Poczatek końca

Jeszcze jedna uwagado Liluś-Ruda. Jeżeli sądzisz, że przejmę się twoimi komentarzami jesteś wbłędzie. Nie możesz mi nic udowodnić, bo doskonale wiemy, że każdą notkęnapisałam sama. I nie pozwolę żebyś mnie wyzywała od palagiatorek i kłamczuch.Nigdy nie byłam na twoim blogu – o ile on w ogóle istnieje i na pewno nic zniego nie kopiowałam.

A jeżeli jużkoniecznie chcesz mi coś udowodnić, to bardzo proszę prześlij mi adres swojegobloga. Ja jak wyłapie „plagiat” piszę swój adres żeby autorka wiedziała, z kimma do czynienia. Jeżeli jednak bardzo chcesz ze mną walczyć, a uwierz mi, że janie mam na to ochoty, to nie na blogu. Każdy twój komentarz będę kasować i ignorować.Jak by co, napisz do mnie Maila lub na gg ( 5112960 ) a chętnie podyskutuję ztobą na ten temat bo takie rozmowy nie maja najmniejszego sensu, a ja nie mamochoty się denerwować. Ah i jeszcze jedno - jeżeli sądzisz że twoje głupie uwagi i obelgi sprawią że przestanę prowadzić tego bloga to się mylisz - nie przestanę.

No, skończmy tennieprzyjemny wstęp i przejdźmy do notki.

Dobra, myślałam, żeopisywanie pełni to najgorsza rzecz na świecie – myliłam się. Ta notka jestnajtrudniejsza ze wszystkich, jakie miałam okazję pisać. Nie wiem czy miwyszła… nie umiem tego określić, może, dlatego że bardzo trudno mi się jąpisało i za cud uważam to, że ją w ogóle napisałam. Bo były momenty, gdy miałamochotę zamknąć plik i ją zostawić. Za dużo w niej psychologii chyba…

***

Początek końca

 

***

Lily spojrzała ukradkiem na męża. Wyjazd zbliżał się dokońca, a ona czuła, że razem z tym, zbliża się koniec ich małżeństwa.

I chodź nie umiała tego zaakceptować, wiedziała, że wszystkoto, co było dla nich tak ważne legło w gruzach. I nadeszła chwila, by w końcuto przyznać.

Liz myliła się – nie było już, o co walczyć. Resztki ichmiłości rozpadły się podczas kłótni na plaży i musieli godnie to przyjąć.

- James – jej chichy szept rozległ się w pokoju. Potterodwrócił powoli głowę w stronę żony.

- Możemy pogadać? – spytała po cichu, unosząc delikatniegłowę w stronę mężą.

W milczeniu kiwnął głową.

- Ja… uważam, że ciągnięcie tego nie ma sensu… - powiedziałaspokojnie czując pieczenie w oczach – Powinniśmy dać sobie trochę czasu…

Zamurowało go. Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego.

- My nie umiemy żyć razem – powiedziała czując jak serce jejmocniej bije – Nie teraz… Uważam, że przez jakiś czas powinniśmy … - te słowanie umiały przejść jej przez gardło.

Milczeli oboje przez krótka chwilę, po czym James powiedziałspokojnie.

- Też tak uważam… Przez jakiś czas powinniśmy… zachowaćdystans.

Kiwnęła głową powoli nie patrząc na męża.

- Zabiorę Harryego i pojedziemy do mamy… - powiedziaławpatrując się w zachodzące słońce.

- Nie ma takiej potrzeby – powiedział szybko – Mamyprzydzieloną kwaterę w pracy… na początek to wystarczy.

- A Harry?

- To jeszcze jakoś ustalimy… będę przychodził do niego.

Kiwnęła spokojnie głową. Jakoś będzie…

Zamknęła walizkę z cichym trzaskiem i nie patrząc na mężawyszła z pokoju na ostatni spacer.

***

- Lily!

