to co już było...

Hm… ta notka jest taka… inna niż poprzednie. Pojawią się wniej wątki, których nie opisywałam wcześniej. Taki malutki powrót doprzeszłości ;]

Pomyślałam że warto było by napisać coś takiego a ta notkaidealnie mi do tego pasowała.

***

Lily siedziała na łóżku wpatrując się w swoje buty.Zmarszczyła lekko brwi i rzuciła mężowi ukradkowe spojrzenie. Olewał ją. Tobyło ewidentnie widać.

Obróciła głowę i spojrzała w stronę zachodzącego już słońca.Widok był piękny i Lily była pewna, że gdyby nie napięta atmosfera między nimi,dawałby nastrój romantyczny.

Jednak tak nie było. Potterowie nie odzywali się do siebieani jednym zdaniem.

Każde siedziało w dość dużej odległości od siebie, ignorującsię całkowicie.

Niespodziewanie James wstał. Lily odwróciła głowę w stronęmęża rzucając mu obojętne spojrzenie.

- Gdzie idziesz? – Spytała chłodno zerkając na niegoprzelotnie. Mężczyzna zatrzymał się i nie odwracając się do żony powiedział.

- Na spacer. Nie widzę potrzeby, żeby tu siedzieć.

- Wspaniale, jak dla mnie możesz nie wracać – mruknęłazirytowana i znów spojrzała w okno.

Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem. Odwróciła głowę mającnadzieję ujrzeć rozczochraną czuprynę męża, jednak się przeliczyła. W pokojubyła tylko ona.

Rzuciła się z cichym westchnięciem na łóżko i przymknęłaoczy.

Maiła tego dość. Obrażonego i ignorującego ją Jamesa,nękającej ją przełożonej, siedzenia samej w domu… wszystkiego. To było dla niejza wiele, a Potter wcale jej nie ułatwiał.

Westchnęła głośno. Czym zawiniła? Może naprawdę nie powinnabyła wracać na odział?

Usiadła na łóżku i spojrzała za okno. Było już ciemno izamiast pomarańczowego nieba widać było tylko ciemnogranatową zasłonęrozjaśnioną przez gwiazdy.

Uśmiechnęła się przypominając sobie ich pierwszy pocałunek,jeszcze w trzeciej klasie. Mocno się wtedy pożarli. Lily jak dziś pamiętała,ten uparty wzrok Jamsa…

***

- Liluś nie daj sięprosić! Oboje dobrze wiemy, że chcesz iść.

- Nie bądź tego zbytpewny, jedyne co ja wiem to to, że jeżeli za chwilę nie nikniesz zasięgu mojegowzorku, stanie ci się krzywda – warknęła Ruda obracając się na pięcie imarszcząc brwi.

- Nie mógłbym pozbawićcię radości oglądania …

- Potter! – Lilyobróciła się wściekła i wymierzyła w chłopaka różdżką. Jej głos poniósł się popustym korytarzu – uprzedzam cię lojalnie że jeżeli za raz nie przestaniesz to…

Chłopak zrobił pewnykrok do przodu. Nie przejął się tym że jej różdżka wbiła się głęboko w jegoklatkę piersiową. Evans cofnęła się o kilka kroków i poczuła że dotyka plecamido zimnej kamiennej ściany. Była w pułapce i dobrze wiedziała że o to chodziłoPotterowi.

- Odejdź bo… -zaczęła, próbując nadać swojemu tonowi ostrej nuty, jednak to co wydobyło się zjej gardła przypomniało raczej cichy pisk.

- Luliś…

- Nie mów na mnieLiluś! Nie przypominam sobie też żebyśmy przeszli na ty!

- Lily, ale ja…

- Nie kończ bo niechcę tego słyszeć! Odsuń się! – warknęła widząc że Potter się zbliża. On jednaknie zareagował i zbliżył się jeszcze bliżej. Przytwierdził ja do ściany i nimzdążyła zareagować szybko ją pocałował.

