agresywny chleb

- powiedz mi, dlaczego masz farbę we włosach??

- Byłam u Syriusza. Oni teraz malują. Zaczęli gonić się z Jamesem i Remusem i Syriusz wpadł na drabine, na której stało wiadro farby. Potem Remus oparł się o świeżo pomalowaną ścianę. Jim przeturlał się po farbie, która polała się z głowy Syriusza na podłogę. A potem to za sobą biegali po całym ogrodzie. No i gdy wracaliśmy to powiedziałam, że idziemy na piechotę. James się troszkę denerwował aż w końcu dostałam farba, którą miał jeszcze na koszuli po twarzy i włosach. Widać nie wszystko jeszcze zmyłam.

Pani Evans zaśmiała się głośno. Lily dołączyła się do niej.

- To może zaprosiłabyś ich do nas… skoro Syriusz i Liz remontują ten domek a chłopcy im pomagają pewnie nie żywią się dobrze…

- Mamo! – Lily się uśmiechnęła – nie wygłupiaj się. Liz robi coś codziennie do jedzenia. Po za tym James siedzi u rodziców jeszcze Remus to samo. Zawsze każdy donosi coś na obiad.

- To może zaprosisz Jima z rodzicami na obiad. Chciałbym ich poznać. – Lily zakrztusiła się sokiem.

- Mamo ty mówisz poważne??

- Tak. Ten James wydawał się bardzo miłym chłopcem a po za tym… chyba bardzo mocno cie kocha sądząc po tym, co zrobił na peronie…

Lily się uśmiechnęła na wspomnienie wydarzeń na stacji.

- Oj tak… i wiesz, co mamuś?? Ja tez go kocham.

Pani Evans się uśmiechnęła.

- I tak ma być.

***

Liz weszła z Syriuszem do domu. Umówiła się z rodzicami, że po pracy przyjdą to zjedzą razem z nimi kolacje. Syriusz rozejrzał się dookoła. Tylko raz był w mugolskim domu, gdy w wakacje byli u rudej a wtedy też zbyt się nie rozejrzał.

- Chodź do kuchni. Chcesz tosta?

Syriusz kiwnął głową. Dziewczyna weszła do kuchni. Syriusz usiadł na krześle a Liz nastawiła toster.

- Poczekaj. Pójdę do łazienki.

Syriusz wstał z krzesła. Podszedł do tostera. Ciekawe, do czego to służy?? Obejrzał toster ze wszystkich stron. Schylił się żeby zobaczyć jak to wygląda, gdy nagle…

Tosty wyskoczyły z tostera uderzając go w nos. Syriusz podskoczył trzymając się za nos.

- RATUNKU! LIZ! CHLEB MNIE ATAKUJE!! CHLEB MNIE ATAKUJE!!

Liz wbiegła do kuchni. Syriusz kucał za schowany za krzesłem. Miał czerwony nos.

- Co się stało Syriusz??

- chleb mnie zaatakował. Podszedłem żeby zobaczyć co to jest, gdy nagle chleb wyskoczył z tego pudla i poparzył mnie w nos!!

Liz się roześmiała.

- Syriusz, to jest toster. On tak działa!! Wsadzasz chleb do tego pudla a on go spieka. Chleb nie może atakować.

***

Liz siedziała naprzeciwko Syriusza i jadła tosta. Syriusz siedział i oglądał kuchnie.

- jesteś pewien, że nie zjesz??

- tak, to jest drapieżny chleb. Skąd mam wiedzieć, że znów mnie nie zaatakuje??

Liz się roześmiała.

- Jesteśmy!

Syriusz wstał przewracając krzesło. Do kuchni weszli Państwo Keaton. Liz uśmiechnęła się i wstała.

- Mamo, tato, to jest Syriusz. Mój narzeczony.

***

Peter szedł obok Patsy liżąc swojego loda. Dziewczyna szła obok niego cały czas mówiąc. Tak… Patsy bardzo dużo mówiła. Peterowi było to na rękę. Nie musiał się odzywać, po za tym, gdy mówiła tak ładnie świeciły jej się oczy i tak ślicznie gestykulowała. No i miał pretekst żeby się na nią patrzeć.

- Peter?? Mogę cię o coś zapytać??

Chłopak zatrzymał się i spojrzał na nią niepewnie.

- Czy ty masz dziewczynę??

Peter zaprzeczył głową.

- Nie… dlaczego myślisz że mam??