Cristin szybko podbiegła do przyjaciółki. Usiadła obok niejna ławce obok przyjaciółki.

- To już chyba koniec – powiedziała spokojnie kobietapatrząc na zachodzące słońce.

- Koniec czego…?

- Naszego małżeństwa – powiedziała spokojnie Lily i głoslekko jej się załamał – Postanowiliśmy na jakiś czas się odseparować…

- Co?! – Lupin spojrzała na Lily zszokowana.

- Nie umiemy ze sobą żyć – powiedziała Lily i otarłapojedynczą łzę.

- Umiecie…

- Uważasz, że kłótnie codziennie od kilku miesięcy to życie? 

- Mieliście już podobne kryzysy…

- Nie takie… to nie ma sensu…

- Lily!

- Cristin.. Proszę, zostaw mnie samą – Lily spojrzała naprzyjaciółkę – Muszę pomyśleć…

***

- Jak myślisz, kiedy nas zauważą? – Cristin spojrzała zuśmiechem na bawiące się w ogrodzie córki. Dziewczynki zdawały się nie zauważyćstojących w drzwiach rodziców.

- Nie wiem… jutro może?

- Myślisz…?

Spojrzała na siedzącą na kocu Margaret, która zmarszczyłalekko brwi i podrapała się po czółku.

Odwróciła głowę w stronę rodziców i otworzyła buzie, chcączawołać babcię. Oczy dziewczynki zrobiły się okrągłe, gdy zobaczyły strojącegow drzwiach ojca i opartą o jego ramię mamę. Podniosła się i zaczęła biec wstronę rodziców.

Pozostałe dzieweczki, zaciekawione nagłym zrywem siostryodwróciły leniwie główki.

Tymczasem Margaret zdążyła już mocno przytulić się do tatydrugą rączką obejmując szyją mamy.

Amy i Emily zerwały się i szybko przebiegły dzielącą ichodległość, piszcząc z radości i klaszcząc w małe rączki.

***

Weszli w ciszy do domu. Harry rzucał rodzicom zaniepokojonespojrzenia, trzymając mocno dłonie obojga. Lily uśmiechnęła się do niegoponuro.

- Idź się rozpakuj, zaraz do ciebie przyjdziemy –powiedziała spokojnie i bez zbędnym wyjaśnień zniknęła za drzewami łazienki.Harry spojrzał na ojca, który pokazał mu żeby poszedł na górę i sam zajął sięwnoszeniem torby.

***

Weszli w milczeniu do pokoju. Siedział przy stolikuobserwując latająca nad sufitem miotełkę.

Lily usiadła na łóżku i gestem przywołała do siebie syna.Chłopiec w milczeniu przeszedł do matki.

James usadowił się na krześle i spojrzał na syna, zastanawiającsię, co powiedzieć.

Nigdy nie myśleli, że będą musieli przeprowadzić takąrozmowę z własnym dzieckiem.

To wydawało się najtrudniejsza rzeczą na świecie.

- Harry, kotku – Lily przerwała ciszę panującą w pokoju idelikatnie dotknęła ramienia chłopca – ja i tata… musimy powiedzieć ci cośważnego.

Chłopiec spojrzał na matkę pytająco.

- Co?

- Przez jakiś czas… przez jakiś czas… - zacięł
a się. Słowanie umiały jej przejść przez gradło.

- Przez jakiś ty i mama będzie tutaj sami – powiedział cichoJamesa, uważnie obserwując syna.

- Dlaczego?

Lily spojrzała na męża. Co mieli odpowiedzieć?

- Ostatnio ja i mama nie możemy się za bardzo porozumieć –powiedział powoli Potter – Lepiej będzie, jeżeli…

Chłopiec zmarszczył brwi. Po jego policzku popłynęłapojedyncza łezka.

Lily przełknęła ślinę i otarła delikatnie twarz chłopca.

Spojrzał z wyrzutem na ojca i powiedział cicho.

- Zostawisz nas?

James wstał i podszedł do syna.

