Trojaczki part 2

Patrzył ze zdziwieniem jak pochłania czwartą już porcję zupy. Jak w tak niewielkiej kobiecie, może się aż tyle mieścić?

Ciekawe czy każda kobieta w szóstym miesiącu pochłania aż tyle…

- Co? – spojrzała na niego. Po brodzie popłynęła jej cieniutka strużka zupy. Nachyliła się nad stołem i palcem ją starł.

- Nic.

- Czemu mi się tak przyglądasz? – spytała i znów zajęła się jedzeniem.

Wzruszył ramionami.

- Lubię patrzeć jak jesz – powiedział i uśmiechnął się do niej.

Zamrugała.

- Śmiejesz się ze mnie? – spytała poważnie.

Pokręcił głową.

- Nie, ja po prostu…

- Uważasz że to że dużo jem, jest śmieszne? – spytała gwałtowanie kładąc łyżkę w talerz – Uważasz że to śmieszne?

- Nie – powiedział spokojnie. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy kobieta denerwowała się o wszystko. Zdążył przywyknąć do nagłych zmian nastrojów.

- Nawet nie wiesz jak ja się czuje! – Powiedziała histerycznym tonem – Jak WIELORYB!

Remus zachichotał i zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. Cristin podniosła się

- Śmiejesz się! Wszyscy jesteście tacy sami!

Warknęła. Złapała za talerz i szybko wyszła z kuchni.

Pokręcił głową i powoli wyszedł za nią.

Siedziała w pokoju na fotelu. Pusty talerz z zupą stał na stoliku. Uśmiechnął się i zrobił kilka kroków.

- Chcesz jeszcze?

- Nie, dziękuje – powiedziała nie zaszczycając go spojrzeniem.

- Na pewno?

- Może troszeczkę – mruknęła i podała mu talerz. Uśmiechnął się pod nosem i szybko wyszedł z pokoju.

***

Podał jej talerz. Uśmiechnęła się promiennie i zaczęła konsumować.

Usiadł na fotelu naprzeciwko i spojrzał na nią uśmiechając się.

Spojrzała na niego i zamrugała. Założyła włosy za ucho i uśmiechnęła się.

Skończyła jeść i odstawiła talerz na bok. Spojrzała na męża i przywołała go gestem.

Podszedł do niej, posłał jej szeroki uśmiech.

- Siadaj – powiedziała bardzo poważnie – No usiądź... dziękuje – Uśmiechnęła się i oparła głowę o ramię męża.

- No tak, mogłem się tego spodziewać – powiedział odgarniając włosy z jej czoła – Kocham cię, wiesz?

- Wiem…

- A wiesz, że jesteś piękniejsza niż kiedykolwiek? – Błąd.

- To znaczy, że kiedyś nie byłam piękna? – Spytała mrużąc oczy.

***

- Wiecie co? Zjadłabym loda – Lupin rozejrzała się dookoła spod parasolki. Przyjaciółki spojrzały po sobie.

- Cristin… pada deszcz, jest zimno i deszczowo… nie znajdziemy lodów… - powiedziała Lily i zachichotała

- Powiedz to moim dzieciom – mruknęła i pogłaskała się po brzuchu.

- No tak… wiecie, co? Może uda nam się coś znaleźć…

***

- Jesteś pewna, że nie może być coś innego? – Liz spojrzała na przyjaciółkę.

Ta pokręciła głową.

-Raczej nie przejdzie – mruknęła i spojrzała przepraszająco na przyjaciółki.

- Biedny ten twój mąż… zawsze uważałam że on nie ma łatwego życia, ale teraz to już go dobiłaś..

- Daj spokój, wilkołactwo przy niej to pikuś – Lily zachichotała.

- No pewnie, że tak – Cristin się uśmiechnęła – Chodźcie na te lody…

***

- Pyszne – Lily uśmiechnęła się i spojrzała na swój pucharek lodów.

