"zaraz dostaniesz wody..."

Lily leżała w łóżku. Głowę ułożyła wygodnie na poduszce, ułożoną na brzuchu męża.

- James? Wiesz, że nasze maleństwo dziś mnie kopnęło – uśmiechnęła się. James zerwał się na równe nogi.

- Żartujesz?

Pokręciła głową.

- Nie. To było krótkie kopnięcie, ale efektowne.

Uśmiechnął się do niej.

***

Liz wpadła do domu. Wściekłość mieszała jej się z podłamaniem. Wpadła do kuchni i wymierzyła palcem w męża.

- TY! – Krzyknęła. Wstał. Jej ton nie wróżył nic dobrego. – Zabiję cię! Uduszę! Zamknę w piwnicy! Od dziś do końca życia żyjemy w celibacie!

Spojrzał na nią przestraszony.

- Ale co ja zrobiłem?

- Co ty zrobiłeś? – Spytała jeszcze bardziej zła – Ty się jeszcze pytasz!

Zbliżyła się do niego.

- Ty się pytasz co się stało – jej glos lekko się załamał. Syriusz wyczuł w nim panikę i starach- Chcesz wiedzieć?

Usiadła na krześle i zasłoniła twarz w rękach.

- Jestem w ciąży – powiedziała nie patrząc na niego.

Przejechał po włosach w geście zdenerwowania.

Usiadł obok niej i położył jej rękę na ramieniu. Zepchnęła ją i spojrzała na niego.

- I co teraz będzie? – spytała drżącym głosem.

Przełknął ślinę.

- Nic, będzie nas więcej – powiedział uśmiechając się nieznacznie.

- Ale… ale przecież mówiłeś…

Przyłożył rękę do jej ust.

- Będzie dobrze.

Przytuliła się do niego.

- Cieszysz się chociaż trochę? – spytała cicho.

Pogłaskał ja po głowie.

- Tak – powiedział po chwili – Więcej niż trochę

***

Lily otworzyła drzwi. Liz uśmiechnęła się do niej szeroko.

- Mogę wejść? – spytała uśmiechając się lekko.

- Pytasz się jeszcze, właź.

- Właściwie ja tylko na chwilę. Nie chciałam piać – powiedział i uśmiechnęła się jeszcze szerzej – jestem w ciąży.

Lily otworzyła lekko usta ze zdziwienia.

Liz uśmiechnęła się zachęcająco, czekając na reakcję przyjaciółki.

- Liz to… wspaniale! – Uścisnęła przyjaciółkę.- Gratulacje! A ja Syriusz?

- Dobrze, lepiej niż sądziłam. – Uśmiechnęła się szeroko.

- Wspaniale.

- Wiesz, powiem ci szczerze, że początkowo nie byłam zbyt zadowolona, ale teraz jestem lepszej myśli. No, teraz przepraszam. Muszę iść na zajęcia. Zobaczymy się w weekend?

Kiwnęła głową.

- Tak jest, nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałam się z Cristin. – Powiedziała uśmiechając się lekko. Do nóg dziewczyny podbiegła Kinder ( nie mogłam sobie przypomnieć, jak miła na imię ta jamniczka a nie chciało mi się szukać. Tak, więc ją przechrzciłam). Liz kucnęła.

Podrapała suczkę za uchem i wstała.

- No, ja idę.

***

Patsy szła obok Petera zerkając na niego dziwnie. Nie potrafiła powiedzieć, co się z nim stało, ale przez całą drogę nie powiedział nawet zdania ( hej! To nie ten blog! Tu nie ma smierciożerców i złego Petera, który nic nie mówi bo ma zdradzić Potterów! Pettigriew słyszysz mnie? No, ja myślę, wracamy do pisania…).

Cisza powoli robiła się krępująca.

- Peter, stało się coś? – Spytała cicho.

- Nie tutaj – powiedział rozglądając się dookoła.

- Peter! Co się dzieje?

- Nie musisz krzyczeć – uśmiechnął się – chcę cię gdzieś zaprowadzić.

Przeszli przez podwórko podchodząc do dużych drewnianych drzwi. Peter pchnął je i przepuścił Patsy.

- Byłam tu kiedyś. Mama zabrała nas tu na urodziny – powiedziała Patsy rozglądając się dookoła.

- Podoba ci się?

- No tak, ale powiedz,…o co chodzi – dziewczyna spojrzała na niego.

- Co powiesz na kolacje - spytał nagle

- No…

- Ale nie taką zwykłą – dodał po chwili.

- Jak to nie zwy
kłą?

- No taką, podczas której poproszę cię o rękę – powiedział szybko.

