Poranki

Tupot trzech par stópek roznosił się po korytarzu. Drzwi odsypialni państwa Lupin otworzyły się i dziewczynki weszły do środka. Powoliwgramoliły się do łóżka rodziców i usiadły na brzegu wpatrując się wyczekującow śpiących.

- Może trzeba ich obudzić – siedząca najbliżej matki Amyodwróciła się do siostry.

- Nie, bo tata znów spadnie z łóżka…

- To będziemy tu siedzieć? – Tym razem to Emily sięodezwała. Brązowe włosy stały każdy w inną stroną. Koszulka niebieskiej piżamkibyła podwinięta do góry, odsłaniając brzuszek.

- Nie, mam pomysł.

Dziewczynki zgromadziły się wokół siostry. Po chwili dwiezeskoczyły z łóżka, a trzecia delikatnie zaczęła się wciskać między rodziców.Gdy już jej się to udało, zwołała pozostałe. Po chwili cała trójka spałaprzytulona do siebie między Remusem a Cristin.

***

Otworzyła oczy i jęknęła. Łokieć wbijał jej się w nocnąszafkę. Zabije swojego męża – znów się rozwala. Zrobiła stanowczy ruch ipchnęła się w drugą stronę. Usłyszała huk upadanego ciała i cichy jęk Lupina.Zamrugała. Jeżeli Remus leży na podłodze, kto jest obok niej. Cichy głosrozwiał jej wszystkie wątpilowści.

- Amy…mówiłam że tata znów spadnie z łóżka…

- Amy? Co wy tu robicie? – Cristin spojrzała na córki.

- Śnił mi się koszmar – mruknęła dziewczyna.

- A te dwie?

- To był zbiorowy koszmar…

- Zbiorowy? – Remus spojrzał na trzy główki wystające spodkołdry.

- Tak… Amy nam go opowiedziała, więc był zbiorowy.

Cristin się roześmiała.

- Dziewczynki… następnym razem obudźcie nas, tata może nieprzeżyć kolejnego spadnięcia z łóżka.

***

Lily otworzyła oko… dlaczego nie jest zdziwiona?

- James, wstań… - szturchnęła męża – za pół godziny maprzyjechać mama…

Potter otworzył oczy i przeciągnął się.

- Muszę wstawać? – spytał patrząc z nadzieją na żonę.Kiwnęła głową.

- Musisz… Ja też już wstaję. Trzeba obudzić Harryego.

- Ty to robisz, ja budziłem go tydzień temu.

- Budzę go codziennie jak idzie do przedszkola, dziś twojakolej.

- Nie – Potter spojrzał stanowczo na żonę – nie dam się.

- Pójdziesz tam i obudzisz swojego syna!

- Nie pójdę. Jest na mnie obrażony za wczoraj, nie wstanie.

Lily policzyła do dziesięciu.

- James, spróbuj chociaż, ja zacznę robić śnadanie…

- Dobra. Robie to na twoją odpowiedzialność. Jak rzuci wemnie zegarkiem to będzie tylko twoja wina – powiedział siadając na łóżku iszukając koszuli.

- Dobrze, jak by co to będzie mój wina.

Obrócił się do żony i zmarszczył brwi.

- O co ci tym razem chodzi?

- O nic, idź go budzić – powiedziała kobieta i szybko wyszłaz sypialni, trzaskając drzwiami.

Wyszedł za nią i mijając pokój Harryego. Dogonił ja naschodach.

- Mogę wiedzieć, co tym razem zrobiłem?

- Nic, dlaczego miałbyś coś zrobić. Ty nic nie robisz –mruknęła wchodząc do kuchni.

- Nic?

- Tak nic! Przychodzisz do domu o szóstej a czasem później ityle cię widzę!

- Możesz mi powiedzieć o co ci chodzi?

- Mam dość tego, że cały czas się mijamy. Ty wracasz zpracy, ja idę na dyżur. I tak jest cały czas!

- I to moja wina, tak? Wszystko było dobrze, dopóki niezaczęłaś znów stażu.

- Więc mam  resztężycia spędzić w domu! A nie uważasz że było by trochę łatwiej, gdybyś po prostuwracał do domu o czwartej!?

- Lily, mówiłem ci...

- Mamo, babcia przyjechała – Harry wszedł do kuchni ispojrzał na rodziców. Obije stali naprzeciwko siebie patrząc na siebie. Lilybyła mocno czerwona na twarzy i posyłała mężowi wściekłe spojrzenie. Potterodwrócił, podszedł do syna, wziął go na ręce i powiedział.