- Synku, to nie tak – powiedział szybko patrząc na malca –Nie zostawiam was. Uznaliśmy z mamą, że będzie lepiej, jeżeli przez jakiś czasbędziemy mieszkali osobno – powiedział spokojnie biorąc chłopca na kolana.

- Nie chce – Chłopiec potarł oczy piąstką – chce żebyś był znami!

- Wiem, ja też nie chcę, ale tak musi być – powiedziałspokojnie mężczyzna – Przynajmniej na razie.

- Będziecie się widzieć – Lily potargała włosy chłopca –Tata będzie do ciebie przychodził…

- Jak tylko będę mógł… no, już – chłopiec wtulił się w ojca.Mężczyzna poczuł ciepłe łzy na swojej koszuli.

- Synku – Lily kucnęła obok męża i pogłaskała malca pozaciśniętej piąstce.

Chłopiec spojrzał na mamę zaczerwienionymi oczkami.

- Nie chce żeby tata się wyprowadził! Chce żeby był z nami wdomu!!

Lily westchnęła cicho i ukryła twarz w dłoniach. Jak mu to wytłumaczyć!?

- To nie potrwa długo – powiedziała po chwili.

Chłopiec pociągnął noskiem i zszedł z kolan taty.

Wgramolił się na łóżko i spojrzał na rodziców spode łba.

- Oszukujesz – powiedział cicho patrząc na ojca – nie chceszmnie…

- Harry – James westchnął i podszedł do chłopca – Nie mówtak – powiedział spokojnie – Bardzo cię kocham i nigdy nie myśl, że cię niechce – powiedział poważnie mężczyzna siadając obok syna.

Chłopiec odwrócił głowkę.

Lily podeszła do malca i usiadła po jego drugiej stronie.

- Harry, oboje cię kochamy i obojgu bardzo nam na tobiezależy. Nie masz z tym nic wspólnego – powiedziała spokojnie – Po prostu ja itata ostatnio troszkę bardziej się kłócimy i musimy przez jakiś czas odpocząćod tego. Spojrzał po obojgu i niepewnie kiwnął główką przytulając się do taty.

***

Usiadła na fotelu i cicho westchnęła. To było najtrudniejszarozmowa w całym jej życiu.

Spojrzała niepewnie na Jamesa, który chwilę po niej wszedłdo pokoju.

- To nie było łatwe – powiedziała cicho odwracając wzrok. Mężczyznapokiwał głową.

- Wcale nie było łatwe…

- Wiesz, pomyślałam że może by go jednak zawieść do rodziców– powiedziała spokojnie – Może będzie mu łatwiej…

- Lepiej nie – James pokiwał głową – Nie róbmy mu zamętu. Poza tym to, że zawieziemy go do rodziców nic nikomu nie pomoże, tylko utrudni…

- Może masz racje… nie wiem… - głos lekko jej się załamał.

Wstała i spojrzała po raz kolejny na męża.

- Pójdę się umyć… jestem zmęczona.

***

- Dobrze być w domu – Liz przeciągnęła się leniwie i rzuciłana łóżko. Syriusz zachichotał i spojrzał na rozanieloną żoną.

- Steven śpi?

- Odpadł jak tylko położył głowę na poduszce – powiedziałakobieta – Strasznie się stęsknił.

- Wiesz, swoją drogą ja też. Nie mówię, że było źle, ale…

- Oh, daj spokój! Nigdy więcej takich wyjazdów… może i bezdzieci jest spokojniej, ale nie dłużej niż jeden dzień.

- Tak…

- Lily i James chcą się rozejść – powiedziała nagle kobietai podeszła do siedzącego na krześle Syriusza. Kiwnął smętnie głową i pociągnąłją na kolana.

- Wiem, rozmawiałem z Rogaczem.

- Jak myślisz, uda im się być znów razem? – Spytała kreśląckółeczka po jego ramieniu.