- Bo jesteś małomówny. Małomówni są albo bardzo nieśmiali albo mają kogoś…

- Nie…

- To dobrze.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.

- Dlaczego??

- Bo cię lubię.

Serce Petera zabiło mocno. Ona go lubi!!! Miał ochotę podskoczyć. W jego oczach zapaliły się świeczuszki radości takie jak pojawiły się, gdy Lily powiedziała mu, że McGonagall się chce z nim umówić.

- J-j-ja… te…- Cholera Peter! Nie jąkaj się! Powiedz jej to!!! Weź się w garść – Ja ciebie też… dziewczyna uśmiechnęła się. On odwzajemnił uśmiech.

***

- Lily, gdzie ty idziesz o tej porze??

- idę się przywitać z tata.

Pani Evans się uśmiechnęła.

- Wróć szybko.

***

Patsy podeszła pod dom. Peter się do niej lekko uśmiechnął.

- Tu mieszkam… spędziłam mile popołudnie. Chętnie je powtórzę

Peter się zarumienił. Dziewczyn uśmiechnęła się. Podeszła do niego, stanęła na palcach i cmoknęła go w policzek.

- Mam nadzieje, że się jeszcze spotkamy. Cześć.

- Cześć Patsy…

***

Dziewczyna weszła do domu. Nie żałowała tego dnia. Miło go spędziła. Peter wprawdzie początkowo nie był zbyt rozmowny, ale pod koniec dnia się odezwał i zaczęli już swobodnie rozmawiali. On umiał jej słuchać. I miał w sobie to coś. Przy nim odrywała się od rzeczywistości.

- Gdzie ty byłaś??!!

Głos ojca wyrwał dziewczynę z marzeń.

- Na spacerze…

- Czy ty wiesz, która jest godzina?? Matka wyszła z domu a nie ma, kto zająć się bachorami!

Dziewczyna spojrzała na ojca przerażona.

- Już mi do pokoju!! Nie będę spędzał całego dnia na zajmowaniu się darmozjadami, podczas gdy matka się puszcza a ty łazisz byle gdzie!

Przeszła obok niego unikając jego ręki. Nie chciała oberwać, weszła do pokoju dzieci. Usłyszała trzask zamykanych drzwi. Wyszedł. Jak zawsze. Odetchnęła z ulgą.

***

Peter resztę drogi do domu przeszedł w podskokach. Nie on nie szedł. On biegł. Podskakując z nogi na nogę. Był w siódmym niebie. Ta dziewczyna była niesamowita. Wpadł do domu.

- Peter gdzie ty byłeś??

Wzruszył ramionami w wbiegł po schodach jak na skrzydłach. Tak… Patsy dodawała mu skrzydeł.

***

Lily weszła na cmentarz. Szybko znalazła grób ojca. Zapaliła znicz i usiadła na ławce.

- Cześć… dobrze widzisz jestem. Nie pojechałam. James przyszedł na stację. Krzyczał żebym została. Nie mogłam go zostawić Nie mogłam was zostawić. Wiesz, nawet nie zdawałam sobie sprawy że można kogoś tak kochać. Tak jak ty mamę czy mama ciebie. A jednak chyba można. Mama chce zaprosić Państwa Potter na obiad.

Lily zaplotła ręce.

- Mówiłam już, że chciałabym żebyś tu był…

Po policzku Lily pociekła łza. Zerwał się lekki wiatr. Zła wyschła a Lily poczuła, że nie jest sama. Poczuła jego obecność.

- Dziękuję tato… posiedzę sobie tu z tobą, dobrze??

***

Cristin wyszła z domu. Przeszła się kawałek i usiadła na ławce. Powoli się ściemniało. Ale jej to nie obchodziła. Tutaj każdy się znał. Dziewczyna nie mogła się doczekać następnego dnia. Miała pojechać do Londynu na spotkanie z Remusem.

Poczuła czyjeś dłonie na oczach i cichy szept w uchu.

- Zgadnij kto…

Dziewczyna się uśmiechnęła. Jak on się tu znalazł? Dotknęła jego dłoni i odwróciła się.

- Co ty tu robisz… Nick?

***

No, to by było na tyle. Tak jakoś coś mi strzeliło do łba i jest. Chora jestem… ta notka dla Gracji. Kochana, gratulację z okazji jubileuszu ( trochę spóźnione). Oby za rok pojawiły się dokładnie w datę ;D