Instynkt

- Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej – powiedziała Lily rozsiadając się w fotelu.

- Tak… - James przytulił się do dziewczyny.

- Wiesz, co dziś jest? – Spytała nagle, Lily patrząc na chłopaka.

- Co?

- Jeszcze dwa miesiące i będziemy małżeństwem – powiedziała dziewczyna wtulając się w Jamesa. Pogładził ją po włosach uśmiechając się szeroko

- Mówiłem, że się kiedyś pobierzemy.

- No… Mówiłeś.

***

Dwa miesiące minęły nadzwyczaj szybko. Oni jednak nie mieli aż tak dużo szczęścia jak Państwo Black.

Zarówno mama Lily jak i rodzice Jamesa postanowili się wtrącać do przygotowań. Tak, więc z kataralnego wesela zrobiło się wesele na 100 osób ( a brat siostry ciotecznej twojej babci to, co?).

Lily siedziała w łazience na toalecie. Wściekła jak by ją skunks zagonił w ślepy zaułek trzymała w ręku podarte rajstopy.

- Lily? Co jest?

- Liz, zostaw mnie w spokoju. Jeszcze ci coś zrobię.

- Ale co się stało? – Spytała dziewczyna zaniepokojona złym nastrojem przyjaciółki.

Drzwi otworzyły się i stanęła w nich Lily. W ręku trzymała podarte rajstopy, oko miała mocno zaczerwienione. W samej bieliźnie z wyrazem bezradności spojrzała na przyjaciółkę.

- Wszystko się wali!! Prasnęłam sobie lakierem w oko. Cały makijaż się rozmazał i jeszcze podarły mi się rajstopy!

- Nie denerwuj się. Wszystko będzie dobrze. Zaraz coś poradzimy.

***

Lily wyszła z domu i spojrzała na przyjaciółki.

- Co ja bym bez was zrobiła? – Spytała patrząc na nie z uśmiechem.

- Siedziałabyś w łazience i się załamywała – powiedziała Liz – a teraz chodź, bo ci Pan Młody ucieknie

***

Lily trzymała Jamesa za rękę przez cały czas odkąd spotkali się w kościele, rzucając sobie, co chwilę spojrzenia.

Ann z Syriuszem wymieniali sobie rozbawione spojrzenia.

Cristin, Liz i Patsy siedziały z przodu załzawione wpatrując się w przyjaciół.

Remus, Peter i Nick patrzyli na zaczerwienione od płaczu twarze kobiet uśmiechając się lekko.

Remus zbliżyła się do Cristin.

- Przecież oni nie umarli, dlaczego płaczesz??

- Bo to takie piękne! Oni są tak szczęśliwi!! – Krzyknęła dziewczyna wtulając się w marynarkę chłopaka i pociągając nosem spojrzała na przyjaciół, którzy właśnie mieli złożyć przysięgę małżeńską. Liz załkała patrząc na przyjaciół i przypominając sobie jak sama stała na ślubnym kobiercu. Mimowolnie się uśmiechnęła.

- Proszę podać obrączki.

Zapanowała cisza. Po chwili wszyscy spojrzeli na Syriusza, który wpatrywał się w sufit. Gdy poczuł na sobie spojrzenia ponad stu osób rozejrzał się. Posłał Jamesowi pytające spojrzenie.

- Obrączki- syknął Rogacz patrząc na niego.

Zmarszczył brwi

- Daj obrączki!

Oczy Syriusza powiększyły się gwałtownie. Wsadził rękę do kieszeni i zaczął szukać. Po chwili posłał głupi uśmiech parze młodej.

- Syriusz, nie chcesz mi powiedzieć, że nie masz obrączek – powiedziała Lily akcentując nie masz.

Wzruszył ramionami. James policzył w myślach do dziesięciu.

- Syriusza, jak to nie masz?

Tymczasem Lily zrobiła się czerwona na twarzy.

- Syriuszu Blacku, ty skretyniały idioto do potęgi nieskończonej czy ty chodź raz użyjesz głowy do myślenia, bo do tego ona służy. Jesteś świadkiem i to ty masz mieć obrączki. Nie ja, Nie James nie Ann tylko ty! Ty – świadek, świadek – obrączki! Obrączki- świadek! Nie pan młody, Nie panna młoda czy nie świadkowa tylko świadek! Ty masz kieszeń, w której powinny być obrączki a nie mole! Ja nie mam kieszeni, Ann też James ma, ale służą one do tego żeby były w nich mole a tym czasem mole są w twoich a nie w Jamesa!

Zapanowała cisza.

- To, co zrobimy?- Spytał James.

- Gdzie są te obrączki? – Niespodziewanie odezwał się Pan Potter

- W domu – powiedziała Lily

- Zaraz wrócę.

***

Pan Potter wrócił po dziesięciu minutach z obrączkami. Syriuszowi się upiekło i Liz nie została wdową. Lily nie odzywała się jednak do niego przez naprawdę długi czas. Odezwała się do niego około osiemnastej na weselu.

Do domu wszyscy wrócili z samego rana.

Rano długo żadne z nich nie mogło wstać.

Czas znów zaczął biec straszliwie szybko.