- Nie wiem, to się wydaje poważne. Musieli sobie nieźledopiec, skoro zdecydowali się na oddzielne mieszkanie. Szkoda mi tylko Harryego– powiedział smętnie.

- Biedny dzieciak… nie wyobrażam sobie, żeby powiedziećsześciolatkowi… nie, nigdy!

Syriusz zachichotał.

- Nigdy się nie zgodzę na mieszkanie oddzielnie. Nawetgdybyśmy mieli mieszkać razem ze swoimi kochankami pod jednym dachem z łazienkapodzieloną na pół – powiedziała uśmiechając się niewinnie – Ale nie wiem jakty, ale ja nie szykuję się na żaden skok w bok…

- Ja raczej też – powiedział unosząc zabawnie brwi – jedynyskok, jaki planuje, dotyczy tylko i wyłącznie ciebie.

- Zgadzam się w stu procentach.

***

Chłopiec pociągnął nosem i spojrzał zaczerwienionymi oczkamina tatę.

Od rozmowy z synem minęły dwa dni i chłopiec przez pewienczas był pewny, że do tego nie wrócą i ojciec jednak zostanie.

Mylił się.

Pociągnął noskiem i podszedł do taty. Mocno się do niegoprzytulił. Lily stała oparta o futrynę patrząc z łamiącym się sercem na synka,który zaczął lekko drżeć w ramionach Pottera.

James przełknął ślinę i delikatnie odciągnął od siebiesynka. Chłopiec spojrzał na niego oburzony. James podniósł dłoń i otarłpoliczki chłopca.

- Muszę iść – powiedział cicho. Malec pokręcił główką.

- Nie!

- Synku, naprawdę muszę…

Malec pociągnął po raz kolejny noskiem, przełknął ślinę ibez ostrzeżenia zarzucił rączki na szyje mężczyzny.

- Nie idź… - powiedział cicho trzęsąc się lekko – Proszę…

- Harry…

Malec pokręcił główką, nadal mocno trzymając ojca.

Lily poczuła ciepłe łzy pod powiekami… dlaczego to było ażtak trudne. Przełknęła ślinę i podeszła do syna. Wzięła jego drobną rączkę ipowoli odsunęła go od ojca. Mężczyzna wstał. Popatrzyli chwilę na siebie,podczas gdy Harry objął nogi matki, wtulając się w nią i patrząc spode łba narodziców.

James kiwnął powoli głową do żony, spojrzał na syna,potargał go lekko po włoskach i z ciężkim sercem wyszedł z domu. Harry spojrzałpo raz ostatni na drzwi i mając nadzieję, że drzwi zaraz się otworzą. Gdy nicsię nie wydarzyło, wolnym krokiem zaczął wchodząc na górę.

- Harry…

Nie zareagował. Przyspieszył kroku i po chwili zniknął wczeluściach korytarza. Lily poczuła że łzy płynął jej po pol
iczkach.

Odetchnęła kilka razy i wolnym krokiem weszła na górę,wycierając mokre policzki.

***

Otworzyła drzwi i weszła do pokoiku syna. Podeszła doleżącego na łóżku chłopca i usiadła na brzegu.

- Harry, kochanie, nie płacz – powiedziała cicho i zaczęłagłaskać chłopca po główce.

- Chce żeby tata wrócił do domu – powiedział chłopiecpodnosząc główkę – Dlaczego wyszedł?

- Harry, kotku tak musi być – powiedziała spokojnie kobieta– Ja i tata nie czujemy się razem dobrze… przez jakiś czas będziemy mieszkaliosobno …

- A jak długo?

- Nie wiem, synku…

- Ale tata wróci?

- Nie wiem…

Chłopiec pociągnął noskiem.

- A dlaczego płakałaś?

Lily zamrugała. Skąd on wiedział?

- Bo jest mi smutno… chodź, zjemy obiad…

Chłopczyk pokręcił głową. .

- Nie chce – mruknął – Chce żeby było normalnie.

***