Trojaczki part 3

Tak, początek mi się nie podoba wcale. Dumna jestem zfragmentu o tym jak to mały Harry ogląda trojaczki i z rozmowy Cristin z matką.Śmiem twierdzić, że mi wyszły.

Teraz krótka sprawa, bo chyba niektórzy mnie nie zrozumieli,lub ja wyraziłam się nie jasno.

Ja dodaję tylko trojaczki. Nie wracam na bloga. Pojawi sięjeszcze z kilka części, jednak na tym się ma skończyć. Trojaczki dodaję tylko iwyłącznie dlatego tutaj, bo uważam, że Lilka na to zasłużyła. Naprawdę.

Nie sądzę żeby potem coś się jeszcze pojawiło. Wyjątkiembędzie dzień 28 grudzień – to już postanowione, że cuś się pojawi. Ale co potem– nie wiem. Póki co nie mam planów na powrót.

No i ostatnia sprawa. Notkę zawdzięczacie elanor. Zamotywację i potłuczone pośladki ;] więc jej dedykuję tą notkę ;p

***

- Spojrzała na męża wyczekująco. Tupnęła niecierpliwie nogąi westchnęła głośno.

Odwrócił głowę i spojrzał w okno.

- No powiedz coś….

Odwrócił głowę i spojrzał na nią poważnie.

- Co?

- Cokolwiek! Zadałam ci pytanie!

- A ja ci odpowiedziałem – powiedział zniecierpliwiony.

- To była najdłuższa odpowiedź, jaką mogłam usłyszeć –mruknęła ironicznie – wykaż się!

Nie możemy do końca życia mówić na nasze dzieci one!

- Dlaczego ja mam myśleć?

- Masz trzeźwiejszy umysł.

- Trochę w to wątpię…

- Mam sama wymyślić? – Spytała z kwaśną minął poprawiającwłosy – Całkiem sama?

- Nie rób takiej miny…

- ci…

Cristin podniosła dłoń i zaczęła nasłuchiwać. Szybkowybiegła z kuchni wbiegając na piętro.

Otworzyła drzwi i weszła do sypialni. Podeszła doustawionych w rzędzie łóżeczek i przeprowadziła inspekcję. Wszystkiedziewczynki smacznie spały.

- Śpią? – Cichy szept Lupina wyrwał ją z zamyśleń.

- Nie długo, ale śpią…

Uśmiechnął się i zajrzał do pierwszego z łóżeczek.

- To jak je nazwiemy? – Spytała cicho obserwując jak Remuspodochodzi do kolejnego z łóżeczek.

Zatrzymał się i odwrócił do żony.

- Nie wiem – powiedział spokojnie – Naprawdę.

– Pomyślmy jeszcze o tym… a teraz, nie wiem jak ty, ale jaidę spać. Dały mi dziś nieźle w kość. Mów, co chcesz, ale trójka na razem to zadużo, nawet jak jesteśmy we dwoje.

Uśmiechnęła się i poszła powoli do łazienki.

***

Wyszła z łazienki kilka minut później. Usłyszała kroki wpokoiku dziecięcym i szybkim krokiem podeszła do lekko uchylonych drzwi.

Roześmiała się głośno widząc jak Remus stoi nad jednym złóżeczek i uparcie obserwuje dziewczynkę, która smacznie śpi.

Mężczyzna odwrócił głowę i uśmiechnął się.

- Co?

Wzruszyła ramionami i podeszła do niego. Stanęła na palach.

- Ta z brzegu to Amy – powiedziała cicho – Ta w środku toEmily.

- Skąd wiesz? – Spytał z głupiej mańki znów patrząc znieukrywanym zdziwieniem na swoje córki.

- Nie wiem… dopiero wymyśliłam. – Powiedziała uśmiechającsię – Podoba ci się?

Kiwnął powoli głową i spojrzał na ostatnią dziewczynkę.

