda inaczej – powiedział patrząc na gęstą, ciemnożółtą masę.Syriusz zajął się mieszaniem.

- Nie, moje jest po prostu lepsze. Nie pękaj, będzie dobrze.

- A jak nie? Może się otrujemy?

- Nie, nie sądzę. Ee… - wyciągnął z garnka łyżkę, na którejznajdowała się już nie ciecz, lecz żółte ciało stałe, które z całą pewnościąnie nadawało się do spożycia. – Chyba trochę za gęste… Nie rozumiem, co ona tujeszcze dodaje? Są jajka, jest mąką, olej jest, cynamon… wszystko! Dlaczego niejest rzadkie? 

Chłopiec wzruszył ramionami. Może mama używa jakiś czarów?

- Co wy tu robicie… o boże! – Liz rozejrzała się zprzerażeniem po kuchni, która była cała w mące i jajkach, następnie spojrzałana męża, który mąkę miał nawet we włosach, na synka, który stał obok niego zeskorupką w włoskach a następnie na trzymaną przez męża łyżkę.

- Co to jest? – Spytała mrugając. Coś czuła, że nie chce znaćodpowiedzi. Syriusz zarumienił się lekko.

- Tata robi naleśniki – powiedział chłopiec.

- Naleśniki? – Liz podeszła bożej i wzięła do ręki „ciasto”– To, jest ciasto na naleśniki?

- Teoretycznie – mruknął Black – Chyba trochę nie wyszło…

- Ile dolałeś mleka? – Spytała kobieta idąc do lodówki. OczySyriusza zrobiły się wielkie jak patelnie. Liz zatrzymała się i spytała cicho –Nie dodałeś mleka?

- No… tak jakoś wyleciało mi z głowy… - mruknął cicho.

Liz wybuchła śmiechem i szybko podeszła do krzesła. Usiadłana nim i ukryła twarz w rękach nadal się śmiejąc.

- Nie dodałeś mleka robiąc naleśniki! Syriusz, tak jak byśnie posmarował chleba!

Black zarumienił się i poszurał lekko nogą.

- Zostaw – Powiedziała kobieta widząc, że idzie do lodówki –ja to zrobię. A ty idź z małym po syrop klonowy. – dodała szybko i wstała,nadal się rechocząc.

***

Remus zastał żonę w sypialni, trzymającą w ręku malutkikalendarzyk, siedzącą wśród niemowlęcych ubranek. Patrzyła z troską nakalendarzyk i dałby sobie rękę obciąć( miałam napisać ogon, ale siępowstrzymałam…) że na jej policzkach dostrzegł ślady po łzach.

- Co robisz? – Spytał cicho, obawiając się odpowiedzi.Sytuacja, w jakiej zastał żonę była dość niepokojąca

Spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem.

- A, tak wspominam… patrz, znalazłam pierwsze loczkidziewczynek – pomachała brązową kopertą – I mój kalendarzyk… widzisz – wstała iszybko pokazała mu pomiętą stronę z zaznaczoną na czerwono datą – tu siędowiedziałam o ciąży – powiedziała szybko i odwróciła kilka stron – a tu mamdatę pierwszego badania…

Spojrzał zaniepokojony na rozmarzoną twarz żony. Ta szybkousiadła na podłodze.

- Ale to było dawno – szepnęła zaglądając do pudełka –Powiedziałam Liz, że poszukam jakiś ubranek dziewczynek. Nam się już nieprzydadzą a kto wie, może to akurat będzie dziewczynka – uśmiechnęła siędelikatnie do męża, odgarniając włosy z czoła.

- Może.

- Co się dzieje? – spytała, chodź tak naprawdę myślami byłaprzy różowych skarpetkach, które Pani Robertson robiła dla dziewczynek. Nie spojrzałana zatroskaną twarz męża, nadal oglądając ubranka.

Patrzył na nią z zaciekawieniem. Wyglądała jak maładziewczynka, oglądając najwspanialsze zabawki z jej marzeń.

Oczy kobiety lśniły, policzki były zaróżowione od emocji.Ubranka, które po kolei oglądała trzymała tak, jakby to było małe dziecko – zczułością, radością, pewnego rodzaju melancholią.

- Nic, dlaczego coś się miało stać? – spytał po chwilipodchodząc do żony.

Podniosła twarz i spojrzała na niego rozbawiona.