***

Lily uśmiechnęła się nieznacznie. Równie dobrze pamiętałaaferę jaka później się wywiązała. James dostał w twarz, usłyszał wieleobraźliwych i bolesnych słów i przez nastepnę dwa tygodnie nie zwracał na niąkompletnej uwagi.

Oj tak, James był uparty – nadal jest.  Nie potrafiła pojąć, jak to się działo, że pomimo tylu odrzuceń, wyzwisk izłości nadal próbował i nadal zapewniał ją o swojej miłości. Ciekawe, czy nadalczuł to samo, czy …

Pokręciła głową, przeżyli razem tyle prób, nieszczęść i porażeka mimo wszystko nadal byli razem. Nie wierzyła że teraz to się skończy.

Spojrzała na strojący na regle świecznik. Świece… kochałaświece. Potter o tym dobrze wiedział i umiał to wykorzystać…

***

Weszła do domu. Byłapadnięta – dosłownie. Rozejrzała się po mieszkaniu. Takich ciemności jeszcze wniej nie widziała. Zamrugała i zaczęła macać ręką w poszukiwaniu włącznikaświtała.

- James?

Cichy szept rozległsię po przedpokoju. Kobieta zrezygnowała z włączania światła. Powiesiła sweterna wieszaku i usłyszała stłumiony odgłos schodzenia po schodach.

- James? Czemu tu jesttak ciemno? – Spytała nie wiedząc, czemu szepcząc.

- Nie wiem, światłowysiadło – powiedział spokojnie – bardzo zmęczona?

- Padnięta… jeszczejeden taki tydzień i… marze o ciepłej kąpieli i wygodnym łóżku…

- Idź się myć –powiedział spokojnie Potter podchodząc do żony dotykając jej policzka. Zdążyłsię już przyzwyczaić do ciemności i teraz przynajmniej mógł dojrzeć jej cień.Pokiwała głową i powoli weszła na górę.

Kilkanaście minutpóźniej wyszła z łazienki. Mycie się przy kilku wyczarowanych ognikach nie byłoz byt łatwe.

Poprawiło ramiączkobawełnianej koszulki w dużym misiem na brzuchu i powoli zaczęła się zbierać dopokoju.

Pchnęła drzwi istanęła z lekko uchylonymi ustami. Po całym pokoju porozstawiane byłyróżnokolorowe świeczki. Na szafce przy łóżku w niedużym wazonie stał ogromnybukiet róż. Poczuła ciepłe dłonie Jamesa obejmującego ją w pasie i kołyszącegow rytm delikatnej muzyki. Uśmiechnęła się i pozwoliła się bujać w obie strony.

- Z jakiej to okazji?– spytała cicho przymykając oczy. Odgarnął jej włosy z karku i nachylił się nieprzestając się kołysać.

- Bez okazji – podwpływem ciepłego oddechu na jej ciele pojawiła się gęsia skórka. Uśmiechnęłasię otwierając oczy. Zgrałbym ruchem obróciła się do niego odrzucając włosy dotyłu.

- I światło teżwysiadło bez okazji?

- No, trochę mupomogłem.

- Niedobry James… -powiedziała – Chyba muszę na ciebie nakrzyczeć – dodała stając na palcach.Pocałowała go delikatnie i odsunęła się na niewielką odległośc.

- Tylko tyle?

- Byłeś aż takniedobry? – Spytała uśmiechając się kusząco.

- Diabelsko…

***

Uśmiechnęła się. Jak to możliwe że jeszcze kilka tygodnitemu byli tak szczęśliwi i zgodni a teraz nie umieją się nawet przebywać zesobą w jednym pomieszczeniu…

***

Nie poszedł daleko. Wyszedł z budynku pensjonatu, w którymsię zatrzymali i zatrzymał się od razu na najbliższej ławce.

Opadł na nią z cichym westchnięciem.

Co się z nimi działo?

- Znów się pokłóciliście? – Odwrócił głowę i zobaczyłstojącego obok Syriusza.