- A ona? – Spytał cicho.

Przygryzła wargę. No właśnie…

- Nie wiem… - powiedziała i założyła mokre włosy za ucho.

- A co powiesz na… Margaret? – Spytał po chwili ciszy.

- Jesteś genialny… teraz trzeba zapamiętać, która śpi, wktórym łóżeczku…

***

Otworzyła oko i wygramoliła się z łóżka. Czwarty raz w ciągujednej nocy…

Zaspana przeszła przez pokój i wyszła na korytarz. Kolejnypłacz rozniósł się po korytarzu. Będą problemy.

Weszła szybko do pokoju i podeszła do łóżeczek. Nachyliłasię nad jedną z dziewczynek i wzięła ją na ręce. Kołysanie przyniosło dośćszybko rezultat, gdyż dziewczynka przestała płakać jednak pozostała jeszczejedna, która nadal głośno płakała…

Zaraz… jedna?!

Spojrzała z przerażeniem do łóżeczka. Nie ma jednej!

Położyła dziecko i szybko obeszła pozostałe dwa łóżeczka.Odkryła kołderkę, podniosła delikatnie poduszkę z przerażeniem zajrzała podłóżeczko. Dziecka nie było.

Drzwi otworzyły się. Obróciła się szybko i odetchnęła zulgą.

- Co?

Remus spojrzał ze zdziwieniem na żonę.

- Obudziła się a nie chciałem cię już ruszać… - szepnąłukładając dziewczynkę do łóżeczka – ale widzę, że i tak się obudziłaś.

- Gdzie byliście? – Spytała i zabrała się do uspokajaniaEmily ( a może Amy? xD).

- Zszedłem na dół… bałem się, że się obudzą.

Uśmiechnęła się.

***

- Lily, aniołem jesteś – Cristin uśmiechnęła się doprzyjaciółki, stawiając przed nią kubek z gorącą kawą.

- Daj spokój, cała przyjemność po mojej stronie… to jak jenazwiecie? – Spytała i łyknęła kawy.

- Amy, Emily i Margaret – Cristin usiadła na przeciwkoprzyjaciółki z herbatą jednocześnie stawiając kubeczek z sokiem przed Harrym.

- Ślicznie – Lily się uśmiechnęła i poczochrała włosysynowi. Malec fuknął nosem i odwrócił głowę obrażony.

- Nie cochraj – mruknął. Lily zachichotała.

- Obraził się – powiedziała spokojnie – Rano byliśmy naszczepionce.

- U…

- Wiesz, nie chodzi o samą szczepionkę, raczej o to, żemusiał wstać o ósmej – dodała kobieta. Cristin zakrztusiła się.

- Co?

- No tak… to przecież Potter… dla niego to dyshonor…wstać oósmej rano.

Kobiety zaśmiały się.

Cristin zerwała się.

- Obudziły się – powiedziała i szybko ruszyła na górę.

- Chodź, zobaczysz dziewczynki – powiedziała Lily i wzięłachłopca, który przestał się fukać.

***

- Ci… - Lily spojrzała na synka i powoli weszli do pokoju.Podeszli do Cristin która trzymała jedną z dziewczynek na rękach próbując jąuspokoić.

- Może jest głodna? – Lily podeszła do jednego z łóżeczek izajrzała do środka.

- Przed chwilą jadły – powiedziała spokojnie – Brakuje imtowarzystwa.

- Ja się mogę z nimi pobawić – powiedział Harry wypinając doprzodu dumnie swoją malutką pierś.

-
Oh, jestem pewna że one bardzo chętnie by się z tobąpobawiły, ale są jeszcze za małe – Powiedziała Cristin uśmiechając się szeroko.

Chłopiec zmarkotniał, jednak po chwili zupełnie o tymzapomniał, gdy mama wzięła go na ręce i podeszli razem do łóżeczek.

- Mamo? A dlaczego one są takie same? – Spytał marszczącczoło.

