Zburzony zamek...

Byliście grzeczni? Więc postanowiłam zabawić się w świętego Mikołaja.

Jak każdy z nas wie, święty Mikołaj, raz do roku odwiedza wszystkiegrzeczne dzieci, zostawiając im wymarzone prezenty pod choinką, pod poduszkąlub po prostu gdzieś w mieszkaniu. Do mnie też przyszedł Mikołaj. Zostawił mipiękne prezenty i poprosił, abym każdemu ze swoich czytelnikom też dała jakiśpodarunek. Ale... Co dać czytelnikom? Długo myślałam i stwierdziłam, że jakoautorka bloga www.lilkaevans16.blog.onet.pl jedynym sensownym prezentem jakimmogę wam podarować jest notka. Mam nadzieję, że prezent jest odpowiedni i jestodzwierciedleniem waszych oczekiwań a ja... Cóż, może i wy zabawicie się w mikołajai zostawicie jakiś malutki komenatarzk? ;>

***

Uchylił drzwi od pokoju i po cichu wszedł do pomieszczenia.

Lily spała zwinięta w kłębuszek na łóżku. Ramiączko odkoszulki opadło jej na ramię i zostało zakryte przez rudy kosmyk włosów.

Potter uśmiechnął się mimo woli i powolutku podszedł dośpiącej żony. Wziął do ręki leżący w nogach łóżka koc i delikatnie okrył nimLily.

Kobieta otworzyła oczy i spojrzała na męża nadal mocnozaspana.

- Gdzie byłeś? – spytała po cichu zerkając na zegarek –dochodzi północ…

- Wiem, byliśmy z Syriuszem na dole, rozmawialiśmy –powiedział ziewając przeciągłe – śpij, ja się idę umyć – dodał rozglądając siępo pokoju.

- W torbie – mruknęła Lily poprawiając koc – tej małej…

***

Promienie wschodzącego słońca oświetliły twarz śpiącej Lily.Przymrużyła oczy i jęknęła cicho.

- Barbarzyństwo – mruknęła i uchyliła oko zerkając nazegarek – dopiero siódma?

James poruszył się niespokojnie i spojrzał na żonę, którachowała głowę pod poduszkę.

- Czego nie śpisz? – spytał cicho ziewając przeciągle.

- Ktoś włączył słońce – mruknęła i usiadła na łóżku.

Potter przeciągnął się i spojrzał na zaspaną kobietę.

- Czyli ze spania nici?

- Jak widać – mruknęła i wyszła z łóżka.

- To może pojednawczy spacer wzdłuż plaży przed śniadaniem?– James spojrzał na żonę, która właśnie grzebała w torbie. Jej ruchy ustały nachwilę, a potem powoli zaczęła wyciągać sukienkę.

- No, czemu nie… - Uśmiechnęła się niepewnie i wstała.Obróciła się w stronę męża, odrzuciła włosy do tyłu i weszła do łazienki,trzymając w ręku sukienkę na cienkich ramiączkach.

Drzwi otworzyły się kilka minut później.

Ubrana i umyta Lily podeszła do kosmetyczki i zaczęła w niejgrzebać. Wyjęła szczotkę do włosów i spokojnie zaczęła rozczesywać rudekosmyki, podczas gdy James zamknął drzwi łazienki.

Uśmiechnęła się odkładając szczotkę na stolik.

***

Szli wzdłuż plaży rozmawiając cicho. Woda delikatnie muskałaich gołe stopy, w wiejący lekko wiatr delikatnie chłodził ich twarze.

Lily uśmiechnęła się poprawiając włosy, które zasłoniły jejtwarz i spojrzała na Jamesa. Jego wiecznie rozczochrane włosy były w jeszczewiększym nieładzie niż zawsze.

- Znów masz bałagan na głowie – powiedziała spokojnie, a gdywyciągnął dłoń aby je przylizać złapała ją delikatnie i odciągnęła – Zostaw,dobrze tak wyglądasz.

Uniósł brwi.

- Myślałem że cię denerwuje – powiedział po chwili milczenianachylając się by podnieść leżącą w mokrym piachu muszelkę.