- Nie zdążyliśmy – mruknął obracając się powrotem – Wyszedłemzanim doszło do wymiany zdań…

- Eh Rogacz, Rogacz… co ja z tobą mam …- Syriusz pokręciłgłową i usiadł obok przyjaciela – Same problemy.

Potter zaśmiał się ironicznie.

- Jestem problematycznym człowiekiem – stwierdził po chwilimilczenia.

- A i owszem, jesteś… No, ale za to nie da się ciebie niekochać. – Powiedział szczerząc się.

- Powiedz to Lily…

Syriusz spoważniał. Spojrzał na przyjaciela surowym wzrokiemwyrażającym, że jest idiotą i powiedział z tak wielkim uporem jak jeszczenigdy.

- Potter, nie denerwuj mnie. Jeżeli ona cię nie kocha, to ciobiecuje że znajdę Smarka i przy tobie wyznam mu miłość!

James zachichotał.

- Nie wiem któro bardziej mnie kusi…

- Oj, zamknij się lepiej i słuchaj. To miała być ironia…

- Bardzo kusząca. Syriusz, ty naprawdę widzisz, że to nie masensu…?

- Już to kiedyś od ciebie słyszałem, wiesz?

- Z całą pewnością… ostatnio dość często je wypowiadam… jaktak dalej pójdzie to niedługo to zdanie będzie najczęściej wypowiedzianymprzezemnie…

Syriusz wyszczerzył zęby.

- Mów co chcesz, ale nigdy nie pobijesz „Evans umówisz sięze mną” – powiedział po chwili.

Potter wzruszył ramionami.

- Tak sądzisz… może i masz rację… - powiedział marszczącbrwi – był czas że wpadło mi w nawyk.

- Należy zauważyć ze w samej pierwszej klasie wymówiłeś jeokoło trzystu razy – powiedział spokojnie – Potem było już tylko gorzej. Wsumie nadal nie mogę pojąć, dlaczego nie dałeś sobie spokoju.

- Jeżeli chcesz mi uzmysłowić że jestem idiotą, to traciszczas – James spojrzał na przyjaciela – Wiem to od dawna.

Syriusza zamurowało.

- Szczere wyznanie – powiedział po chwili.

- Nie, naprawdę?

- Nie myślałeś żeby przestać być idiotą i coś z tym zrobić?

- Przywiązałem się do tej myśli – Potter uśmiechnął sięgłupio – usłyszałem to już tyle razy że…

***

- Potter ty cholernyidioto! – Lily spiorunowała chłopaka wzrokiem. Stali na błoniach – Co to mabyć!? – wskazała ręką na niebo, na którym wypisane wielkimi literami było„Kocham cię Liluś”.

- Liluś, nie złość siępomyślałem że…

- POTTER!

***

- Lilka, umówisz sięze mną?

- Jesteś takim idiotą,czy tylko takiego udajesz?

- Wiesz, ciekawepytane…

- Jesteś. – Powiedziałamarszcząc brwi.

- No nie do końca, bo…

- Potter błagamzamknij się…

***

- Dobra, masz racje – Syriusz wzruszyła ramionami – Nie mamowy żeby się odzwyczaić.

- Błyskotliwe… Ty mi lepiej powiedz co ja mam zrobić –mruknął James i wstał. Syriusz zastanowił się przez chwilę.

- Może jakiś kompromis? Lily wścieka się, bo przychodzisz dodomu, zaraz przed jej wyjściem. Ty wściekasz się, bo ona wróciła na praktyki inie ma czasu żebyście siedzieli razem. Chodzi wam o to samo.

- Co ta Liz z tobą zrobiła… Ty myślisz… Au!

Syriusz kopnął Jamesa w kolano i spojrzał na niego obrażony.

- Nie mów tego przy lunatyku, myślenie było jego działką.

- Idiota – mruknął Syriusz, po czym obaj wybuchli śmiechem.