- Dziwnie się zachowuje? – spytała uśmiechając siępromiennie. Kiwnął lekko głową.

- Trochę…

Roześmiała się głośno opierając głowę na łóżku.

- Zapomniałam, jak to wspaniale, gdy w domu jest takimaluszek – powiedziała cicho – Gdy zaczęłam oglądać te rzeczy, miałam wrażeniejakby dziewczynki znów miały miesiąc. Głupie, wiem… ale brakuje mi tych czasów…

Zaśmiał się cicho.

- Sugerujesz coś?

- Tak… - zawahała się – Powinieneś pomóc mi to wszystkozłożyć.

- No tak… jak zawsze zostanę wykorzystany – powiedział iwestchnął cicho – To, daj te pudła.

***

Gdy pół godziny później młody Black wrócił z ojcem niosącbutelkę syropu pod pachą, w całym domu czuć było zapach świeżo usmażonychnaleśników.

Jak można się domyśleć, naleśniki Liz wyszły bardzo dobre iniedługo cała rodzina zajadała się słodkościami dyskutując zawzięcie o„gotowaniu” Syriusza.

***

- Jak samopoczucie? – Podniosła głowę znad książki ispojrzała na stojącą przy oknie Lusie. Kobieta przyglądała się współpracownicetrzymając w ręku kubek z gorącą herbatą.

- Dobre – Cristin uśmiechnęła się lekko – Już jest wporządku.

- I jednak nie poszłaś do lekarza – pokręciła głową zpolitowaniem. Łyknęła herbaty i syknęła cicho – gorąca…

- Po co miałam iść? Żeby stwierdził, że to zatrucie,przetrzymał mnie przez tydzień w domu? To wiedziałam sama…

Lusie zachichotała.

- Oj, kobieto. Jesteś niemożliwa – uśmiechnęła się dokobiety – Nazbierasz sobie biedy –dodała po chwili – przez cztery dni,codziennie rano miałaś mdłości jak kobieta w piątym miesiącu ciąży,wymiotowałaś dalej niż widziałaś, napychałaś się, czym popadnie i jeszczechodziłaś do pracy. Ja bym tak nie umiała.

- Z trójką dzieci pod jednym dachem… - urwała w pół zdania.Zmarszczyła brwi.

- Co jest?

- Nic… - patrzyła na kobietę jakby ją ujrzała po razpierwszy w życiu. Wstała i złapała za kurtkę.

- Wiesz, co? Muszę iść, zobaczymy się jutro – powiedziała iszybko wyszła z pokoju.

***

Dotknęła klamki naciskając ją mocno. Weszła do środka i pochwili szybko wyszła. Stojącą za szybą kobieta uniosła brwi. Cristin po razpiąty zbierała się do wejścia. Za każdym razem jak otworzyła drzwi, cofała sięi zamykała je. Robiła kilka kółeczek i znów podchodziła do próby.

Nie umiała zebrać w sobie siły, żeby wejść. Uśmiechnęła sięgłupio do siedzącej w środku kobiety, która uśmiechała się do niej zza szyby.

Dotknęła po raz kolejny klamkę. Przełknęła głośno ślinę iniepewnie uchyliła drzwi.

- Mogę w czymś pomóc? – głos niziutkiej blondynki rozległsię zanim zdążyła zamknąć drzwi. Na jej policzki wstąpił kolor mocnejczerwieni.

- Nie, ja tylko… a właściwie to tak – powiedziała cicho iweszła do środka, zamykając za sobą drzwi.

***

- Spokojnie – odetchnęła po raz wtórny – To tylko dlapewności. Nic się nie dzieje… Wejdę tam, zobaczę i wszystko będzie dobrze –kiwnęła głową i podeszła do białych drzwi łazienki.

Dotknęła klamki i zawahała się. Tysiące myśli głębiły się wjej głowie. Chodź wiedziała, że to nie możliwe, jednak bała się. Zebrała wsobie całą siłę i szybko weszła do pomieszczenia.

Spojrzała na leżący na umywalce gruby plastikowy pasek iniepewnie podeszła do niego.

Serce podskoczyło jej do gardła.

- O Boże… - zamrugała, chcąc upewnić się, że widzi to, cowidzi – O boże…

 Usiadła na toalecieoddychając głośno i wpatrując się tępo w cieniutką kreseczkę. W jej głowie,pojawił się cichy głos. „Strzeż się drugiej kreski…”