- Może troszeczkę…chodź, usiądziemy…

Usiadła na ogrzanym już piachu i spojrzała rozmarzona nafalę.

- Pięknie tutaj – powiedziała po chwili milczenia biorąc wdłonie ciepły piach – Brakowało mi tych rozmów – powiedziała po chwilimilczenia. James kiwnął głową i spojrzał na żonę, która zaczęła bawić siępiaskiem.

- Co robisz? – spytał, gdy kobieta usiadła po turecku izaczęła kopać w piasku.

- Buduję zamek… będziesz się patrzeć, czy mi pomożesz?

- Wiesz co by powiedział nasz syn, gdyby zobaczył nasbawiących się w piasku? – spytał i sam zaczął kopać.

- Pewnie stwierdziłby że ma nienormalnych rodziców – Lilyzachichotała, nadal kopiąc – Mogliśmy pożyczyć przed wyjazdem łopatkę…

***

- No, mów co chcesz, ale odwaliliśmy kawał dobrej roboty –Lily uśmiechnęła się i odgarnęła włosy z czoła – Takiego zamku jeszcze niewidziałam…

- Tak – Potter spojrzał na budowlę i przechylił się lekko dotyłu, opierając się na łokciach – mistrzostwo.

- Chyba powinniśmy wracać…. Jest już dość późno…

- Chyba tak… szkoda, fajnie tu.

- No… dlaczego w domu nie możemy się tak dogadywać? – Lilyspojrzała na Jamesa, który niechętnie odwrócił wzrok.

- Może dlatego, że rzadko się widujemy.

- Mówiłam ci, że to nie moja wina! Nie mogę nic z zrobić ztymi dyżurami… - powiedziała spokojnie poprawiając ramiączko sukienki - Gdybyś…

- Co? – Potter poniósł się i spojrzał zły na żonę – Znówmoja wina? Siedzę tyle ile mogę. Mamy nawał pracy, nie mogę wychodzićwcześniej!

- Inni mogą! – warknęła – A tylko ty…

- Mógłbym powiedzieć to samo!

- Jesteś okropny – Lily zerwała się na równe i spojrzała naPottera jak na małego robaka – Powiedz, od razu że nie chcesz żebym pracowała iże mam siedzieć jak kołek w domu! No powiedz to!

- Lily…

- Nie! Mam dość! Proszę cię bardzo – skoro uważasz, że tomoja wina to proszę bardzo!

- Wiesz, co!? Rób co chcesz.

- Wspaniale! – Zrobiła kilka kroków w przód, po czym sięodwróciła – Dlaczego zawsze musisz wszystko psuć? – Odwróciła się i odeszłanawet się nie obracając, i nie zważając, że zamek z piasku rozpadł się nadrobne ziarenka.

***

- Widział ktoś Państwa Potter? – Liz rozejrzała się – ich nieobecnośćmoże świadczyć o tym, że doszło do rozejmu?

Syriusz prychnął.

- Prędzej morderstwa – powiedział spokojnie – Oboje majądobre chęci, ale nie ma mowy na kompromis…

- Pogodzą się – powiedziała Cristin smarując bułkę masłem –Zobaczycie. To Lily i James, oni muszą się czasem pokłócić…

– Może i tak, ale fakt faktem, że trochę się martwię…

- Liz, nie martw się – Cristin spojrzała na przyjaciółkę –dobrze będzie. Jej jak tu cicho..

Nie mogę się skupić.

Liz zachichotała.

- Nie śmiej się! Ciężko robić śniadanie w takiej ciszy –powiedziała marsz
cząc brwi.

- Mogę ci pogadać – Remus uśmiechnął się do żony – mama, apójdziemy do palku? A opowies nam bajke? A dlaczego ta bulecka jest takatwarda!?

Cristin wybuchła śmiechem a nóż który trzymała w ręku spadłna podłogę.

- Mamo, a czemu Margaret ma dwa kucyki a ja jeden? A wieszże Amy zabrała mi misia?! A dlaczego upuściłaś ogórka? Nie będzie ci potrzebny?A mogę go dać ptaszkom?

A czemu ciocia Liz leży na podłodze? Źle się czuje? A będziemieć zastrzyki?