Pozostałe dziewczyny pokiwały żarliwie głowami.

- Patsy, kiedy ślub? – Trzy pary oczu spojrzały na dziewczynę, która uśmiechnęła się szeroko i oblizała łyżeczkę po kawie.

- 28 maja – powiedziała – mam wielką nadzieję, że tym razem, nie złamię nogi, nie obleje egzaminu, że Peter nie zachoruje na różyczkę lub inne dziadostwo i w końcu uda nam się pobrać.

Dziewczyny roześmiały się głośno.

- Będzie dobrze – powiedziała Lily – Zobaczysz.

- No, ja mam taką nadzieję…

***

Szły rozmawiając
wesoło. Lily co jakiś czas zerkała na zegarek – obiecała Jamesowi że przed czwartą będzie w domu.

- Nie, to nie Lily, to nie było tak – Cristin machnęła niecierpliwie ręką – Oni się wemknęli do dormitorium jak spałyśmy Lily.

- Nie, czekali na nas… Liz, powiedz jej.

Kobieta zachichotała.

- Cristin ma racje… oni się w nocy zakradli, pamiętasz, przecież rzucili nami o podłogę – powiedziała i wszystkie zachichotały na widok miny Patsy.

- Upuścili nas – poprawiła Lily – wystraszyli się chłopcy… swoją drogą, ciekawi mnie jak się tam dostali.

- Pewnie użyli jakiegoś interesującego zaklęcia – Liz się uśmiechnęła – przypominam ci, że mieli w zanadrzu Lunatyka.

- Oj, musimy to przy znać, że bez nich w Hogwarcie byłby nudy – wszystkie pokiwały głową – Tak, Snape się szczególnie nie nudził – Cristin uśmiechnęła się szeroko.

- No, jestem pewna że gdziekolwiek jest i cokolwiek robi to na pewno mu tego brakuje… myślę, że przez te 7 lat stało się to swego rodzaju codziennością – stwierdziła Lily – Nie uważacie, ze macierzyństwo mi szkodzi?

Pokiwały żywo głowami.

- Kiedy Ann przyjeżdża? – Lily spojrzała na przyjaciółki.

- W czerwcu, mają przyjechać na ostatni tydzień czerwca i pierwszy lipca.

Wszystkie się szeroko uśmiechnęły.

- Stęskniłam się za nią – powiedziała Lily

- Ja też…

***

- Remus, wstawaj – Cristin szturchnęła męża. Ten mruknął coś nie wyraźnie i obrócił się na bok.

Pani Lupin westchnęła głośno i ponowiła próbę obudzenia męża.

Głośne chrapnięcie było odpowiedzią na próbę.

Warknęła głośno i wstała, co nie przyszło jej łatwo. Brzuch robił się coraz większy i coraz bardziej utrudniał poruszanie się.

Obeszła powoli łóżko i wzięła do ręki niewielki wazonik. Zbliżyła się do łóżka i zdecydowanym krokiem obalała męża.

- Co!? – Zerwał się i spojrzał na miejsce w którym przed chwilą leżała Cristin. Kobieta odchrząknęła i skrzywiła się.

- Co się stało?

- Chyba dostałam skurczy..

***

- Proszę się nie martwić, to tylko fałszywy alarm – Cristin uśmiechnęła się do lekarki – ale dla pewności zatrzymamy panią na noc.

Kobieta wywinęła oczami.

- Przecież to jeszcze ponad miesiąc – powiedziała patrząc na kobietę, która pokręciła głową.

- Zostaje pani. Chcę mieć oko na całą czwórkę – powiedziała i uśmiechnęła się – Tylko na dwie noce.

***

- Wiesz co? Strasznie przewrażliwiony jesteś – Cristin spojrzała na męża unosząc brwi – ja nie wiem, jak ty sobie poradzisz, gdy naprawdę zacznę rodzić.

Lupin pobladł. Zamrugał kilka razy i powoli odwrócił głowę w stronę żony.

