Rajstopki, babcie itp

Rozejrzała się po ulicy. Złapała mocniej Harryego za rękę irazem przeszli na drugą stronę. Lily uśmiechnęła się do siedzącej w lodziarniprzyjaciółki.

Weszli do ogródka i podeszli do Liz.

- Mogę iść do Stevena?

- Tak idź – Lily uśmiechnęła się do syna i zajęła miejsceobok przyjaciółki – No, to opowiadaj, co znów wymyśliliście.

- Poczekaj, czekamy jeszcze na Cristin – Liz łyknęłamrożonej kawy. Po, mimo że był dopiero maj, na dworze było gorąco.

- O! Udało ci się wyciągnąć Panią Lupin z domu? Gadaj, co jejzrobiłaś!

Liz zachichotała.

- Powiedziałam że ma przyjść i koniec, bo jak nie, topodeślę jej ciasto z rodzynkami…

Lily roześmiała się.

- Niepodważalny argument – stwierdziła uśmiechając się.

- Póki nie ma dziewczyn, powiedz mi co się dzieje?

Potter natychmiast przestała się uśmiechać. Jej twarz naglesię wydłużyła i zrobiła poważna. Wyglądała na bardziej zmęczona i zmartwionaniż wcześniej.

- Nic – powiedziała chłodno.

- A Harry jest dziewczynką…

Lily zachichotała.

- No dobra, może i coś się dzieję. Ale to nie jest wartemarnowania czasu.

- Jest… No witam! – Liz uśmiechnęła się, gdy do ich stolikapodbiegły dziewczynki, długie warkocze związane na końcu czerwonymi gumeczkami,duże ciemne oczy przykryte firaną długich rzęs, duże jasno różowe usta i złowieszczyfigiel w oczach. Kobiety przyjrzały im się dokładanie.

- Cześć dziewczynki – powiedziała Liz, dochodząc do wnioskuże nie ma szans na odróżnienie ich – Gdzie mama?

- W środku, kupuje nam lody – odpowiedziała stającanajbliżej Amy.

Liz zachichotała.

- Może pójdziecie jej pomóc?

Dziewczynki zmarszczyły brwi i Liz przez ułamek sekundywydawało się, że różnią się oczami.

Przyjrzała się dokładniej i pokręciła ze zrezygnowaniemgłową.

Cristin i Remus powinni dostać jakąś nagroda za to, żeumieją je rozróżnić.

- No dobla – dziewczynki odwróciły się i wbiegły do środka.

- Która jest która? – Lily spojrzała na przyjaciółkę.

- Nie mam pojęcia…

Kobiet zachichotały.

- Z czego rechoczecie? – Cristin uśmiechnęła się doprzyjaciółek i posadziła dziewczynki na metalowych krzesełkach – zaraz będąlody – powiedziała uśmiechając się figlarnie – od lat nie jadłam!!

- Oj tak… - Lily pokiwała głową – Pyszne lody dla życiaochłody…

***

- Lily… wiesz, że nie wiem, co ci powiedzieć? – Lizspojrzała z zakłopotaniem na przyjaciółkę – w sumie, oboje macie rację… I obojepowinniście ustalić tak pracę, żebyście mogli się więcej widywać…

- Liz, czy nie rozumiesz że jak oboje jesteśmy w domu, tosię kłócimy o byle co? Najgorsze jest to, że Harry widzi że coś nie gra…

- Tym bardziej musicie znaleźć kompromis – Cristin włączyłasię do rozmowy, patrząc na obie przyjaciółki – Nie wiem… przecież na pewno dasię jakoś ustalić twoje dyżury…

- Nie wiem już nic… Liz, w właściwie po co się chciałaśspotkać?

- Właśnie! Posłuchajcie, bo ja mam sprawę – Liz uśmiechnęłasię figlarnie. Lily wymieniła niepewno spojrzenie z panią Lupin. Liz cośwykombinowała… a jej figlarny uśmieszek sugerował że nie było to coś dobrego.

