co im jest??

Cristin wpadła do dormitorium w wyśmienitym humorze. Nie wiedziała co sprawiło, że jest taka zadowolona, ale radość była tak ogromna że aż chciało jej się śpiewać. I na pewno by to zrobiła gdyby nie fakt, że w tej właśnie chwili z łazienki wyszyła Liz.

- o… już jesteś? – spytała.

- tak…

- idziesz na kolacje?

- nie… nie jestem głodna… - powiedziała Cristin a Liz spojrzała na nią ze zdziwieniem. Kto jak kto ale Cristin była często głodna i nie było tak żeby nie poszła na któryś posiłek. Ale mimo to była bardzo zgrabna.

- nie to nie… ja idę.

Liz wyszła z dormitorium i usłyszała jak Cristin zaczęła śpiewać.

 

Lily siedziała przy stole Grifindoru.

 

- Lily! Lily! – Lily odwróciła się i zobaczyła Liz biegnąca do niej.

- słuchaj… co jest z Cristin?

- a co ma być?

- przed chwila wróciła do dormitorium a zawsze jest pierwsza. I nie było jej w pokoju wspólnym. Nuciła sobie jakąś piosenkę a gdy spytałam czy idzie na kolacje powiedziała że nie jest głodna… a jak wyszłam z dormitorium to zaczęła śpiewać – powiedziała Liz.

Lily spojrzała na Jamesa i oboje wybuchli śmiechem.

- co???

- cóż może po prostu… nie była głodna…

Liz spojrzała na przyjaciółkę. Z całą pewnością coś ukrywała. Usiadła i złapała Tosta.

- może…

 

 

Remus szedł w strona wielkiej Sali. Był bardzo zadowolony i gwizdał jakąś wesołą melodię.

Wszedł do wielkiej Sali i rozejrzał się gdzie są chłopaki. Szybko ich zobaczył. Nadal gwiżdżąc podszedł do stołu.

- cześć wszystkim – powiedział wesoło.

Usiadł przy stole i wziął bułkę. zaczął ja jeść.

- e…. Remus….dobrze się czujesz… coś się stało…?- spytał zaniepokojony Syriusz.

Remus po raz pierwszy od początku ich znajomości nie czytał przy jedzeniu.

- tak… czego pytasz?

- bo po raz pierwszy nie czytasz przy jedzeniu…

- no i co z tego?

Syriusz spojrzał na Rogacza posyłając mu spojrzenie „ co mu jest?”. Rogacz znowu spojrzał na Lily i zachichotali.

 

 

Syriusz szedł z Liz. Dawno powinni być w zamku. Ale ich to nie za dużo obchodziło.

- ale pięknie… - powiedziała Liz. Rzeczywiście było pięknie. Wszystko było przysypane śnieżnym puszkiem co sprawiło że na dworze było jak w bajce.

- hm. – mruknął Syriusz. Podsunął swoją twarz do jej. Liz uś
miechnęła się. Dotkną  jej brody i przybliżył ją do siebie. Liz patrzyła prosto w jego ciemne oczy…doskonale wiedziała co się zaraz wydarzy. Już po chwili ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

 

 

Dokładnie piętnaście minut później Liz stała przed drzwiami do dormitorium. Otworzyła je po ciuchu myśląc że wszystkie dziewczyny już śpią. Ale tak nie było.

Lily, Ann, Melanii i Alicja siedziały z ponurymi minami na łóżku Ann i patrzyły na Cristin która się pakowała.

- Cristin? Czego się pakujesz? – spytała  bojąc się odpowiedzi.

- moje dormitorium jest już wysuszone… musze wracać…

Zapanowała Niezręczna cisza.

Komentarze

  1. ~Eileen11 marca 2006 00:41

    Ach...co ta miłość robi z ludźmi.....heh;) nocie masz coraz lepsze wiesz?? ciekawe co bedzie dalej.... a poza tym, rozkazuję Ci (nie prosze, rozkazuję - hehe) że Cristin NIE MOŻE się wyprowadzić!!pozdrowionka z http://i-tak-cie-kocham-lilus.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  2. ~Josie31 grudnia 2007 03:54

    nie no cristin musi zostać ja się nie zgadzam!! strasznie się romantyczna zrobiłas:D