- Chodź, przywitamy się – po czym oboje wyszli z kuchni.Lily kopnęła w nogę od krzesła i wściekła wzięła za przygotowywanie się śnadania.

***

Siedzieli  przy stole.Panowała niezręczna cisza. Lily bez przekonania grzebała w swojej jajecznicy,rzucając przelotne spojrzenia mężowi, który ją całkowicie ignorował.

Pani Evans patrzyła to na córkę, to na zięcia, nie widząc comówić i jak się zachować. A Harry?

Harry siedział po środku z opuszczoną głową i po razpierwszy w życiu milczał. Rodzice od jakiegoś czasu bardzo często się kłócili.

Lily rzuciła widelcem i wstała od stołu. Zaniosła naczyniado zlewu i odwróciła się do siedzących przy stole.

- Ktoś chce herbaty?

- Ja poproszę – Pani Evans uśmiechnęła się szeroko – a mójulubiony wnuk czemu tak milczy?

Harry uśmiechnął się szeroko do babci.

- A wiesz że wczoraj znalazłem kotka?

Lily uśmiechnęła się i podeszła do synka.

Poczochrała go po głowie i spojrzała na męża.

- Weź go do pokoju, zaraz przyjdziemy z herbatą –powiedziała chłodno. James wstał bez słowa, podszedł do syna, wziął go zarączkę i oboje wyszli z kuchni.

- Mów co się stało – Pani Evans spojrzała na córkę.

- Nic, chciałam żebyś mi pomogła.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi! Siedzieliścienaburmuszeni i nawet słowem się do siebie nie odezwaliście.

- Pokłóciliśmy się – powiedziała spokojnie kobieta – nicwięcej.

- O co?

- O to że prawie wcale się nie widujemy. James przychodzipóźno do domu, czasem nawet pół godziny przed moim wyjściem…

- Mają dużo pracy, zmniejszyli liczbę etatów w ministerstwiei muszą więcej pracować.

- Syriusz jakoś potrafi wrócić wcześniej do domu – warknęłakobieta – Mamo! On mnie unika! Cały czas jest zły a ty go…

- To nie jest tylko jego wina. Obie dobrze wiemy, że odkądznów zaczęłaś staże masz mało czasu. Nie łatwiej by było, gdybyś zmniejszyłaliczbę godzin, lub chociaż chodziła na ranną zmianę?

- To nie zależy ode mnie! Tak mam ustawiony grafik i nic ztym nie zrobię.

- W takim razie nie miej pretensji do męża, że rzadko sięwidujecie – powiedziała Pani Evans biorąc do ręki tacę z ciastem i talerzykamii wyszła z kuchni zostawiając córkę samą.

***

- Mamo! Zjemy w ogrodzie? – Steven wpadł do kuchni ispojrzał na matkę. Za nim biegła Drobinka machając zawzięcie ogonem. Lizuśmiechnęła się do syna.

- Z
jemy. Gdzie tata?

- Śpiewa w łazience* – odpowiedział chłopiec i wpakował sięna krzesło. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem.

- No, nie dziwię mu się…. Bierz talerze i zanieś doogródka…, ale czekaj! Załóż bluzę.

- Mamo! Jest ciepło!

- Nie dyskutuj!

Chłopiec mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i wyszedł zkuchni.

Zaraz po tym drzwi znów się otworzyły i do kuchni wszedł PanBlack ( skrzeszcie się ludzie, Syriusz ma dobry humor).

- Witam moją piękną żonę! – Powiedział podchodząc do niej icałując ją w policzek – Co na snadnie.

Liz zachichotała.

- Musisz mnie ograniczyć – powiedziała kobieta uśmiechającsię szeroko – źle na ciebie działam.

- No wiesz!

- Mój drogi – Liz obróciła się do męża – Zdaję sobie sprawęże w końcu się wyspałeś, że masz dobry humor i że wieczorem robiłeśnieprzyzwoite rzeczy ale teraz bądź łaskaw ruszyć cztery litery i pomóż mi przyśniadaniu. I proszę – dodała po chwili – w następny weekend też taki bądź. Samz siebie. Brakowało mi ciebie.

Syriusz uśmiechnął się do żony.

- Teraz już będzie normalnie – powiedział uśmiechając się –Ostatnie dwa miesiące były mordercą ale od poniedziałku wracamy powrotem donormalnej pracy. Dzięki bogu – dodał i wziął talerz z kanapkami. – A gdziemały?