Lily z
aczęła praktyki. Co dziwne, dziewczyna zaczęła się z tam bardzo dobrze czuć i każdego dnia, wracała coraz to szczęśliwsza.

Codziennie spędzała mnóstwo czasu opowiadając Jamesowi o wszystkich dzieciach z oddziału.

James słuchał tego i a każdym razem miał wrażenie, że jego mówi to z jeszcze większym zainteresowaniem i czułością.

Lily też zaczęła widzieć pewne zmiany.

Coraz częściej przyłapywała się na tym, że myślała, jak cudowne jest macierzyństwo. Nie wiedziała, dlaczego tak myśli. Przyłapywała się na wielu rzeczach, jakich nigdy nie robiła.

Uśmiechy rzucane dzieciom na ulicy, mimowolne zatrzymywanie się przy wystawach ze sklepami dla dzieci.

Czas mijał. Skończył się wrzesień, zaczął październik a Lily zachowywała się coraz to inaczej.

***

Siedziały w ogródku w Blacków, popijając herbatę.

- Wiecie, co? Czuję się jak stara mężatka siedząca z koleżankami i obserwująca dzieci bawiące się w piaskownicy – powiedziała Liz – Jakie my jesteśmy stare!

Dziewczyny się zaśmiały.

- Przepraszam! Ja nie jestem mężatką – powiedziała oburzona Cristin – jeszcze – dodała ciszej.

- Czy to jeszcze ma oznaczać, że jest data? – Spytała Ann

- Nie…tylko wstępna. – Powiedziała uśmiechając się lekko.

- No, no, no! Dobre i to – powiedziała Liz i przerwała po do ogrodu wszedł Syriusz

- Liz, muszę iść. Zobaczymy się wieczorem – podszedł do żony i pocałował ją w policzek – Cześć dziewczyny!

- Muszę wam o czymś powiedzieć – odezwała się Lily i spojrzała w herbatę.

- Co się dzieje?

- Nie wiem. Dlatego chce z wami pogadać.

Opowiedziała im wszytko po kolei. Na twarzy dziewczyn pojawił się lekki uśmiech.

- Czego się uśmiechacie?

- Mówiłaś o tym Jamesowi? – Spytała Liz

- Nie, po co?

- Powiedz. Lily, to jest instynkt macierzyński – powiedziała Ann uśmiechając się szerzej

- CO? Żartujesz sobie – powiedziała Lily – prawda?

Wzruszyły ramionami.

***

Lily chodziła po pokoju, wykręcając sobie palce. To nie możliwe. To nie jest instynkt macierzyński. Nie może… ona nie chce mieć dziecka. Nie chce!! Nie chce!

- Lily, co się dzieje.

- Nic, nic…

Ona nie chce mieć dziecka. Nie chce!

- Lily…?

- Nie chcesz mieć dziecka prawda?! – Wypaliła nagle. James spojrzał na nią wryty

-, Lily… co się…

- Bo ja nie chce, nie chce… Boże chce!

Patrzył na nią nie mając pojęcia, o co chodzi.

- Chce… nie chce! Nie chce! Nie chce! Wcale nie chce! Oh, no dobra, chce! Nie! Nie chce! Zostaw mnie idę się położyć- powiedziała i wyszła z pokoju. Po chwili wróciła się.

- Nie słuchaj mnie! Ja nie chce! Nie chce! Nie chce!

Wyszła z pokoju cały czas sobie to powtarzając.

***

Leżała w łóżku przekręcając się co chwilę i powtarzając sobie w myślach że nie chce. Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł James.

- Śpisz?

Milczała.

Położył się obok niej i delikatnie się przytulił. Wiedział, że nie śpi.

- Lily, powiedz mi, co się dzieje – spytał po cichu.

- Nie wiem… ostatnio… ostatnio jakoś dziwnie się czuję...

- Jak?

- James, posłuchaj, może uznasz mnie za wariatkę sądząc po tym, co odwaliłam na dole, ale… ja sobie nie umiem z tym poradzić. Odkąd mam te praktyki… ja czuję się inaczej.

Spojrzał na nią.

- Czy ty chcesz mieć dziecko… nie! – Powiedział widząc, że chce mu przerwać – Powiedz mi szczerze.

Zapanowała niezręczna cisza. Słychać było tylko ich oddechy. Po długiej chwili Lily bardzo powoli kiwnęła głową, bojąc się reakcji męża.

Mężczyzna uśmiechnął się lekko.

- To chyba dobrze, że się zgadzamy w tej kwestii – powiedział delikatnie głaszcząc ją po policzku – Prawda?

Uśmiechnęła się nieznacznie.

- Dobrze.

***

Wiecie co? Jestem genialna! spedziłam cały dzie
ń pisząc notke bo przeciez obiecałam, ale zapomniałam że ja od tygodnia na dysku mam notke którą miałam dziś dodać! Tylko ja tak potrafie! Tym o to sposobem mam już prwie cała strona! Nie wspone o tym, że w domu byłam w niedziele i nawet rozważalam czy by jej wczesniej nie dodac ale... steiwrdzialam ze nie dodam;D żebyscie sie nie przywzyczalili, teraz notki beda troche zadziej... tak byc musi niestety ;)