Lily zachichotała.

- Bo to są trojaczki… one się urodziły tego samego dnia,dlatego są takie same – powiedziała spokojnie.

- Trzeba im narysować coś na czółku – powiedział poważniechłopiec.

Lily spojrzała na synka.

- Dlaczego?

- Bo inaczej wujek Remus nie będzie umiał ich odróżnić –powiedział spokojnie chłopiec.

Cristin parsknęła cicho, wstrzymując śmiech.

- Kochanie, wujek Remus umie je odróżniać… - powiedziałaspokojnie. Cristin zachichotała głośniej.

- Nie plawda! – Krzyknął oburzony chłopiec, a gdy zobaczyłuciszające spojrzenie matki dodał ciszej – Ich się nie da rozluźnić! Jak wujekma je rozpoznać skolo są takie same?!

Lily zamrugała.

- Bo jest ich tatą – powiedziała spokojnie Cristin,opanowując śmiech.

- I co z tego?

Lily przekręciła oczami.

- Harry, wujek Remus nauczył się rozróżniać – powiedziałaspokojnie Lily – Jest ich tatą i wie która jest która. Twój tata jak byłeśmały, też umiał cię odróżnić od innych dzieci…

- To mnie tez było aż tyle?

Lily opadły ręce. Cristin roześmiała się głośno, a leżąca najej rękach Amy ( tak jestem pewna że to Amy! ) otworzyła oczy.

- Nie, ty byłeś jeden....

- To dlaczego umiał mnie rozluźnić?

- Harry, dlaczego ty masz zawsze tyle pytań?

- Bo jestem dzieckiem- odpowiedział spokojnie chłopiec –Babcia mówi, że dzieci mają plawo pytać bo są małe.

Lily westchnęła i opuściła chłopca na ziemię.

- Tata ci to w domu wytłumaczy – powiedziała spokojnie – janie mam do ciebie siły…

Cristin zachichotała.

***

Kilka minut później zeszli powrotem do pokoju. Lily usiadłaa Harry usiadł na podłodze i zajął się zamalowywaniem kartki.

Cristin zachichotała.

- Skąd dzieci biorą takie pomysły – spytała patrząc namałego Pottera. Lily wzruszyła ramionami.

- On bierze je po tatusiu…

Kobiety zaśmiały się.

- Jak sobie radzicie? – spytała Lily po krótkiej chwili.

- Dobrze… bałam się że nie damy rady, ale nie jest źle…Jedyny problem jest z odróżnianiem… Są identyczne. Ja sobie jakoś daje radę,kojarzę je po ubrankach, ale Remus naprawdę nie wie, która jest, która...

- Nauczycie się… W sumie się dziwię, są naprawdę identyczne…

- No właśnie… a wiesz, wczoraj przyszli Blackowie. –powiedziała i zachichotała przypominając sobie minę Syriusza.

- Tak wiem, Liz mi mówiła – powiedziała Lily – PodobnoSyriusz nie mógł się nadziwić podobieństwem dziewczynek.

- Tak… Wesoło było.

- I będzie jeszcze weselej…

- Tak, jutro przyjeżdża mama…

***

Cristin spojrzała na matkę. Czuła, że zaraz wybuchnie. PaniRobertson była w domu Lupinów zaledwie od trzech godzin, a zdążyła jużskrytykować wszystko.

- Mamo, spokojnie, dam sobie radę, Lily mi wszystkopokazała…

- No dobrze, ale wolę patrzeć co robisz…

Kobieta policzyła w myślach do dziesięciu, wyklinając nawłasną matkę pod niebiosa. Jak to możliwe, że po dwudziestu trzech latach jejżycia ta kobita okazała większe zainteresowanie swoją córką?

- Źle to robisz – mruknęła kobieta.