Kobieta zachichotała.

- Zawsze możemy założyć, że urodzę w pełnie – powiedziała spokojnie. Lupin zrobił się przezroczysty.

- Nie martw się – powiedziała i pogłaskała się po brzuchu – Będzie dobrze. Daj rękę, szybko!

Złapała za rękę męża i ułożyła ją na brzuchu.

- Czujesz? – Spytała spokojnie. Kiwnął powoli głową

- Czuje…

Uśmiechnęła się.

- Remus…?

- No?

- Zjadłabym naleśników…

***

- Gdzie jest ten pociąg? – Lily rozejrzała się po stacji. Harry podszedł do niej i pociągnął ją za spodnie – Tak?

- Ja cie do domu – chłopiec zmrużył oczy – Nudi mi sie.

- Poczekaj, już niedługo – Lily wzięła malca na ręce.

Steven rozejrzał się z nudą i spojrzał na matkę.

- Mama, nudno…

- Już niedługo – Liz uśmiechnęła się a Lily postawiła chłopca na ziemi.

- Chodźcie, pójdziemy na lody – powiedziała patrząc na malców – Spotkamy się w kawiarni.

- Lily, czekaj, ja z nimi pójdę – Cristin zrobiła kilka kroków – sama zjadłabym loda…

- Dasz sobie rade?

- Nie wiem, dlatego zabieram ze sobą męża… nie patrz tak na mnie, tylko chodź!

Remus uśmiechnął się i zaczął iść za żoną.

Lily uśmiechnęła się pod nosem.

- Ciągnie ją do dzieci – powiedziała spokojnie – Widać, że już się nie może doczekać.

- Lunatyk też nie stawia oporów – Liz uśmiechnęła się – Jadą!

***

Zaśmiał się głośno.

- Z czego się śmiejesz? – spojrzała oburzona na męża – Na pewno nie chcesz?

Pokręcił głową i podał serwetkę Harryemu, który przymierzał się do wytarcia lodów rękawem.

- Dzietuje.

Drzwi otworzyły się i Pani Lupin uśmiechnęła się szeroko i zaczęła się podnosić, co nie przyszło jej zbyt łatwo.

Ann przebiegła między stolikami i przytuliła się do przyjaciółki.

- Tęskniłam!

- Ja też! Pokaż się.

Ann odsunęła się i spojrzała na przyjaciółkę poważnie.

- Ciąża ci służy – powiedziała stanowczo.

- Dziękuje. Chyba musimy się przenieść… nie zmieścimy się.

***

Rozmowy pochłonęły ponad trzy godziny. Dziewczyny spędziły każdą chwilę na dyskusjach, plotkach i różnych mniej lub bardziej ważnych tematach.

Przez następne kilka dni spotykały się popołudniami.

Tymczasem, nadszedł dzień wyczekiwany przez każdego od dwóch lat. Dzień ślubu Petera i Patsy.

Cristin od samego rana nie czuła się zbyt dobrze. Samopoczucia nie poprawiał jej fakt, że nie będzie miała pod ręką męża – czuła, że będzie jej potrzebny. Jednak Remus został wrobiony w bycie świadkiem ( sprawiedliwie wygrał w kamień, papier, nożyce. Peter nie mógł się zdecydować, z panowie nie umieli sprawiedliwie między sobą tego rozstrzygnąć)

Otworzyła drzwi od łazienki i podeszła do męża.

- Możesz zapiąć mi sukienkę?

Pokiwał głową i zaczął zapinać sukienkę.

Uśmiechnęła się delikatnie i odwróciła.

- I jak?

Otworzył usta zdziwienia.

Jasno kremowa sukienka, sięgająca wpół łydki i wiązana lekko pod biustem nadawała jej jeszcze większego uroku niż, na co dzień. Ciemne włosy opadały z gracją ( znów cię za to przepraszam Julio ;P Nie umiem znaleźć innego słowa ;p) na ramiona.

