Potęga Morfeusza

***

Potęga Morfeusza

***

Biegła przed siebie nie zważając na nic uwagi. Nie zauważyłajasnych świateł samochodu pędzącego prosto na nią.

Samochód zatrzymał się w ostatniej chwili. Lily odetchnęła iszybko otarła łzy.

- Patrz jak łazisz, kobieto! Mało cię nie zabiłem!

- przepraszam – powiedziała spokojnie kobieta i kolejne łzypopłynęły po jej policzkach. Chwilę później z blogu wyskoczył ubrany już James.

- Lily, poczekaj!

Spojrzała szybko na męża i bez słowa odwróciła się od niego.Zaczęła szybko iść. Mężczyzna przyspieszył.

- Poczekaj do cholery!

- Nie mam najmniejszej ochoty z tobą rozmawiać – warknęła.Złapał ją mocno za ramię.

- Poczekaj – powiedział twardo – I daj mi coś powiedzieć.

- Jeżeli masz zamiar wygłaszać mi mowę, dlaczego toprzespałeś się z inną to sobie daruj, nie chce tego słuchać – powiedziała ilekko szrapnela ręką. Uścisk mężczyzny nie puścił.

 - Miałem zamiar ztobą o tym porozmawiać – powiedział nadal jej nie puszczając.

- To gratuluję dobrych chęci! – Powiedziała ironicznie.

- Zaskoczyłaś mnie!

- Oh, wybacz! Następnym razem zadzwonię wcześniej żebyś byłprzygotowany, że mam zamiar złapać się z inną kobietą! Wybacz za nie takt! Anie, przepraszam ja przyszłam do ciebie żeby przeprosić… wielki nie fart!

- Przestań ironizować i daj mi coś powiedzieć!

- Nie chce cię słuchać, jesteś świnią i tyle. A terazwybacz, ale chce iść do domu! – Szarpnęła się i uścisk mężczyzny zelżał.

Zrobiła kilka kroków i odwróciła się do Pottera powrotem.

- Jak już skończysz z twoją nową koleżanką, bądź łaskawprzyjść do domu i zabrać resztę rzeczy. Nie chcę cię nigdy więcej widzieć –powiedziała chłodno i bez słowa pożegnania ruszała przed siebie…

Stop! Stop! Wróć! To wszystko nie tak! Zaczynami jeszczeraz!

***

 

Biegła przed siebie nie zważając na nic uwagi. Nie zauważyłajasnych świateł samochodu pędzącego prosto na nią. Zderzak samochodu już prawiedotkną jej ciała, gdy...

…otworzyła oczy z cichym krzykiem w momencie, gdy światłasamochodu miały zderzyć się z jej ciałem.

Usiadła na łóżku i przetarła mokre od potu czoło. Odetchnęłakilka razy próbując uspokoić zbyt szybki oddech i drżenie na ciele.

Przyłożyła drżącą dłoń do ust i poczuła jak pot miesza się zpojedynczą łzą. Wstała czując jak nogi uginają i powoli podeszła do okna.Oprała się rękami o parapet i rzuciła przelotne spojrzenie na cyferblatzegarka. Dochodziła północ.

Ciszę w pokoju przerywało tylko tukanie zegara i bębnieniekropli deszczu o okno. Poczuła, że powoli się uspokaja. Mimo, że był to tylkosen, jego realność była na tyle przerażająca, że kobieta nie umiała się jeszczeuspokoić.

Odetchnęła kilka razy i bez zastanowienia wybiegła z sypialni.

Zbiegła po schodach i dopiero w przedpokoju zdała sobiesprawę, że jest w samej koszuli nocnej. Wbiegła na górę żeby po paru minutachzbiec już w pełni ubraną i w locie złapać klucze. Drzwi zamknęły się z cichymtrzaskiem i w mieszkaniu słychać było tylko równomierne tykanie zegara.

***

Wydawało jej się jakby znów przechodziła przez swój koszmarz przed kilkunastu minut. Pomijając fakt, że teraz lało jak z cebra i kobietaszła przez puste miasto całkiem mokra…

Szybko wbiegła do budynku, przeskakując po dwa stopnie.

Stanęła przed drzwiami i zebrała w sobie całą odwagę, jakątylko miała. Zapukała głośno i zaczęła powoli łapać oddech próbując sięuspokoić.

Minęła dłuższa chwila zanim drzwi się otworzyły i przed Lilystanął wyjątkowo zaspany James.