- Dobrze to robię – powiedziała siląc się na spokój. –Możesz mi pomóc? Sprawdź czy Emily nie trzeba przewinąć…

- Która to Emily? – Spytała kobieta podchodząc do łóżeczka.

- Czerwone skarpetki…

- To niedorzeczne, żeby dzieci rozpoznawać…

- Wiesz co? – Cristin obróciła się na pięcie, – jeśli tak mawyglądać twoja pomoc, to może lepiej idź zrób herbatę! Wiem doskonale, corobię!

- Jak… jak…

- Co jak? Jak śmiem się tak do ciebie odzywać? Normalnie, tysię tak do mnie odzywasz od 23 lat! Mam tego dość! Możesz traktować mnie jakpowietrze, możesz przyjeżdżać dwa razy do roku i krytykować wszystko, co robię!Ale nie pozwolę, żebyś wtrącała się do tego jak zajmuję się własnymi córkami,bo robie to sto razy lepiej od ciebie! – Warknęła i odwróciła się wściekła.Pani Robertson stała sparaliżowana tak, jakby jej córka właśnie ją uderzyła.

Zapanowała cisza. Cristin oddychała spokojnie, próbując sięuspokoić. Złość, która gromadziła się w niej odkąd skończyła szkołę dosięgłazenitu.

Po chwili ciszy, Pani Robertson się ocknęła. Podeszła dołóżeczka i spokojnie podniosła Emily.

Podeszła powoli do miejsca na przeznaczonego do przewijaniai delikatnie zaczęła rozpinać spiski dziewczynki.

- Jest podobna do Remusa – zauważyła, przerywając ciszę.Cristin kiwnęła głową.

- Wiem… wszystkie są…

- No tak…

- Możesz mi podać pieluszkę – Obojętność między matką icórką jeszcze nigdy nie była tak dużą.

Kobieta sięgnęła po pieluszkę i podała ją córce.

- Dziękuję…

Po raz kolejny zapanowała cisza. Cristin zerkała, co chwilena matkę, która w ciszy przewijała jej córeczkę.

- To nie było tak jak wyglądało – powiedziała cicho kobieta,a widząc pytające spojrzenie córki dodała – że cię nie kochałam.

Dziewczyna uniosła ironicznie brwi.

- Twoje urodzenie… to był dla nas szok – powiedziała cichonie przerywając zmieniania pieluszki – Nie umiałam tego zaakceptować. Nie byłamjeszcze gotowa… To było chyba widać, prawda?

Kiwnęła głową i rzuciła spojrzenie Margaret. Dziewczynkazaczęła się irytować.

- Ale zawszę cię kochałam… tylko nie umiałam tego okazać…

Cristin poczuła jak robi jej się gorąco. Szybko odwróciłasię do córeczki.

- Wiem… - powiedziała po chwili milczenia.

- To jest Amy? – spytała kobieta pokazując na dziewczynkę,którą trzymała Cristin. Ta pokręciła przecząco głową.

- Nie, to jest Margaret… Amy jest w łóżeczku – powiedziałaspokojnie. Podeszła do łóżeczka i kładąc córeczkę.

Pani Robertson wzięła drugą dziewczynkę na ręce iuśmiechnęła się do niej.

- Są prześliczne – powiedziała spokojnie – Teraz brakuje tujeszcze tylko chłopca…

Cristin uśmiechnęła się.

- Kto wie… może – dziewczyna odwzajemniła uśmiech.

- Pomożesz mi? Zniosłybyśmy je na dół i spokojnieporozmawiały… tu nie ma jak.

Kobieta kiwnęła głową i uśmiechnęła się spokojnie.

Rzuciła spojrzenie córce, która odwzajemniła uśmiech iwyszła z pokoju.

***

A mówiłam już, że nie pamiętam kiedy na tym blogu było aż 18komentarzy pod notką? Nie liczę zakończenia ;] oczywiście. Wielkie dzięki, ażmi miło jak patrzę że jest was całkiem spora gromadka ;p