- Remus, błagam… przestań…

- A dlaczego? A mogę śpiewać? Zrobisz mi dwa kucyki!? Agdzie są moje buciki? Czemu ten ptaszek ma niebieski ogonek? A może mieć żółty?Gdzie są moje kleiki?

- Lupin zamknij się – Liz spojrzała na przyjacielamorderczym spojrzeniem.

- Mamo a ciocia na mnie krzyczy! A gdzie mój kubecek!Dlaczego nie wzięłaś mojego Kubecka? A czemu nie lobisz kanapki? Znudziło cisię? A mogę zrobić lalce kucyka? A kupisz mi kotka?

Cristin otarła oczy i podeszła do męża.

- Dziękuje ci – powiedziała całując go w nos – a teraz bądźcicho, bo zaraz Syriusz zostanie wdowcem…

- Eh, ale jesteś, a miałem tyle fajnych pytań…

- Później mi je zadasz – powiedziała uśmiechając się iwróciła do robienia kanapek.

- Jak sobie uważasz…

***

Łzy wściekłości i żalu płynęły po jej policzkach, żeby zarazpotem spłynąć na piach. Nie patrzyła gdzie idzie – chciała odejść jak najdalejod swojego męża.

- Idiota – mruknęła i bez zastanowienia zaczęła podchodzićdo wody. Poczuła jak zimne fale muskają jej łydki i uśmiechnęła się. Tego jejteraz trzeba. Zaczęła wchodzić głębiej, nie zwracając uwagi na to, że jej sukienkamoczy się razem z nią. Szła powoli coraz głębiej. Gdy woda sięgała jej dopiersi, zanurzyła się i poczuła błogi chłód.

Emocje powoli z niej wypływały. Pływała w jedną i drugąstronę, wyładowując wszystkie negatywne emocje. Dopiero, gdy zrobiło jej sięzimno zaczęła się powoli wynurzać z wody, czując zimne dreszcze spowodowanezmianą temperatury. Wyszła z wody i nie zwracając na wołania przyjaciół bezsłowa wyjaśnienia weszła do pokoju, trzaskając drzwiami i dając ostro dozrozumienia, że nie ma ochoty na rozmowy.

***

Ciche pukanie do drzwi przerwało wściekła krzątaninę kobietypo pokoju.

- Czego? – warknęła wrzucając do kosmetyczki szczotkę dozębów.

Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła po cichu Liz.

- Co robisz? – spytała, gdy Lily wrzuciła kosmetyczkę dotorby i zabrała się za zbieranie ciuchów.

- Pakuję się – powiedziała kobieta i odwróciła zapłakanątwarz do przyjaciółki. Na jej policzkach pojawiły się wypieki złości – Nie wytrzymamtu ani chwili dłużej. Jadę do domu.

- Pokłóciłaś się z Jamesem?

- Nie! – warknęła ironicznie kobieta i z rozmachem rzuciłakoszulką męża o ścianę – Wszystko jest w porządku!

- Nie wolno ci się poddawać – powiedziała Liz podchodząc do przyjaciółki,która opadła na krzesło i ukryła twarz w rękach – Nie tobie. Musicie walczyć otą miłość… Dobrze o tym wiesz!

- Tu nie ma o co walczyć – powiedziała cicho Lily podnoszączapłakaną twarz – Nie ma już nic…

- Jest. Jeżeli wasza miłość nie przetrwa, to znaczy że naświecie nie ma czegoś takiego jak miłość. Nie wyjeżdżaj… daj wam szansę –powiedziała cicho Pani Black i uśmiechnęła się nieznacznie – Tyle razempokonaliście przeszkód…

- Nie mam już sił…

- Znajdziesz je w sobie – powiedziała spokojnie Liz – Musisztylko sobie pozwolić… chodź, zjesz coś, zobaczysz jak odbija Lupinom … awieczorem podejmiesz decyzje… ok.?

Lily zastanowiła się przez chwilę i powoli kiwnęła głową.

- Dobrze… Może masz rację, może naprawdę warto…

- Jest warto – powiedziała Liz i wstała – Naprawdę jest.

Krótka ta notka i nie za dobra, wiem. Ale jest.