- Lily Co ty tu… - nie dokończył. Kobieta weszła do środka iniepewnie rozejrzała się po pomieszczeniu. Gdy nie zauważyła niczegopodejrzanego oparła się o ścianę i odetchnęła kilka razy, próbując nabraćpowietrza. Potem spojrzała na niego z ulgą.

- Chciałam pogadać – szepnęła poprawiając mokre włosy.Potter nadal dość zszokowany podszedł do dużego kartonowego pudła i wyjął zniego duży ręcznik poczym podał go żonie i gestem wskazał żeby przeszła doniedużej kuchni.

Kobieta przeszła kilka kroków i weszła do pomieszczenia.James zapalił światło. Widać było, że w tym pomieszczeniu brak kobiecej ręki.Lily usiadła na krześle i opatuliła się ręcznikiem.

- Chcesz pić? – Spytał cicho otwierając szafkę i wyjmującszklankę. Odwrócił się do niej przez ramię a gdy kiwnęła głową sięgnął po drugąszklankę.

Szybko napełnił ją wodą i podał żonie.

- Wybacz za bałagan. Nie mam czasu żeby się do końcawypakować i… no, ale coś się stało?

- Nic ja po prostu… chciałam pogadać… o nas. – Dodała ciszeji łyknęła wody – Wiesz, właściwie nie wiem, co ci powiedzieć. Gdy tu szlammiałam ułożone każde słowo a teraz… pustka… – powiedziała cicho.

-To co cię do mnie sprowadza? O tak Późnej porze?- Syknąłironicznie spoglądając na zegarek

- To głupie, ale... Miałam dziś sen. Straciłam cię w nim agdy się obudziłam i zrozumiałam, że to się nie działo... Nie mogę cię stracić -szepnęła

- Lily…

- Nie! Nie przerywaj mi – powiedziała wstając i odstawiającszklankę na stół – popełniłam ogromny błąd na który nigdy nie powinnam byłasobie pozwolić… zaniedbałam ciebie, Harryego…ale nie chcę was stracić. Nie chcęstracić ciebie…Nie przeżyłabym tego…

Zapanowała głucha cisza. Lily podniosła wzrok i spojrzała namęża.

- Kocham cię – szepnęła cicho – Proszę, spróbujmy jeszczejeden raz…

- Próbowaliśmy już tyle razy. Lily, to nie ma sensu….

- Więc spróbujmy raz jeszcze! To ma sens! Miłość ma sens! Mymamy sens… Proszę, ten jeden, ostatni raz.

- Lily…

- James, proszę, dajmy sobie jeszcze jedną szansę –powiedziała cicho podchodząc do niego i kładąc dłoń na jego ramieniu.

- Kocham cię – szepnął Potter – Zawsze kochałem i będękochał. I nie pozwolę ci więcej odejść – dodał uśmiechając się lekko. Lilypoczuła jak ogromny głaz spada z jej serca. Potok łez popłynął po jej bladychpoliczkach. Łez szczęścia, ulgi..

Wtuliła się w pierś mężczyzny i pozwoliła mu objąć się wpasie. Wtulił twarz w jej włos
y a ona uniosła powoli głowę tak że ich nosylekko się zderzyły. James uniósł figlarnie brwi a Lily zachichotała i stanęłana palach muskając lekko jego usta. A potem było już tylko lepiej.

***

Zaczęła ruszać po omacku ręką szukając dłoni mężczyzny.Poczuła ciepłe palce na swoim ramieniu i uśmiechnęła się przez zamknięte oczy.

- Co robisz? – James zmarszczył lekko brwi patrząc nakobietę, która uniosła jego dłoń i objęła ją mocniej.

- Sprawdzam czy nadal tu jesteś – szepnęła.

- No i? Co wymacałaś?

- Wszystko na miejscu… na twoje szczęście – mruknęłauśmiechając się i otwierając lekko oko – Nie waż się tego zmieniać.

Uśmiechnęła się i zbliżyła swoją twarz do twarzy męża.

- Która godzina?

Potter spojrzał na zegarek.

- Siódma…

- Już? Ale ten czas szybko leci… Chyba czas wstać.

Dwa głębokie westchnięcia rozległy się w pomieszczeniu i pochwili oboje zachichotali.

***

- Nie, nie zgadzam się! - Lily tupnęła nogą marszcząc brwi –Nie zgadzam!

James przewrócił głową.

- Więc co proponujesz?

- Idziemy teraz prosto do domu. Ty się przenosisz w tempienatychmiastowym a ja przez ten czas robię jeść. Wieczorem pojedziemy poHarryego.

- Nie będzie ci się chciało, obije o tym wiemy!