- Co powiecie na weekend na wybrzeżu?

- Hm… nie sądzę żeby to był dobry pomysł – Lily przygryzła łyżeczkę od lodów – wystarczy żeja i James kłócimy się w domu Harry…

- Nie! Nie zrozumiałaś mnie! Bez dzieci. Wysłałoby się ichdo dziadków… Nic nie mów! Dobrze obie wiemy, że twoja mama da sobie z nimiradę! – Powiedziała widząc, że Cristin otwiera usta.

- Chciałam powiedzieć, że to dobry pomysł – Lupin pokazałajęzyk przyjaciółce – a mama chętnie je weźmie. Ostatnio sama się pytała, kiedymamy zamiar gdzieś się wybrać… obawiam się jednak, że ma w tym swój ukryty cel…

Lily wybuchła śmiechem.

- Sugerujesz, że chciałaby jeszcze raz zostać babcią?

Kobieta wzruszyła ramionami.

- Z nią nic nie wiadomo… ale, ja jestem za – powiedziałaposyłając im uśmiech.

- Ja też, ale jestem pewna, że James nie będzie chciał.

- O to się nie martw, Syriusz obiecał się nimi zająć. ZPeterem i Patsy ni będzie problemu więc… gdzie jest Amy?

- Tam – Cristin wskazała na dziewczynkę.

- E…Margaret?

- Obok…

- Emily?

Kobieta rozejrzała się dookoła.

- Jest tam – dziewczynka siedziała na krzesełku obokHarryego i patrzyła jak chłopiec rysuje. Przekręcała główkę w jedną i drugąstronę, marszcząc brwi z zainteresowania. Lily uśmiechnęła się.

- No… moja droga, obawiam się, że twoja córka wyrośnie nabardzo rozrywkową dziewczynę…

***

- Nie chce! – dziewczynki zmarszczyły brwi w wyraziewyraźnego protestu – Zabierz to ode mnie!

- Amy…

- Nie! Nie namówisz mnie!

Cristin usiadła na łóżeczku dziewczynek. Spojrzała po kolei nakażdą z nich. Cała trójka stała w samych rajstopkach z rączkami skrzyżowanymina piersi. Posyłały matce obrażone spojrzenie, skutecznie odwracając wzrok odtrzymanej przez nią sukienki.

- Emily, załóż tą sukienkę w tej chwili!

- Nie! Nie pasuje do rajstopek!

- Zmienimy rajstopki – powiedziała spokojnie kobieta.

- Chce te rajstopki!

- Co za różnica w których rajstopkach pójdziesz?

- Inne mnie pobubiają…

Cristin zamrugała. Czy jej córka właśnie powiedziała, żerajstopy ją pogrubiają?

- Kto ci to powiedział?

- Susy – odpowiedziała dziewczynka – powiedziała, że winnych wyglądam glubo!

Cristin wzięła córeczkę na kolana.

- Kochanie, nie wyglądasz grubo… Susy po prostu byłazazdrosna, bo nie ma tak ładnych rajstopek…

- I nie poglubiaja mnie?

- Nie kochanie… to założysz inne?

- Nie!

- Dlaczego?

- Bo nie będą pasować do nowych bucików!

***

- Remus…  - Cristin spojrzałana męża – czy wiesz co zrobiła dziś twoja córka?

- Która? – Remus wystawił nos zza gazety.

- Emily.

- To też twoja córka… a co zrobiła?

- Odmówiła założenia rajstopek, bo ja pogrubiają –powiedziała spokojnie kobieta. Remus powoli opuściła gazetę.

- Co robią?

- Pogrubiają ją…

- Co? Skąd ona wzięła ten pomysł?

- Mówi że jakaś koleżanka jej tak powiedziała.

Lupin zachichotał.