- Poszedł po bluzę… Steven!

- Zaraz!

Dało się słyszeć tupot zbiegania po schodach po chwili dokuchni wpadł Steven.

Liz wybuchła śmiechem. Steven stał w kuchni w co najmniejtrzech swetrach, z czapką na głowie i zimowych bucikach.

- Co ty zrobiłeś?

- Mówiłaś że jest zimno. Jak bym założył bluzępowiedziałabyś że jest za lekka więc…

- Oh, zdejmij to z siebie – Liz podeszła do syna i zaczęłaściągać mu swetry – Mówiłam, żebyś założył bluzę, bo w piżamie zmarzniesz. Niemusiałeś zakładać całej szafy. No, gotowe. Idź, pomóż tacie.

Chłopiec kiwnął głową i wyszedł z kuchni.

***

- Mogę iść się bawić? – Steven spojrzał na rodziców. Lizkiwnęła głową. Chłopiec łyknął herbaty ze swojego kubeczka z misiem i zsunął sięz krzesła.

- Umówiłam się jutro popołudniu z Lily – powiedziała kobieta– Mam wrażenie, że dzieje się coś niedobrego między nimi. Lily ostatnio jestjakaś podenerwowana…

- Możliwe… - Syriusz spojrzał na syna, który właśnieobserwował ślimaka – James ostatnio dziwnie się zachowuje.

Wymienili znaczące spojrzenia.

- Tak wiem co chcesz powiedzieć – Liz uniosła brwi – Lily niepotrzebniewróciła na staż. Mijają się, nie mają dla siebie czasu przez co się oddalają. Aleona w domu by się zanudziła! Harry chodzi do przedszkola a…

- Czy ja coś mówię? James też nie jest bez winy, oboje o tymwiemy. Ale swoją drogą, to się trochę o nich martwię.

- Ja też… wiesz co? Chyba mam pewien pomysł – Syriusz spojrzałpytająco na żonę – Co powiedz na weekend wolny od dzieci?

Black zakrztusił się śliną.

- Co?

- Pojechalibyśmy wszyscy na dwa dni gdzieś w jakieś przyjemnedni. Dzieciaki odstawiło by się do rodziców. Mam już dawno upominała się o Stevena…A ja nie pamiętam kiedy byliśmy gdzieś sami. Chyba jeszcze przed tym jak Lily zaszław ciąże.

- No, jakoś tak będzie. W sumie to nie głupi pomysł, ale sądzisz,że Cristin zgodzi się odstawić dziewczynki od babci?

Liz zachichotała.

- Zostaw to mnie. Im też to się przyda – powiedziała unosząctriumfalnie brwi.

Black kiwnął głową. Oj przyda…

***

- Peter… - cichy szept Patsy rozniósł się po niewielkiej sypialni.

- Mmm?

- Posuń się, wbijasz mi łokieć w brzuch…

- Przepraszam… która godzina?

- Budzik jest po twojej stronie – dziewczyna przekręciła sięna bok ignorując jęk męża.

- Nie ma… spadł w nocy… uderzyłem w niego łokciem…

- Masz niebezpieczny łokieć…

- Nie, posiniaczony…

Dziewczyna wybuchła śmiechem i obróciła się w stronę Petera.

- Kupmy sobie kota – powiedziała z głupiej mańki uśmiechającsię do męża.

- Co?!

- Kupmy sobie kota – powtórzyła – w domu jest tak pusto…

- A kot wypełni pustkę? Przecież ty tylko kupka kudłów…

- No i – zmarszczyła brwi – ale koty są piękne…

- Jesteś jeszcze bardzo śpiąca. Śpij – powiedział kiwającgłową i wygramolił się z łóżka – a ja idę robić śnadanie.

- Dobrze.

Przykryła się kołdrą. Usłyszała jak Peter krząta się popokoju a po chwili głuchy łoskot i głośne przekleństwo.

- Budzik się znalazł…

***

* Humor Syriusz jest tak samo dobry jak mój, więc niezdziwić się proszę. Ten blog tak na mnie działa a na Blacka… no cóż, na Blackadziała żona ;]

Ten ostatni fragment jest… denny? To chyba dobre słowo… obiecujępoprawę ;]

Ach, chwaliłam się? Nie? To muszę.

Ta notka, którą właśnie przeczytaliście jest notkąJUBILEUSZOWĄ! Dokładnie setną! Nie licząc ogłoszeń rzecz jasna xD