Patsy usiadła a Peter się mocno zarumienił ( a ja wiedziałam, że tak będzie! Ja wiedziałam a wy nie;P)

Spojrzała na niego, nie mogąc nic powiedzieć. Wstała i spojrzała na niego.

- Pomysł kolacji jest bardzo dobry – powiedziała – zwłaszcza zaręczynowej.- Dodała z uśmiechem. Odwzajemnił uśmiech.

***

- Może mi ktoś powiedzieć, gdzie wcięło Państwa Potter? – Spytała Liz siadając obok Syriusza.

- Pewnie Lily nie może się doczołgać – powiedziała Ann uśmiechając się lekko. Remus, który stal przy oknie uśmiechnął się.

- Idą.

Kilka minut później wszyscy siedzieli już razem.

- Dobra, więc najpierw najświeższe informacje z życia – powiedziała Lily.

- Dobrze Pani Potter jak Pani czuje?

- Bardzo dobrze, a ty jak się czujesz – spytała patrząc na Liz.

- Dobrze, dziś mnie nawet zemdliło.

Wszyscy spojrzeli pytająco na Liz i Syriusza. Chłopak złapał żonę za rękę i lekko się uśmiechnął. Lily posłała im uśmiech.

- Bo widzicie, ja i Syriusz… no… jestem w ciąży – uśmiechnęła się lekko. W pokoju rozpoczął się mały szum, gdy wszyscy, prócz Lily rzucili się do gratulacji. Trochę potrwało zanim wszyscy się wyściskali i wrócili na swoje miejsca.

- Dobra, więc ktoś jeszcze będzie miał dziecko, psa a może ślub? Nie to dob…- urwała, gdy rękę podnieśli Peter i Patsy.

- My – powiedziała Patsy uśmiechnięta

- Co wy?

- My będziemy mieli ślub – powiedziała cicho dziewczyna a wszystkich zamurowało. Znów zrobiło się małe zamieszanie.

Dużo czasu zajęło wszystkim uspokojenie się i nadeszła upragniona chwila Lily i Liz. Obiad.

***

Lily stała przed lustrem i oglądała swój brzuch, który nabrał już potężnego rozmiaru. Jęknęła.

James spojrzał na żonę i uśmiechnął się.

Wstał i podszedł do niej.

- Jeszcze nigdy nie wyglądałaś tak pięknie jak dziś – szepnął do jej ucha.

- Daruj sobie. Zobacz, jaka ja jestem wielka.

- Jesteś w połowie dziewiątego miesiąca ciąży, masz do tego prawo. Za dwa tygodnie, zostaniemy rodzicami – Powiedział – i jesteś najpiękniejszą kobietą świata, nawet, jeśli jesteś okazała.

Uśmiechnęła się.

- Gdyby nie wielki brzuch dostałbyś w łeb. Ale nie wolno mi się denerwować. Chodź się położymy. Jestem zmęczona.

***

- James…? – Spojrzała na chłopaka uśmiechając się delikatnie – a myślałeś może o imieniu?

- No właściwie to nie, ale Lily, mamy jeszcze dwa tygodnie, coś wymyślimy. Zresztą, trudno wymyślić imię jak nie znamy płci – pogłaskał żonę po brzuchu, a ta zachichotała.

- No, ale jest jakieś imię, które ci się bardzo podoba? – Spytała, nie dając za wygraną.

- Jest, Lily – uśmiechnął się łobuzersko.

- Bardzo śmieszne, ja mówię poważnie!

- Ja też, kwestię imienia, pozostawiam tobie. Jestem pewien, że wybierzesz jakieś piękne.

- Lukrecja – powiedziała Lily z mściwym uśmiechem.

James zakrztusił się.

- Bardzo… ładne – wyjąknął uśmiechając się niepewnie.

- A jak będzie chłopiec to Eustachy – dodała po chwili.

Jamesowi pokazała się wizja. Stoi na placu zabaw i krzyczy na całe gardło „Eustachy”. Pokręcił głową. Jakoś przeżyje.

Lily widząc, że mąż jest nie ugięty, drążyła dalej.

- Albo może Felicjan.

Oczy Jamesa zrobiły się wielkie z przerażanie.

- Też… ładne.

- Ewentualnie dla dziewczynki może być Asteria* - powiedziała.

Tego biedne jamosowe uszy nie wytrzymały.

- Żartujesz? Asteria? To prawie jak histeria!! Przecież wszyscy będą się z niej śmiali! – Zerwał się na równe nogi.

Roześmiała się serdecznie.