- Nie chcę myśleć co będzie za dziesięć lat.

- Ja też...

Uśmiechnęli się do siebie.

***

- Nie chce do babci!

- Margaret, niedługo wrócimy – Remus wziął córeczkę na ręce– Nie zauważysz kiedy.

- Nie chce!!

Cristin spojrzała na córeczkę z żalem. Aż jej się sercekrajało gdy widziała jak mała wtula się mocno w ojca i nie chce go puścić. Ijak tu ją zostawić? Wiedziała że jak tylko pójdą, dziewczynki zrobią zadymę,jednak szybko przestaną, zajmując się zabawą.

- Obiecuję ci, że niedługo wrócimy – powiedziała biorąccóreczkę na ręce, podczas gdy na Remusa rzuciła się pozostała dwójka.

- Nie wrócicie!

- No wiesz! Jak byśmy mogli – uśmiechnęła się do dziewczynkii otarła jej łezkę z policzka. – Obiecuję!

Trojaczki pociągnęły nosem.

- To co? Idziemy?

Pokiwały główkami, wzięły do rączek swoje plecaczki zzabawkami, misie pod paszki i smętnym krokiem wyszły z domu.

***

- Babcia!

Podbiegły do kobiety i rzuciły jej się na szyję. Kobietazachwiała się i upadła na podłogę śmiejąc się głośno.

Cristin uśmiechnęła się do matki.

- No proszę, a przed chwilą był taki płacz – powiedziałaspokojnie wnosząc do domu torbe z ubrankami.

- No wiecie co? Takie duże i płakały?

- Tylko troszkę – powiedziała Amy uśmiechając się do babci.

- Troszckę… - Remus spojrzał z powątpieniem na dziewczynki,która zachichotały.

- Jak na swój wiek, wypłakałyśmy tylko mało łez. Jesteśmytrzy i jakbyśmy chaciny mogłybyśmy walc cale wiaderko.

- Oh, oczywiście, tata się nie zna…

- No to co? My idziemy?- Cristin spojrzała na męża. Tenkiwnął głową i kucnął.

Cała trójka rzuciła się na niego ponownie, przepychając sięmiędzy sobą i wykrzykując, że będą tęsknić.

- No dobra, moje panny – Pani Robertson spojrzała na wnuczki– żegnać się z mamą i do domu. W środku czeka na nas ciasto z truskawkami.

Cristin roześmiała się widząc jak oczy dziewczynek robią sięokrągłe. Rzuciły się na mamę, mocno ją wyściskały i wbiegły do środka.

- Ty to wiesz jak je przekonać…

***

- Steven, puść nogę taty- Liz z trudem powstrzymywałaśmiech, widząc jak Chłopiec siłuję się z nogą ojca.

- Nie bo oddacie mnie do babci!!

- I tak pojedziesz do babci – powiedziała – najwyżejobetniemy tacie nogę.

Chłopiec szybko puścił ojca. Jak obetną mu nogę, nie będziemógł z nim chodzić na plac zabaw.

- No…

- A jak babcia mnie zje?

- Tyle razy ci mówiłam, że babcia nie zjada dzieci…

- A jak zacznie!? Będę pod ręką.

- Nie zje cię… jak by to miała zrobić już by to zrobiła… poza tym sam mówiłeś że babcia zjada rozumy! Skąd wiesz że dzieci nie?

Syriusz roześmiał się.

- babcia nie zjada rozumów, tylko zachowuje się jakby zjadłarozumy – powiedział parząc na syna. Ten pokiwał głową i z lekkim niepokojemwyszedł ze swojego pokoju zmierzając do drzwi.

***

No i udało ci się. Tak mnie uderzyły te komentarze, że notkęwyklikałam w dwie godziny! Do jest do Elanor. I notka tez jest ze specjalnądedykacją dla niej. I jeszcze jednak dedykacja, dla Gracji. Wiesz za co kochana;p