    OdpowiedzUsuń
  3. ~Paulinka31 grudnia 2007 09:55

    A tak na marginesie to Cristin była z Gryffindoru czy nie? a i nie wiedzialam ze z okna w WP jest widok na boisko;]

    OdpowiedzUsuń
  4. ~Paulinka31 grudnia 2007 10:31

    Uroczyście proszę przed tym blogiem i jego czytelnikami abyś zrobiła to dla mnie i dla tych czytelników którzyby tego chcieli i napisała o rodzeństwie Harrego. Abyś uszczęśliwiła tego małego chłopca i napisała mu o rodzeństwie. Wychodzę do ciebie z taką prośbą, a dlatego, że jestes uparta równie mocno jak ja postanowiłam dodać ten komentarz pod każdą notką. A wszystkich czytelników którzy zgadzają sie z moja prośbą prosze o pomoc!!

    OdpowiedzUsuń
  5. ~Monia2 maja 2008 06:57

    Takkk miłość jest piękna i cudowna...Heh...Wiesz z początku Cristin wydawała mi się nie taka ekhm energiczna jak była później...Ale może potrzebowała czasu by odkryć swoją prawdziwą twarz?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idziemy do szkoły.

Gdyby to opowiadanie było człowiekiem, właśnie dziś skończyłoby siedem lat i zaczęło pakować książki, kredki i zeszyty do swojego tornistra. Sama nie wierzę, że to już siedem lat minęło, od kiedy jako czternastoletnia dziewczynka zaczynałam pisać pierwsze zdania tego opowiadania. Zdania, których dziś trochę się wstydzę, ale równocześnie jestem z nich dumna, bo są zapisanym świadectwem tego jak powoli się zmieniałam. Zdmuchnę więc siódmą świeczkę na torcie, z czystego sentymentu i szacunku do historii, która wpłynęła tak bardzo na moje życie :)
Czytaj więcej

Boże Narodzenie 1980

Właściwie to, że ten tekst powstał to czysty przypadek. Nie miałam pomysłów, weny i ochoty na to, żeby pisać od bardzo dawna. I kiedy dziś zdałam sobie sprawę, że właśnie mija kolejny rok tego opowiadania, jak co roku chciałam wrzucić krótką notkę „na przypomnienie”, ale potem zebrało mnie na wspomnienia i nagle dostrzegłam godną wykorzystania lukę w fabule. I pomysł pojawił się sam. Tekst jest krótki, pisany naprawdę na szybko – te kilka stron zajęło mi około trzech godzin. Ale miło było na chwilę wrócić do tych bohaterów, więc zdmuchnijmy kolejną, dwunastą już świeczkę.      Boże Narodzenie 1980 Choinka w domu Blacków była tego roku wielka, dostojna i… nie przystrojona. Zamiast dźwięków kolęd i kuchennej krzątaniny słychać było tylko donośny płacz dziecka, nerwowe stąpanie Liz, która próbowała uspokoić dręczonego kolkami synka i ciche przekleństwa Syriusza, który w swym heroizmie starał się ogarnąć rozgardiasz panujący w domu i przygotować idealne, pie...
Czytaj więcej

Jedenaście

Wszystkie prawa natury mówią, że o tej porze za oknem powinno być biało i mroźnie. Zamiast tego, od kilku dni lało, wiało, a po śniegu, który spadł w Wigilię, pozostało tylko wspomnienie. Paulina wpatrywała się w ten ponury widok z oknem otulona kocem. Obok niej leżała sterta porozrzucanych kartek, zużytych chusteczek, papierków po cukierkach i pustych butelek po wodzie.  – Znów zapomniałaś, co? – usłyszała rozbawiony głos. Odwróciła się w stronę drzwi, a jej serce zabiło mocniej. - Nie tym razem – powiedziała ze śmiechem, gdy na jej łóżko wskoczył wielki, kudłaty bernardyn. – Trampek! Myślałam, że już po tobie… - No wiesz, jest młodszy niż Fifi, a sądząc po chrapaniu dochodzącym z sąsiedniego pokoju, nadal ma się dobrze  – obruszyła się Pani Wena, wchodząc do pokoju. - Brakowało mi ciebie, olbrzymie – powiedziała Paulina, pozwalając psu wylizać sobie twarz. – Brakowało mi was. Co tu robicie? - Przechodziliśmy i pomyśleliśmy, że wpadniemy. Szukamy przedszkola – oznajmił Pan Gienio, prz...
Czytaj więcej