- Dzięki bogu, myślałam, że naprawdę zgadzasz się na Eustachego – powi
edziała po chwili.

- To jeszcze bym przetrwał. Pomyślimy o tym jutro dobrze? Na pewno coś wymyślimy – pocałował żonę w czoło.- A teraz idź się myć.

Wstała. Poklepał pieszczotliwie brzuch a Lily uśmiechnęła się.

- Odkopnęło – powiedziała lekko uśmiechnięta.

- Wiem – uśmiechnął się – zawsze odkopuje.

***

Obudziła się. Coś było nie tak. Instynktownie dotknęła brzucha i jej oczy rozszerzyły się.

- James! James!! – Szturchnęła męża. Ten nadal spał. Policzyła do dziesięciu i znów go szturchnęła. Nic.

- Potter! – Głos Lily powoli nabrał tonu paniki.

Przekręcił się i nieprzytomnie spojrzał na żonę.

- James, wody mi odeszły – powiedziała patrząc na ledwo obudzonego męża.

- Wody? Zaraz ci przyniosę wody – wymamrotał i przekręcił się na bok. Dziewczyna westchnęła.

Sens słów żony doszedł do niego dopiero po kilku minutach. Usiadł szybko i spojrzał przerażony na Lily.

- Jak to ci odeszły wody? – spytał patrząc na nią jak na wariatkę.

- Normalnie. Nie każ mi tego tera tłumaczyć – warknęła i po chwili poczuła skurcz. Zerwał się na równe nogi.

- Mung! Trzeba cię zawieść do Munga! Ale jak?? Może przejdziemy… Nie bez sensu, jest druga w nocy… Wiem!

- James co robisz? – Spytała i spróbowała się podnieść. Na próbowaniu się skończyło,

Bo po chwili znów usiadła na łóżku.

- Idę do sąsiadów… Skorzystam z tego telefonidu…

-Telefonu – poprawiła go - I James! Załóż spodnie – powiedziała i znów się skrzywiła. Potter zauważył że jest w samych bokserkach.

***

Wybiegł z domu. Noc była bardzo ciepła, więc nie odczuł chłodu. Wybiegł z podwórka i przebiegł do sąsiedniego domu.

Nacisnął dzwonek i zaczął przestępować z nogi na nogę.

Po chwili dało się słyszeć kroki i drzwi otworzyły się.

- Panie, zwariowałeś?

- Nie! Lily rodzi! – Krzyknął chłopak ruszając rękami jak wariat – Ja muszę zadzwonić!

Facet ziewnął.

- To jej się zebrało… proszę.- przepuścił mężczyznę i pokazał mu telefon – Jeszcze wam nie założyli?

Pokręcił głową.

***

Chodził wzdłuż korytarza. Nerwy go zjadały. Ona była tam już godzinę! Całą godzinę! Czego to trwa tak długo?

Jasny gwint! Syriusz!

Spojrzał na salę porodową i przeszedł szybko w kąt. Wyją szybko z kieszeni lusterko.

- Syriusz! Syriusz!

PO chwili w lusterku pojawiła się zaspana twarz przyjaciela.

- Człowieku, wiesz, która jest godzina?

- Wiem… Lily rodzi! – Powiedział patrząc na przyjaciela.

Syriusz momentalnie się rozbudził.

- Żartujesz sobie!?

Pokręcił głową.

- Zaraz będę.

***

Siedzieli wszyscy pod salą porodową. James nerwowo wykręcał młynki palcami. Liz przysnęła oparta o ramiona Syriusza.

Pozostali… spali. James spojrzał na przyjaciół.

- Nie martw się – powiedział Łapa – Wszystko będzie dobrze – uśmiechnął się lekko.

- Ta…

- Pan Potter?

James zerwał się na równe nogi, szturchając Syriusza. Liz ocknęła się.

- C-c-c-ooo? – spytała jak by nie wiedziała gdzie jest.

James zignorował ją i podbiegł do położnej.

- Tak? Co z Lily? – spytał lekko zdenerwowany.

- Wszystko w porządku. Ma Pan zdrowego synka – powiedziała uśmiechając się – trzy i pół kilo, 49 cm.

James otworzył usta w niemym zdziwieniu. Ma syna… Ma syna…Ma syna… MA SYNA! Jest ojcem… Uśmiechnął się szeroko do położnej. Miał ochotę z nią zatańczyć.

Odwrócił się do przyjaciół. Wszyscy powoli otworzyli s
ię pobudzili i siedzieli nie mogąc wytrzymać z ciekawości.

- Mam syna – powiedział patrząc na przyjaciół.

Na twarzach wszystkich pojawiły się szerokie uśmiechy.