- Aż tak źle?

- Nigdy nie wyglądałaś lepiej.

- To dobrze, pospiesz się, niedługo musimy wychodzić.

***

Siedziała spokojnie na ławce i patrzyła na młodą parę z uśmiechem. Przed oczami przelatywały jej obrazy gdy brała ślub. Przypomniało jej się zdenerwowanie i podniecenie…

Dlaczego nagle zrobiło się gorąco i mokro? Rozejrzała się dookoła. Deszcz nie padał więc co się dzieje.

Spojrzała z niepokojem w dół. Coś było nie tak.

Skrzywiła się. Tylko nie teraz!

- Cristin, co się dzieje? – Lily wychyliła się w stronę przyjaciółki.

- Nie wiem… słabo mi… chodź wyjdziemy na zewnątrz.

Kiwnęła głową i pomogła jej wstać.

Spokojnie wyszły na dwór.

- Wody mi odeszły – powiedziała szybko i skrzywiła się czując skurcz.

- Co?

- Wody mi odeszły!

Lily poczuła jak robi jej się gorąco.

- Jesteś pewna?

Pokiwała głową.

- Tak, już w kościele poczułam jak… Au…

- Dobra usiądź. Ja pójdę po Jamesa, same sobie nie poradzimy.

Kiwnęła głową.

***

Weszła po cichu do kościoła. Szybko podeszła do pierwszych ławek i nachyliła się nad mężem.

- Chodź, jesteś potrzebny.

- Co się stało?

- Cristin rodzi

- CO!? – wszyscy spojrzeli na pierwszą ławkę. – co?

- Cristin rodzi! Chodź, same sobie nie poradzimy!

- A Remus?

- Potem mu powiedzą! Chodź!

- Co się dzieje? – Liz wychyliła się do przyjaciół.

- Cristin rodzi!

Liz spojrzała na przyjaciółkę z szeroko otwartymi oczami.

- To żart?

- Nie! Na litość boską,
James chodź!

Kiwnął głową i wstał. Liz również wstała.

- Idę z wami.

- Daj spokój…

- Nie róbcie przedstawienia! – Syriusz wstał i spojrzał na nich – Oni dadzą sobie radę, siadaj.

- Co jest? – Ann oderwała wzrok od ceremonii i spojrzała na przyjaciół.

- Cristin rodzi, James chodź.

- Słuchacie, mamy problem.

Wszyscy patrzyli z zainteresowaniem na zamieszanie, które zrobiło się na przedzie.

Peter podszedł do przyjaciół.

- Co wy robicie?

- Nic, Cristin zaczęła rodzić, musimy iść. – Powiedziała szybko Lily.

- Gadajcie dłużej, na pewno bardzo dobrze się czuje stojąc na dworze – mruknęła Ann. Lily pociągnęła Jamesa i wyszli szybko z kościoła. Peter wrócił na miejsce i szepnął księdzu, żeby się pospieszyć.

A Remus? A Remus stał zastanawiając się, o co w tym wszystkim chodzi i co jest przyczyną tak dużego zamieszania.

***

- Spokojnie – Lily spojrzała z przerażeniem na przyjaciółkę – Musiałaś zacząć rodzić akurat teraz?

- Nie mów tego mi, tylko moim dzieciom!

James zachichotał.

- Dobra, jesteśmy na miejscu.

- To dobrze… Au!

Weszli do budynku i skierowali się na izbę przyjęć. Pielęgniarka widząc idącą trójkę podbiegła do nich i pomogła Jamsowi usadzić kobietę.

- Proszę oddychać, zaraz panią zabierzemy. A pana proszę za mną.

- Co? – James spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- No zapraszam pana za mną. Poczeka pan na żonę pod salą.

- Ale ona nie jest moją żoną.