- Będzie! Trochę więcej wiary…

Szli przez uliczki Londynu trzymając się za ręce i ostrodyskutując o panie dnia. Jak łatwo się domyślić ich wersje różniły się nieco.

- Dobra, kompromis. Jedziemy po Harryego, potem do domu,przenosisz się a na obiad idziemy na miasto – powiedziała kobieta.

- Stoi.

***

- Już idę! Już! – Pani Evans podeszła do drzwi i szybko jeotworzyła. Możecie wyobrazić sobie jej zdziwienie gdy zobaczyła to cozobaczyła. Lily stała uśmiechnięta w towarzystwie swojego męża, który równieżwykazywał dobry humor.

Oczy kobiety zrobiły się wielkie jak kołka od rowerkaHarrego, który właśnie przejechał przez przedpokój.

Dało się słyszeć głośne bum. Pani Evans wbiegła do domu iroześmiała się widząc, że wnuk siedzi zszokowany na podłodze a rowerek nadrugim końcu pokoju.

- Nie zauważyłem schodów - mruknął chłopiec i zaczął się podnosić.

- Nic sobie nie zrobiłeś? – Spytała dość poważnie kobietaprzyglądając się chłopcu, która zaczął się robić czerwony i gotowy do wybuchu.

Nie trzeba było długo czekać żeby mały Potter wybuchłgłośnym płaczem.

***

Posadził syna na stole i odszedł kawałek, pozwalając żonieopatrzyć rozwalone kolano chłopca, który nadal pociągał nosem.

- Mówiliśmy ci tyle razy żebyś nie jeździł rowerkiem po domu– powiedziała Lily leciutko dotykając ranki – Eh, nic poważnego. Zdarłeś sobieskórę. No, nie marz się już – powiedziała uśmiechając się – Bo nie będzieniespodzianki.

Chłopiec zamrugał i szybko przestał płakać.

- Jakiej?

- O, jeżeli ci powiemy to nie będzie niespodzianki –powiedział poważnie James.

Lily pokiwała głową.

- No… co to za niespodzianka jeżeli będziesz wiedział.

Chłopiec zruszył ramionkami.

Pani Evans stała oparta o ścianę i z lekkim szokiemwpatrywała się w Państwa Potter.

Nie wyglądali oni na skłócone małżeństwo. O nie, tak się niezachowuje skłócone małżeństwo.

- A co się stało, że przyszliście oboje? – Spytała pochwili.

Lily odwróciła się do matki.

- Spotkaliśmy się po drodze – powiedziała spokojnie.

Kobieta kiwnęła głową i lekko ją opuściła. Czyli fałszyweznaki.

- No, gotowe- Lily uśmiechnęła się delikatnie – a terazzmykaj. Idź się spakować – powiedziała do chłopca a ten zeskoczył ze stołu iwybiegł z kuchni.

- Na ile go zabierasz?

- Na długo – Lily się uśmiechnęła i usiadła przy stole obokmęża.

- Powiecie mi, co jest grane?

- Nie chcieliśmy mówić przy Harrym – powiedział James a Lilypokiwała żarliwie głową – Postanowiliśmy pójść na małą ugodę i…

- Ugodę?

Lily kiwnęła głową.

- Ugodę.

***

- A gdzie idziemy? A długo będziemy jeszcze szli? A gdziepójdę potem? Znów do babci? A czego się śmiejecie?

Spojrzeli na synka który zdawał się promieniować szczęściem.

- Zaraz będziemy – powiedziała Lily uśmiechając się do synka– O, jesteśmy.

Stanęli przed niedużą restauracją.

- Tu? – Mały i duży Potter spojrzeli na Lily z nieukrywanymzawiedzeniem.

- Dobra, znam to spojrzenie. Gdzie chcecie iść?

***

- Syriusz… Pomóż mi!

- Oh zaraz… dobrze się czujesz? – Spojrzał na żonę pytająco.Kiwnęła głową.

- Tak, dlaczego pytasz?

- Słabo wyglądasz.

- Wydaje ci się – kobieta uniosła brwi – Pomożesz mi czynie?

Mężczyzna wstał i podszedł do niej.

Nachylił się nad jej twarzą.

- A ja myślę że ty wcale nie chcesz sprzątać – powiedziałpoważnie – wydaje mi się że chcesz wrócić do pewnej rozmowy.

- Jakiej?

- To bardzo poważniej rozmowy na temat naszej jakże licznejrodziny – powiedział uśmiechając się lekko.

- Syriusz… co ty kombinujesz? – Spytała rozbawiona kobieta.

- Chodź, pogadamy.

- Black, zaczynam tracić cierpliwość. Mów o co ci chodzi!