- Panie Potter…? Może Pan się zobaczyć z żoną – powiedziała kobieta.

***

Wszedł do malej, lekko przyciemnionej Sali. Lily leżała na łóżku, patrząc na noworodka i uśmiechając się szeroko.

Zbliżył się. Spojrzała na niego. Pomimo że była bardzo zmęczona, szczęście widniało na jej twarzy.

- Mamy syna – powiedziała patrząc na mężczyznę.

Kiwnął głową

- Wiem – powiedział cicho.

Podszedł do żony i usiadł na krześle stojącym obok łóżka. Spojrzał na noworodka zawiniętego w niebieski koc.

- Jest piękny – szepnęła Lily – Prawda?

- Prawda… - powiedział przyglądając się malutkim rączkom dziecka.

Lily wsadziła małego palca w drobną piąstkę chłopca. Zacisnął leciutko rączkę.

- Jak go nazwiemy? – Spytała patrząc na męża.

- Harry – odpowiedział mężczyzna patrząc na żonę. Kiwnęła lekko głową.

- Witaj na świecie, Harry Jamsie Potterze – powiedziała.

***

- Babciu! Co było dalej? – Spytała szesnastoletnia dziewczyna patrząc na kobietę w podeszłym wieku siedzącą na dużym fotelu.

- Żyli długo i szczęśliwie – powiedziała kobieta, zdejmując okulary z nosa.

- Ale co się wydarzyło później?! Co z resztą bohaterów!?- Dziewczyna spojrzała na babkę smutno.

- To już musisz opowiedzieć sobie sama. Każda historia ma kilka zakończeń. Ta także. Od ciebie, zależy, co wydarzy się w życiu tych bohaterów. – Powiedziała spokojnie. – Musisz sama dobrać odpowiednie zakończenie

- Ale skąd mam wiedzieć, że to któro wybiorę będzie odpowiednie?

- To już będziesz sama wiedziała. Ja wiedziałam – powiedziała.- Każde zakończenie jest inne. Tylko ty wiesz, jak się zakończy twoja historia…

***

Każda historia ma kilka zakończeń. Pozostawiam wam wybór. Od was będzie zależało, co stanie się dalej.

Nie jest mi łatwo odchodzić ze świata bloga. Z ich świata. Ale wszystko musi się kiedyś skończyć. Ten blog też.

Nie robie tego, bo mi się znudził, bo nie lubię pisać…

Uwielbiam pisać i nigdy nie przestanę. Ten blog jest dla mnie naprawdę czymś ważnym i zawsze będzie.

Tak samo, jak ważni zawsze będą dla mnie do końca życia Lily, James, Syriusz, Liz, Peter, Patsy, Remus, Ann czy Nick. Zawsze będą w moim sercu mieli szczególne miejsce.

Na koniec, chciałabym podziękować wszystkim, którzy czytali. Chyba nigdy nie dowiem się ile tak naprawdę was było, ale dziękuję. O was też nie zapomnę.

Gracjo, przepraszam… przepraszam wszystkich, którzy czytali, ale ciebie najbardziej. Byłaś ze mną chyba najdłużej, nasze blogi naprawdę razem dorastały i razem się skończyły :D

Nie jest to decyzja spontaniczna. Od dawna planowałam, że skończę w momencie, gdy na świat przyjdzie Harry Potter. Praktycznie od początku bloga miałam taki zamiar.

Ten blog miał wzloty i upadki, jak każdy. Brak weny, czytelników czy naciągnę historie. Na początku było tego dużo. Bardzo dużo. Z czasem myślę, że się trochę poprawiłam, że nabrało to jakiegoś sensu… sama nie wiem.

Ciężko mi się rozstawać. Ciężko przyzwyczaić mi się z myślą, że więcej nie napiszę o Lily i Jamsie. Ale tak musi być. Wszystko kiedyś się kończy.

Dla was skończył się tylko jeden z blogów-  dla mnie, wspaniała przygoda z pisaniem o czymś naprawdę fajnym. Ale przygoda z pisaniem się nie skończyła, bo Lily sprawiła, że pokochałam to bardzo mocno i mam zamiar nadal pisać… dla siebie.

Będę pisała, możecie być tego pewni. Może nawet o Lily, nie wiem. Nie umiem powiedzieć, kiedy i o czym, ale bądźcie pewni, że będę.

Pozostaje mi tylko powiedzieć dowiedzenia. Z ciężkim sercem i ogromnym bólem, żegnam się z wami i z Lily. Z Lily, która sprawiła, że naprawdę poznałam smak pisania.           

            Lilkaevans16