- Proszę pana, nie może pan wejść…

- Ale ja nie chcę wejść. To żona mojego przyjaciela, ja tylko…

Kobieta otworzyła oczy ze zdziwieniem i ruszyła przed siebie, ciągnąc Pottera za rękę, podczas gdy Cristin została zabrana przez inną pielęgniarkę.

Lily ruszyła za mężem i zachichotała słysząc jak James w uniesieniu tłumaczy oburzonej pielęgniarce, że on nie jest ojcem.

***

W kościele panowała dziwna cisza. Ceremonia przybrała nagłego tępa i zanim ktokolwiek się obejrzał ksiądz wypowiedział magiczne słowo.

- Ogłaszam was mężem i żoną.

Peter obrócił się szybko w do Remusa, nie zważając na kolejne słowa księdza i zdziwienie żony.

- Cristin zaczęła rodzić – powiedział – Lily i James zabrali ją do Munga.

- Teraz mi o tym mówisz?!

- Miałem ci powiedzieć na początku żebyś ledwo siedział? Leć, dołączymy do was za chwilę.

Kiwnął głową. Patsy uniosła brew.

- Co? Ojcem zostaniem.

***

Lily krążyła po korytarzu w jedną i drugą stronę. Jej jasna sukienka ciągnęła się po podłodze. Nie zawracała na to uwagi. James siedział na krześle i patrzył się rozbawiony na żonę.

- Możesz siąść, Remus idzie cię zmienić – powiedział spokojnie. Lily odwróciła się i spojrzała na przyjaciela.

- Urwałeś się ze ślubu?

- Zostałem oficjalnie zwolniony. Co z nią? – Spytał patrząc zdenerwowany dookoła.

- Zabrali ją na salę. – Powiedziała Lily siadając obok męża – Teraz trzeba czekać.

Kiwnął głową i zaczął powoli chodzić wzdłuż Sali.

***

Siedzieli tu już od dobrych kilku godzin. Niedługo po Remusie doszli pozostali. Wszyscy siedzieli na krzesłach i patrzyli ze spokojem na drzwi. No, prawie wszyscy.

Remus nie zachowywał spokoju. Wstawał i siadał ma zmianę, co kilka minut zerkając na zegarek.

Każdy siedział, czekając na jakąkolwiek informację. Jednak nic takiego się działo, a czas mijał spokojnie.

***

Liz otworzyła oko. Przysnęła. Rozejrzała się dookoła i zdała sobie sprawę, że nie tylko ona. Wszyscy – łącznie z Remusem – spali oparci o ścianę lub tego, kto siedział obok.

Wstała i jęknęła. Sukienka była nieziemsko zagnieciona.

Rzuciła okiem na zegarek. Dochodziła pierwsza w nocy.

Drzwi otworzyły się, a Remus zjechał z krzesła i spadł z hukiem na podłogę.

Otworzył oczy i rozejrzał się zdezorientowany po pomieszczeniu. Widząc stojącego przed nim lekarza, zerwał się na równe nogi.

Liz się ro
ześmiała i spojrzała na lekarza z wyczekiwaniem.

Lekarz stał i nie za bardzo wiedział czego oczekują od niego Liz i Remus.

- Tak? – spytał po chwili milczenia.

- Co z nią? – Liz pierwsza zadała pytanie. Mężczyzna zamrugał nie wiedząc o co chodzi i dopiero po chwili zdał sobie sprawę czego od niego oczekują.

- Oh, wyszyńsko w porządku. Pani Lupin przed dziesięcioma minutami urodziła trzy zdrowe dziewczynki.

Liz uśmiechnęła się szeroko, a Lupin usiadł szybko na krześle przestając słuchać, co mówi do niego lekarz.

Starał się zachować spokój i przyswoić wszystkie informacje.

Tymczasem Liz wydobyła od lekarza wszystkie potrzebne informacje i przystąpiła do budzenia przyjaciół.

Remus nawet nie zauważył jak wszyscy rzucili się na niego z gratulacjami.