- Siądź i posłuchaj.

***

- Zadziwiłeś mnie w tym momencie – powiedziała Lily – Nieznałam tego miejsca – dodała rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu.

- Przychodziliśmy tu jak nie miałem czasu żeby zrobić coś dojedzenia – powiedział James i poszedł za synem który już wbiegł do ogrodu.

- Ugotować? Nie, za dużo niespodzianek jak na jeden dzień…

Potter uśmiechnął się do żony i wyszli z budynku. Harryzdążył już usiąść przy jednym ze stolików i pomachał do idących w jego stronęrodziców.

- Aż miło popatrzeć jak się cieszy – powiedziała Lilyuśmiechając się szeroko. Mężczyzna pokiwał głową.

- Może mu lepiej nie mówmy? Jeszcze dozna szoku…

- Może nie… - powiedziała cicho kobieta – mam nadzieję, żenie.

- To jak? – James spojrzał na s
yna – To co zawsze?

Chłopiec pokiwał głowa.

- Nie no, ja nie mogę… zaskakujecie mnie… macie jeszczejakieś niespodzianki?

- Nie, raczej nie.

***

- Syriusz… - Liz zatkało. Siedziała wpatrując się w męża zwymalowanym na twarzy szokiem.

- Miałem się zastanowić. Zastanowiłem. – Powiedział dośćpoważnie.

Liz zaśmiała się i spojrzała na Syriusza.

- Myślałam, że to kobiety wychodzą z takimi propozycjami…

- Widzisz! A ja jestem inny!

- No jesteś… odezwał się w tobie instynkt ojcowski? To widaćsię zgraliśmy – powiedziała uśmiechając się delikatnie – tatusiu.

***

- To co? – Lily spojrzała na męża – Wracamy do domu?

Chłopiec posmutniał. Opuścił główkę. Dobrze się bawili imyśl, że zaraz się rozejdą automatycznie zepsuła mu humor.

Lily spojrzała znacząco na męża a ten spojrzał na syna.

- Co ty na to, żebyśmy dziś wieczór zagrali w jakaś grę? – SpytałPotter patrząc na syna.

Chłopiec kiwnął smętnie główką.

- Co tam smętnie – spytała Lily – Zawsze lubiłeś jakgraliśmy. Kupimy lody, jakiś napój…

Chłopiec podniósł szybko główkę. Mama powiedziała my…przecież grac chciał tata.

- Truskawkowe?

- Mogą być i truskawkowe – powiedział Potter, robiąc chłopcujeszcze większy mętlik w głowie.

- To masz taką minę? – Lily spojrzała na synka – Jak niechcesz, możemy nie grać. Obejrzymy wszyscy jakiś fajny film…

- Wszyscy?

- Wszyscy – powiedziała Lily – dziś tara wraca z nami dodomu.

Chłopiec zamrugał.

- Wracasz? – Spytał patrząc na ojca. Ten uśmiechnął się dosyna.

- Tak synku, wracam.

***

- Mamo!? A ty i tata się kłócicie? – Harry leżał w łóżeczkui patrzył na rodziców. Mimo że dzisiejszy dzień była jednym z najfajniejszychod dobrych paru miesięcy chłopiec nadal miał wrażenie że rodzice lada momentzaczął się kłócić.

Lily pogłaskała synka po główce.

- Nie Harry. Nie kłócimy – powiedziała spokojnie – to, co,czytamy bajkę?

- A ja to, co? – Potter wszedł do sypialni syna uśmiechającsię lekko – Też chcę posłuchać!

- Ależ proszę bardzo. Będziesz słuchał na leżąco, czyposiedzisz?

- Posiedzę – powiedział mężczyzna i podszedł do syna. Usiadłna brzegu łóżka i Lily zaczęła czytać.

Chłopiec chwilę potem usnął nadal czując, że nie wszystkowróciło do normy.

***

A teraz krótkie wyjaśnienie odnośnie tej notki i poprzedniej.

To nie była nagła zmiana - tak zaplanowałam odpoczątku. Ten sen miał uświadomić Lily że swoim postępowaniem możestracić tak bliską jej osobę.

W sumie od początku sądziłam że to nie przejdzie -dla mnie niezrozumiałym by było żeby James zdradził Lily. Już prędzejodwrotnie. I dlatego zaskoczyły mnie wasze opinie na ten temat.No totyle. do zobaczenia za tydzień ;p

A wiecie, że chyba pobiliście już rekord? 27komentarzy w jeden dzień! Tego jeszcze liluś nie widziała i skacze zradości aż pod sufit!!